เสน่หาร้ายวังวนรัก (ชื่อชั่วคราว) พระเอกเถื่อน 20+
ในใจของเขามีแต่ความโกรธแค้นที่อยากระบายออกมาเธอจึงตกเป็นที่รองรับน้องสาวของเพื่อนทรยศ เธอต่อให้รักเขามากแค่ไหนยอมทุกอย่างที่จะได้เขามาสุดท้ายก็เจ็บเหมือนเดิมเพราะหัวใจของเขาไม่ได้มีไว้ให้เธอ
บทนำ
“ไปให้พ้นๆ ฉันสักทีได้ไหม” เสียงทุ้มประกาศดังลั่นพร้อมกับโยนตะกร้าที่ใส่อาหารกับจานผลไม้ลงพื้น พร้อมกับร่างที่เซไปกับขั้นบันไดเนื่องจากแรงเหวี่ยงแขนด้วยความโมโหทำให้มืออีกข้างที่ถือไม้ค้ำเสียหลัก
คนตัวเล็กที่ตอนแรกยืนอยู่บันไดขั้นที่สองรีบกระโจนไปประคองร่างหนาที่ซวนเซจะล้มแขนของคนตัวเล็กโอบลำตัวหนาไว้ดวงตาสีน้ำตาลอัลมอนด์มองใบหน้าคมเข้มด้วยความเป็นห่วงกลิ่นบรั่นดีแตะจมูกเล็กคนตัวหนาที่กลิ่นเหล้าอบอวล ทันเท่าเท่าความคิดอิฐสะบัดคนตัวเล็กออกราวกับของร้อนวาวาเซไปข้างหน้า
“ฉันไม่ต้องการสีหน้าสมเพชเวทนาฉันแบบนั้นและหยุดเรียกฉันว่าพี่สักทีฉันไม่ใช่พี่ชายของเธอ”
“ทำไมพี่อิฐพูดกับวาแบบนี้ค่ะวาเป็นห่วงพี่อิฐ” คนร่างเล็กก้มลงเก็บถ้วยที่ใส่อาหารกับจานผลไม้ที่ตอนนี้กลิ้งอยู่ที่พื้นหน้าบ้านซ่อนสายตาเจ็บปวดที่เพื่อนพี่ชายคนนี้ที่เธอแอบหลงรักมานานนับหลายปีสายตาเย็นชานั้นที่มองมา
“หึเป็นห่วงเหรอ แบบพี่ชายเธอหรือป่าวที่ชอบแย่งของของคนอื่นหรือพี่ชายให้เธอมาเสนอตัวให้”
วาวาในตาสั่นระริกเธอรู้ว่าพี่อิฐกับพี่วินพี่ชายของเธอเป็นเพื่อนรักกันเนื่องด้วยปะป๊าของเราทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่เรียนจนปะป๊าของเราทั้งคู่มีครอบครัวและครอบครัวของเราทั้งสองจึงสนิทกันวินพี่ชายของเธอเป็นเพื่อนรักกับพี่อิฐเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ สุดท้ายต้องมาผิดใจกันเมื่อพี่อิฐเริ่มตกลงปลงใจคบกับพี่รินคบกันจนถึงเรียนจบและทำงานมาได้สองปี พี่รินทำงานเป็นเลขาให้พี่วินส่วนพี่อิฐทำกับบริษัทของพ่อตัวเองในฐานะซีอีโอหนุ่มพี่อิฐวางใจที่คนรักทำงานกับเพื่อนรัก พี่อิฐตัดสินใจขอพี่รินแต่งงานแต่พี่รินปฏิเสธพี่รินบอกว่าจริงแล้วคนที่พี่รินรักคือพี่วินมาตลอดที่ยอมคบกับพี่อิฐเพราะจะเข้าใกล้พี่วิน
พอพี่อิฐได้ยินก็ตรงไปชกหน้าพี่วิน “มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนหรือป่าววะมึงแอบคบรินลับหลังกูนานแค่ไหนแล้วไอเวร” พี่อิฐชกไปอีกหลายหมัดโดยที่พี่วินไม่ปัดป้อง
“หยุดนะอิฐหยุดรินรักวินได้ยินไหมได้ยินไหม” พี่รินเข้าขวางพร้อมกับบังพี่วินไว้
“ระ..รินอิฐรักรินอิฐรักริน” มือที่ชกพี่วินเปลี่ยนเป็นกุมมือเล็กของรินไว้
“ปล่อยรินกับวินไปนะคะเรารักกัน” มือเล็กดึงออกพร้อมกับประคองวินลุกขึ้น
“มึงจะเกลียดจะด่ากูยังไงก็ได้ แต่กูรักรินจริงๆ กูอยากจะบอกมึงนานแล้วแต่กู...”
“หยุดมึงหยุดเองคำพูดโกหกของมึงมาพูดกับกูมึงรู้กูรักรินรักมากแค่ไหน” เขายกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง
“กูขอโทษ” รินกับวินขึ้นรถและขับออกไป
ตอนนี้ความรู้สึกในอกตีกันไปหมดเขาเสียใจแต่ร้องไห้ไม่ออกเมื่อเพื่อนรักกับคนรักทรยศเขาร่างสูงหันไปขึ้นรถคันสีดำคู่ใจพร้อมกับขับด้วยความเร็วเหยียบจนเจ้ารถคู่ใจมาสแตงคันสีดำเสียหลักชนกับต้นไม้ข้างทาง
พระเอกเรื่องนี้จะเถื่อนกับใจร้ายมากเลยแจ้งก่อนอ่านเลยนะคะ
เป็นเรื่องแรกที่เขียนขอกำลังใจกันด้วยนะคะ
Guest
