ขอจีบได้ไหม...พี่รหัสของผม

พอกลับมาถึงสนามก็เห็นว่าไททันมันวิ่งเสร็จแล้ว และกำลังนั่งอยู่ข้างสนามบนอัฒจันทร์กับพวกเพื่อนๆปีสองของผมที่คอยทำหน้าที่เป็นพยาบาลจำเป็นที่กำลังคอยพัดคอยนวดขาให้มัน คนรุมแม่งเป็นสิบมีน้ำหลากหลายยี่ห้อวางไว้เต็มอัฒจันทร์ กูไปซื้อมาทำไมวะเนี่ย 

“ก็ยังไหวนี่ กูนึกว่ามึงจะตายคาสนามซะแล้ว” มันหันมายิ้มให้ผมเหมือนดีใจที่เห็นผมยืนอยู่ตรงนี้  

“ถ้ามึงยังยิ้มได้แบบนี้ ก็แสดงว่ามึงยังไหวสินะ” ผมพูดพร้อมแค่นยิ้มให้มัน หน้ามันจ๋อยลงทันที พอมองไปรอบๆตัวมันแล้วผมคิดว่าน้ำที่ผมซื้อมาให้คงไม่จำเป็นแล้วแหละ  

“…” 

“กำลังใจมึงเยอะดีนี่…น้ำที่กูซื้อมามึงคงไม่ต้องกินแล้วมั้ง” ผมกำลังจะเอาถุงน้ำและขนมที่ซื้อมาไปให้ไอ้พวกเพื่อนเชี้ยของผม แต่ยังไม่ทันยื่นให้ก็โดนกระชากถุงกลับไป มันยิ้มกว้างกลับมาให้ผม  

“ขอบคุณนะครับพี่แทน แล้ว…ผมขอจีบพี่แทนได้ยังครับ” มันดีได้แค่แป๊บเดียวสินะ ผมไม่น่าไปหลงกลกับความเงียบของมันเลยครับ 

“จีบเชี้ยไรล่ะ กูชอบผู้หญิงงงงง” ทำไมเด็กนี่มันตื้อไม่เลิกนะ 

“ผมก็ไม่ได้หวังว่าพี่จะตอบรับผมเร็วๆนี้สักหน่อย” มันพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม  

“…” 

“แต่ผมจะตามจีบพี่ไปเรื่อยๆ จนกว่าพี่จะยอมรับรักผมเองครับ” 

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของไรท์ 

ฝากติดตามและแนะนำไรท์ด้วยนะคะ