บทนำ
ณ พิธีวิวาห์ในยามค่ำคืน ที่ตกแต่งไว้เหมือนกับความฝัน ใจกลางป่าลึก
“ปล่อยฉันนะนายผีบ้า”เสียงหญิงสาวดังขึ้น
“ฉันนะจะไม่แต่งงานกับพวก ซอมบี้ แวมไพร์ แดร็กคูล่า”เธอพยายามดึงมือของชายหนุ่มออก
“แต่ผมเป็นแดร็กคูล่านะ”ชายหนุ่มยังจับมือของหญิงสาวแน่น
“ก็คุณไม่บอกฉันนิ”
“แต่นี้วันแต่งของเราสองคนนะ”เขาจับมือของผู้หญิงคนนั้นแน่น
ย้อนไปก่อนพิธีวิวาห์หนึ่งวัน ในค่ำคืนของงานดูตัว ณ ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางร้านอาหารหรูที่มีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่
“คุณลูเซี่ยนนี้อายุถึง ห้าร้อยปีแล้วแต่งยังหนุ่มเหมือนมนุษย์วัยรุ่นอยู่เลยนะคะ”
“เช่นกันครับ คุณโอลีเวีย ก็ยังสวยเหมือนวัยใกล้ผลิบาน”ลูเซี่ยนพูดด้วยดวงตาที่เหมือนมีมนต์ขลัง
“เราเจอกันครั้งที่สองร้อยแล้วสินะคะ ทำไมคุณยังไม่ขอผู้หญิงคนไหนแต่งงาน”เสียงโอลีเวียพูด เสียงของเธอเหมือนพวกไซเรนขับขานให้กะลาสีเรือ เรือล้มเพราะตกหลุมรักพวกนาง
“ถ้าคืนนี้คุณว่าง ไปต่อกันที่คอนโดผมไหมครับ”ลูเซี่ยนเลื่อนมือไปจับมือของโอลีเวียบอกเป็นนัย
“จะดีเหรอคะ”ถึงปากจะบอกอีกอย่างแต่ นิ้วที่ตอบรับสัมผัสมือของลูเซี่ยนบอกอีกอย่าง
ทั้งสองเดินทางออกจากร้านอาหาร โดยที่ลูเซี่ยนเป็นคนขับ ส่วนโอลีเวียนั่งข้างหน้า ทั้งสองมองตากัน รถหรูที่คลาสสิกถูกขับมาจอดที่ใต้คอนโดหรูในย่านคนมีเงิน ลูเซี่ยนจูงมือโอลีเวียขึ้นห้องทั้งสองไม่รอช้าก่อนที่จะไปที่ห้องนอนอย่างรู้งาน
“ให้ฉันอาบน้ำก่อนได้ไหมคะ”โอลีเวียพูด ก่อนจะถอดเสื้อออก
“ผมว่ากลิ่นตัวของคุณตอนนี้ยังหอมอยู่เลย”ลูเซี่ยนจับมือโอลีเวียไว้ ก่อนจะอุ้มร่างน้อยๆขึ้นเตียง
“ใจร้อนจัง”เสียงของหญิงสาวเหมือนดั่งไซเรนทำให้กะลาสีหนุ่มถึงเรือล้มเพราะต้องมนขลัง
ทั้งสองเริ่มปอกเปลือกที่บดบังเนื้อใน ชายหนุ่มไม่รีรอผลักร่างของหญิงสาวลง เขาเริ่มไซร้คอของหญิงสาวที่นอนเปลือยกายอยู่ข้างใต้เขา เริ่มจากคอลงมา จนกระทั่งถึงสะดือของหญิงสาว เธอจับหัวของเขาขึ้นก่อนถึงเปลือกหอยไข่มุก
“อย่าทำตรงนั้นนะคะ”เสียงของโอลีเวียที่พูดในคอ
ชายหนุ่มทำตามคำขอร้องแต่ทว่า เพลงรักอันรุนแรงก็ได้เริ่มขึ้น ลูเซี่ยนดึงร่างของหญิงสาวลงมา โอลีเวียรู้งานโอบรับเข็มหมุดเข้าร่างกาย เนื้อแนบเนื้อกายแนบกาย เพลงรักบรรเลงดังขึ้นทุกขณะเปลี่ยนฝ่ายรับและลุกไปมา จนกระทั้งแสงแห่งตะวันสาดส่อง ชายหนุ่มและหญิงสาวระเบิดรักจนหมดแรงและหลับไปพร้อมกับตะวันขึ้นและลาลับขอบฟ้า จันทร์ทราสีเหลืองส่องเป็นประกายปลุกร่างของทั้งสองให้ตื่นจากนิทรา ชายหนุ่มและหญิงสาวรีบหยิบเนื้อผ้าของตนเองมาใส่
“คุณโอลีเวียครับให้ผมไปส่งที่บ้านไหมครับ”ลูเซี่ยนถาม
“ไม่ดีกว่าค่ะ และเรื่องเมื่อคืนไม่ต้องคิดมาก เราแค่สนุกกันเท่านั้นเอง”โอลีเวียมองหน้าลูเซี่ยน ก่อนเธอจะเปิดประตูออกจากคอนโดของเขา ลูเซี่ยนรีบเอาตัวรั้งไว้ โอลีเวียเงยหน้าขึ้นมามองลูเซี่ยน ทั้งสองจ้องตากัน ก่อนที่ลูเซี่ยนจะก้มหน้าประทับตรารักไว้ที่คอ เข้าหยิบของออกจากใต้เสื้อสูทเป็นซองหมดหมายเล็กๆให้โอลีเวียดู เธอเปิดมันออกแล้วทำตาโต
