(ฟรีจ้า) รักของท่านอ๋องมัธยัสถ์กับชายาอัปลักษณ์

สวัสดีค่ะนี่เป็นงานเขียนเรื่องแรกของไรท์นะคะ ไรท์ขออภัยหากมีข้อผิดพลาดหรือชี้แนะประการใด นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่เขียนขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ทั้งตัวละครและเหตุการณ์ต่างๆค่ะ เป็นนิยายตลก ขายขำอย่างเดียวเลยค่ะ 

เดิมทีนิยายเรื่องนี้ลงในเวปไซด์อื่นถึงตอนที่ 70 กว่าๆ และใกล้จะจบภาค 1 แล้วนะคะ พอดีมีคนแนะนำให้มาลองลงในเวปไซด์นี้ดูครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ

(ขอบคุณภาพปกสาวจีนจาก writer คุณกะรัตแก้วจากเวป Dek D ค่ะ https://writer.dek-d.com/karatkaew/writer/view.php?id=611322) 

.............................................................................................................. 

หิมะเริ่มโปรยปรายพร้อมลมหนาววูบใหญ่พัดเข้ามาบริเวณท้ายตำหนัก จนทำให้นับร้อยชีวิตที่ทำงานอยู่ตรงนั้นรู้สึกเหน็บหนาว 

หากแต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ทุกคนรวมทั้งชินอ๋องจ้าวหมิงรู้สึกเย็นยะเยือกจนถึงขั้วหัวใจ จนเนื้อตัวสั่นเทา กลับเป็นสตรีร่างเล็กที่ปรากฎตัวขึ้นมาตรงหน้า 

“พระชายา!!!!!” 

“อย่าได้คิดก้าวขาออกไปแม้แต่ก้าวเดียวนะเพคะ” 

ชินอ๋องจ้าวหมิง ที่กำลังจะกระโจนหนีจากที่ตรงนั้นต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากนางผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นชายาของตนเอง 

“หม่อมชั้นไม่นึกเลยเพคะ ว่าพระองค์จะทำเช่นนี้กับหม่อมชั้นได้” 

“พระชายา ข้าทำอันใดหรือ เจ้าออกมาทำไม. แล้วนี่เสิ่นมามากับผู้ติดตามเจ้าไปในเสียเล่า” 

แม้รู้ว่าถูกจับได้แต่การปากแข็งไม่ยอมรับ นับเป็นหนทางที่ฉลาดที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ 

“ทำอันใด! พระองค์ถามหม่อมชั้นได้อย่างไรเพคะว่าทำอันใด” 

นางคำรามออกมาด้วยความเจ็บแค้น ก่อนจะโยนเอกสารและตราประทับที่ค้นเจอในหออักษรไปตรงหน้าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนาง 

ขินอ๋องจ้าวหมิงแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นจ้าว ทรุดลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น เหล่าองครักษ์และบ่าวไพร่ทั้งหลายต่างคุกเข่าก้มหน้านิ่งตัวสั่นเทา 

“นี่เจ้า! เจ้าเจอมันได้ยังไง” 

“หึ หม่อมชั้นคงต้องขอบพระทัยในความ งก ของพระองค์นะเพคะ แท้จริงแล้วผงหลับไหลแห่งเผ่าอู้หลงนั้นเป็นของหายาก ไร้สี ไร้รส ไร้กลิ่น จนไม่มีใครสามารถตรวจสอบโดยใช้เพียงประสาทสัมผัสทั้งห้าได้ หากแต่พระองค์คงซื้อมันมาตอนลดราคา เลยได้ยาที่ปรุงเก็บไว้นานเกินไปจนด้อยประสิทธิภาพ ทำให้เกิดกลิ่นอ่อนๆ เฉพาะตัวจนหม่อมชั้นสัมผัสได้” 

