เมื่อเราต้องแต่งงานกัน

เมื่อเพื่อนที่เราไม่ชอบขี้หน้าในวัยเด็ก ต้องกลายมาเป็นเจ้าบ่าวของฉัน  

แล้วคืนส่งตัวเข้าหอ จะทำหน้ายังไงวะเนี่ย 

ความคับแค้นใจในรุ่นพ่อ ส่งผลมาถึงรุ่นลูก เมื่อแฟนลูกสาวสุดที่รัก คือ ลูกชายของอริเก่าในวัยหนุ่ม  

นึกแล้วยอมไม่ได้เด็ดขาด เสียอะไรก็เสียได้ แต่เสียศักดิ์ศรีขอตายดีกว่า 

แต่... 

พ่อจ๋า หนูกันนายอินทัชถูกกันที่ไหนเล่า สมัยเรียนหมอนี่ชอบแกล้ง ชอบแหย่ มาโดยตลอด  

แล้วต้องมาแต่งงานกันเนี่ยนะ  

อุตส่าห์ดีใจที่ไม่ได้เจอตานี่มานานกว่าสิบปี เพราะต่างคนต่างไปเรียนต่อ  

แล้วทำไมโชคชะตาต้องพากลับมาเจอกันด้วย 

   "เราแต่งงานกันก็เพราะบ้านฉันเป็นหนี้ครอบครัวนาย ฉะนั้น เรามาทำข้อตกลงกันหน่อยดีกว่า" ดารัณมองหน้าเจ้าบ่าว 

   "เป็นหนี้??" อินทัชย่นคิ้วอย่างแปลกใจ ครอบครัวยายรัณเป็นหนี้อะไรครอบครัวเขาอย่างนั้นเหรอ ที่รู้มาการแต่งงานนี้เกิดขึ้นก็เพราะลุงมานพอยากแยกเธอกับคนรักไม่ใช่หรือไง แล้วมันยังไงกัน แต่เอาเถอะ เป็นหนี้ก็เป็นหนี้  

   "ก็ใช่ไงเป็นหนี้ ทั้งหมดสิบเอ็ดล้าน ฉะนั้น... ฉันมีข้อต่อรอง ถ้าฉันใช้หนี้นายหมดเมื่อไหร่ เราสองคนหย่ากันโอเค๊ ฉันมีคนรัก และเขาก็รอฉันอยู่" ดารัณไม่คิดโกงใครอยู่แล้ว เป็นหนี้ก็ต้องใช้  

   "เออ ว่ามา ฉันยังไงก็ได้" อินทัชกลั้นหัวเราะ มองเจ้าสาวที่ลุกเดินไปหยิบของในกระเป๋าถือ แล้วสมุดบันทึกสีหวานก็คือสิ่งที่เธอหยิบออกมา 

   ดารัณมองหน้าอดีตเพื่อน ซึ่งปัจจุบันคือเจ้าบ่าวหมาด ๆ ของเธอ 

   "จับมือ คิด หนึ่งแสน" 

   "กอด คิด สองแสน" 

   "หอม คิด สองแสนห้า" 

   "จูบ คิด สามแสน" 

   "ช่วยปลดปล่อยโดยใช้มือ ครั้งละ สี่แสนห้า" 

   "แล้ว...ถ้าจะ...มีอะไรกัน ก็คิดครั้งละหนึ่งล้าน" 

   "อืมตกลง" อินทัชอมยิ้ม ไอ้ที่เธอพูดมาเขาจ่ายจริงเสียที่ไหนกัน 

   "ตกลงง่าย ๆ เลย ไม่ต่อราคาหน่อยเหรอ" 

   "ไม่ต่อ เอาตามนี้เลย แล้วคืนนี้เราจะ... ตับ ตับ กันเลยมั้ย" 

   คำขอของเขาทำให้หญิงสาวหน้าแดงก่ำ แต่นี่ไม่ใช่ในละครที่จะแต่งงานกันโดยอยู่รอดปลอดภัย ไร้ราคี ไม่อยากจะนึกภาพ โจ๊ะพรึมพรึมกับหมอนี่เนี่ยนะ ตายดีกว่า