“คุณเป็นของของผมแล้วนะครับ”ลูเซี่ยนพูดไปก็ลากร่างของโอลีเวียขึ้นเตียงต่อ
ในซองจดหมายนั่นคือสัญญาซื้อขายทาส ในนั้นเขียนว่าโอลีเวียถูกซื้อโดย ท่านเคาท์ลูเซี่ยน วิลสัน
เธอเห็นถึงกับตกใจเพราะเธอไม่เคยขายตัวเองเป็นทาส โอลีเวีย รีบถามว่าเขาได้นี้มาจากที่ไหนแต่งก็ไม่ทัน ลูเซี่ยนก็บรรเลงเพลงรักต่อ โดยกดร่างของโอลีเวียแน่นจนกระทั่งเสร็จกิจ โอลีเวียพยายามตั้งสติแล้วดึงร่างตัวเองขึ้นจากที่นอน ลูเซี่ยนที่นอนอยู่ข้างๆหันหน้ามามองตาม
“คุณได้นี้มากจากไหน”โอลีเวียรีบถาม
“ผมซื้อมาจากแม่หมอคนหนึ่ง ผมเจอคุณมาเป็นร้อยครั้งแต่ไม่คิดเลยว่าคุณจะขายตัวเองเป็นทาส”ลูเซี่ยนเอามือลูบแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของโอลีเวียทันใดนั้นเองเธอก็อวกออกมา ลูเซี่ยนรีบพาโอลีเวียเข้าห้องน้ำด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า
“ฉันรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ในท้อง คุณทำอะไรฉัน”โอลีเวียล้มตัวลง
“คุณอาจจะท้องลูกของเราก็ได้นะ”
โอลีเวียได้ยินคำนั้นก็ถึงกับอ้าปากค้าง ลูเซี่ยนอุ่มร่างของโอลีเวียวางลงบนเตียง ชายหนุ่มเดินไปหยิบของในลิ้นชัก มันเป็นกล่องผ้าเล็กๆที่ใส่แหวนแต่งงานไว้ ลูเซี่ยนลุกเข่าลงขอโอลีเวียที่นอนอยู่บนเตียงแต่งงาน เธอที่เป็นทาสของเขาแล้วไม่สามารถตอบปฏิเสธคำขอของเขาได้
“โอลีเวียคุณจะแต่งงานกับผมไหม”ลูเซี่ยนพูดพร้อมกับสวมแหวนแต่งงานเข้าไปที่นิ้วของเธอ โอลีเวียได้แต่ตอบตกลง ตราของทาสได้ขึ้นมาเป็นรูปธงที่มีนกคาบงู มันเป็นเหมือนรอยสักที่อยู่ที่ข้อมือของโอลีเวีย แหวนถูกสวมที่นิ้วนางข้างซ้าย ลูเซี่ยนกัดไปที่ขอมือของโอลีเวียเพื่อกินเลือนของเธอ
“นายคงจะไม่ใช้แดร็กคูล่าสินะ”
“ใช้ผมเป็น แม่มดสาวอย่างเธอคงอ่อนต่อโลกสินะ”ลูเซี่ยนยิ้มมุมปาก
“ฉันเขียนไว้ในใบหาคู่แล้วนิว่าจะไม่แต่งงานกับ แวมไพร์ ซอมบี้ แดร็กคูล่า”โอลีเวียต่อปากต่อคำก่อนที่จะอ่อนเพลียค่อยๆหลับไป
“เป็นเด็กดีนะ ลูกจะได้แข็งแรง”ลูเซี่ยนพูดจบก็เดินยิ้มแล้วเดินไปปิดหน้าต่างปิดผ้าม่าน ก่อนจะมาหุ่มผ้าให้โอลีเวียแล้วเดินออกไป เสียงนาฬิกาไขลานบอกเวลาเที่ยงคืนดังขึ้นพร้อมกับเสียงพูดของลูเซี่ยน
“ขอบคุณสำหรับอาหารเช้าของวันนี้”ลูเซี่ยนพูดพร้อมกับยิ้มให้และปิดประตูห้องนอนลงพร้อมกับเสียงนาฬิกาที่เงียบไปเช่นกัน
“ท่านครับนายหญิงเป็นยังไงบ้างครับ”ชายใส่สูทที่ยืนอยู่หน้าห้องพูด
“เธอท้องลูกของเราแล้ว เตรียมจัดงานแต่งด้วยโยฮัน”ลูเซี่ยนพูดพร้อมเดินออกไปจากคอนโด ปล่อยให้โอลีเวียนอนหลับจนฟ้าสาง
ติดตอนต่อไป...
ฝึกเขียนนะคะ คอมเม้นติชมกันได้นะคะ เราจะเขียนให้ดีขึ้นนะคะ
ห้ามคัดลอก เรียนแบบ หรือ เอาไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต
(ลิขสิทธิ์ทางปัญญา)
ติดตามนักเขียนได้ที่
ภาพถ่ายจาก Jasmine Cater โดย Pexels
อย่างลืมให้กำลังใจนักเขียนด้วยการคอมเม้น หรือ ติดตาม และสนับสนุนเหรียญด้วยนะคะ
Guest
เราว่างั้นนะ