คราวนี้เป็นองครักษ์ซ้ายที่หนังตากระตุก ชินอ๋องเป็นผู้สั่งการให้เขาจัดหาผงหลับไหลด้วยเงินเพียง 1 ตำลึงทอง แน่นอนมันไม่พอแม้แต่จะซื้อกระดาษที่ห่อยาหายากราคาแพงเช่นนี้เสียด้วยซ้ำ จนเมื่อพ่อค้าเสนอขาย “รุ่นลดราคา” เขาจึงตัดสินใจซื้อมาในทันที 

“เหมยเอ๋อ เจ้าเข้าใจข้า เอ้ยเปิ่นหวางผิดไปแล้ว เปิ่นหวางกังวล กลัวเจ้าพักผ่อนน้อยจึงอยากให้เจ้านอนหลับให้เพียงพอ ก็แค่นั้น”

ชินอ๋องพูดพลางค่อยๆ ขยับเข้าไปเกาะขาพระชายาดั่งแมวตัวน้อยประจบเจ้านาย

องครักษ์และบ่าวไพร่ทั้งหลายต่างมองภาพนั้นด้วยความงุนงง หลายคนกระซิบถามกันว่าเหตุใดชินอ๋องผู้สูงศักดิ์และมีวรยุทธ์สูงส่ง จึงหวาดกลัวพระชายาเช่นนี้ องครักษ์ขวาผู้ซึ่งมีอายุมากที่สุดและออกเรือนแล้วได้แต่คิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะกระซิบตอบไปว่า

“แบบนี้เรียกว่ากลัวเมียน่ะสิ!!” 

“แล้วเอกสารกับตราประทับเหล่านี้ พระองค์คงสั่งทำด้วยราคาถูกเป็นพิเศษด้วยใช่หรือไม่เพคะ” 

ลู่เสี่ยวเหมยเอ่ยถามพลางยิ้มกว้างและเชยคางคนตัวโตขึ้นมาสบตานางอย่างอ่อนโยน 

“เอกสารอันใด ตราประทับอันใด เปิ่นหวางไม่รู้เรื่อง” 

“ไม่รู้เรื่องอันใดเพคะ!!” 

ลู่เสี่ยวเหมยตวาดเสียงไม่เบา ความอดทนของนางกำลังจะจบสิ้น 

“หม่อมชั้นค้นพบใบรับเงินเหล่านี้ในหออักษร น่าแปลกที่หม่อมชั้นค้นพบว่าใบรับเงินแต่ละใบ จะมีการคัดลอกใบรับเงินอีกฉบับคู่กัน รายละเอียดจะเหมือนกันหากแต่สิ่งที่ต่างกันคือ ราคาสินค้า เช่นคู่นี้ ที่เป็นใบรับเงินที่มีตราประทับของร้านผักตระกูลเหมา ใบหนึ่งลงราคาสินค้าไว้ 30 ตำลึง แต่ใบที่คัดลอกนั้น ลงราคาไว้ถึง 300 ตำลึง” 

ชินอ๋องตอนนี้ได้แต่เงยหน้ามองพระชายาของตนด้วยแววตาหวาดกลัว 

“แล้วยังตราประทับของร้านค้าบนเอกสารคัดลอกนั่นอีก ฉบับนี้มีตราประทับของร้านผักสกุลเหมาชัดเจน ในขณะที่ฉบับคัดลอกนั้น ตราประทับกลับปรากฏว่าเป็นร้านผักสกุลหมา!” 

คราวนี้เป็นองครักษ์ขวาที่หนังตากระตุก ชินอ๋องเป็นผู้สั่งการให้เขาหาผู้มีฝีมือจัดทำตราประทับเลียนแบบร้านค้าที่จัดส่งสินค้าเข้าตำหนักด้วยเงินเพียง 1 ตำลึงทอง แน่นอนว่ามันไม่พอ เขาจำต้องหาอุปกรณ์และให้ขันทีในวังเป็นผู้ทำตราประทับขึ้นมาแทน ไม่นึกเลยว่าขันทีน้อยผู้นั้นกลับสะกดคำว่า “เหมา” เป็นคำว่า “หมา”