เขาคอยปกป้องฉันจัง
หลังจากที่ท่านโดมะรับเราสองแม่ลูกมาอาศัยในลัทธิ ฉันโคโตฮะกับลูกได้พักห้องๆนึงที่มีของใช้เกือบทุกอย่าง พวกเราหลับอย่างเป็นสุขตั้งแต่หนีจากที่นั่นมา ระหว่างนั้นฉันก็ทำงานโดยการรับใช้ ทำความสะอาดลัทธิตอบแทนเขาพร้อมกับเลี้ยงลูกไปด้วย ท่านเป็นคนที่โอบอ้อมอารี เป็นมิตร มีเหล่าสาวกมากมาย และคนที่มีปัญหาชีวิตเข้ามาปรึกษาพอสมควร ตัวฉันเลยพลอยได้ฟังเรื่องราวข้างๆท่านโดมะไปด้วย เขาบอกเหตุผลว่าถ้าฉันกับลูกอยู่ข้างๆ เขาจะผ่อนคลายมากหลังให้คำปรึกษาพวกเขาเหล่านั้น หลายสัปดาห์ผ่านไปมีผู้ชายคนนึงมาขอคำปรึกษาเขา คนๆนั้นคุยไปพลางมองฉันไป ฉันรู้สึกได้ถึงสายตากรุ้มกริ่ม จู่ๆท่านโดมะไออะแฮ่มขึ้นมา ฉันเห็นไม่ถนัดนักแต่คนๆนั้นขนลุกซู่ตอนหันมามองเขา สักพักเขาก็ลุกออกจากลัทธิไป ตกกลางคืน ฉันเพิ่งสังเกตว่าน้ำมันตะเกียงในห้องนอนหมดและลูกก็หลับแล้ว เลยลุกออกไปโรงเก็บของเพื่อเอาน้ำมันตะเกียง ขณะที่ฉันค้นหาของอยู่ เหมือนมีคนเดินเข้ามาทางข้างหลัง พอหันไป เห็นผู้ชายที่มาหาท่านโดมะวันนี้ยืนไม่ห่างจากฉันมากนัก“คุณที่มาวันนี้นี่ มีธุระอะไรรึคะ?” ผู้ชายคนนั้นยิ้มกระหย่อง ส่งสายตากรุ้มกริ่ม พร้อมเดินเข้ามาหา “นานแล้วที่ข้าไม่เจอผู้หญิงสวยๆแบบนี้ มาเป็นเมียข้าเหอะ หึๆ” เขาเดินมาอีก 4-5ก้าวก็จะถึงตัวฉันอยู่แล้ว ‘ใครก็ได้ช่วยด้วย’ ฉันได้แต่นึกในใจ ทว่าคนๆนั้นถูกโยนออกไปนอกโรงเก็บของ พร้อมกับร่างท่านโดมะยืนแทนที่ “เจ้าไม่ควรจะมาอยู่ในลัทธิของข้า ณ เพลานี้นะ ถ้าเจ้าจะมาทำไรมิดีมิงามในวัดของข้าจงไปที่อื่นซะ!” คนๆนั้นลนลานหนีไป “ขอบคุณนะคะท่านโดมะ” ฉันจึงเดินไปหาเขาและบอกว่ามาหาของ “ถ้าเจ้าจะเอาละก็ ในห้องข้ายังมีอยู่ ในโรงเก็บของไม่มีแล้วล่ะ” เขาพูดพร้อมกับเดินนำหน้าไป เมื่อมาถึงห้องเขาก็หยิบน้ำมันตะเกียงมาให้ เดินมาส่งฉันหน้าห้องนอน เขาไม่ยอมกลับห้องจนกว่าฉันจะเข้าห้องไป แถมกำชับว่าห้ามออกมาที่โรงเก็บของกลางดึกอีก มันอันตราย ในใจฉันดีใจจังที่เขาห่วง เอาล่ะ นอนดีกว่า
หลายวันผ่านไป ฉันทำกิจวัตรประจำวันตามปกติ แล้วกลับไปที่โรงเก็บของอีกรอบตอนกลางวัน เพราะคืนนั้นเห็นของอย่างนึงที่สนใจขึ้นมาก็คือ เบ็ดตกปลา ฉันอยากลองตกปลามานานแล้ว เลยเอามันกลับไปที่ห้องนอนฉัน ตอนกลางคืนฉันและลูกหลับสนิท ไม่รู้สึกตัวสักนิดว่ามีคนค่อยๆเลื่อนประตูอย่างแผ่วเบา ย่องเข้ามาในห้องหวังจะขืนใจ ฉันตกใจตื่นเพราะได้ยินเสียงผู้ชายร้อง เห็นท่านโดมะยืนกอดอกมองผู้ชายคนนั้นพร้อมพูดเสียงเย็นๆว่า “บ้านช่องไม่มีให้กลับรึไร แอบบุกเข้ามาในลัทธิของข้าถึงสองครั้ง ถ้าเจ้ากล้ามายุ่งกับคนของข้าอีกล่ะก็…”เขาเคาะพัดในมือดังป๊าบ พลันบังเกิดไอน้ำแข็งรอบๆตัวเขา ผู้ชายคนนั้นรีบกุลีกุจอหนีทันที ฉันถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเล่าว่าเห็นผู้ชายคนเดิมที่เจอที่โรงเก็บของคืนนั้น กำลังเข้ามาในห้องฉันด้วยสายตาหื่นกระหาย เขาเลยรีบมาไล่ตะเพิดคนๆนั้นไป “ขอบคุณมากนะคะท่านโดมะ ช่วยข้าไว้ถึงสองครั้งเลย ขอบคุณจริงๆ” ฉันกล่าวพร้อมยิ้มหวานส่งให้เขา เขามองหน้าฉันแล้ว “ข้าว่าข้าย้ายมานอนห้องเจ้าดีกว่าเผื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก เจ้าไม่ว่าอะไร ใช่มั้ย?”เขาถาม ส่วนฉันลังเลนิดหน่อยก่อนตอบ “ถ้าท่านโดมะพูดแบบนั้น ข้าไม่ขัดข้องหรอกนะ” จากนั้นเขาขนฟูก หมอนมาไว้ที่ห้องฉันเลย ถึงจะนอนคนละฟูก เขาก็จับมือฉัน เราสองคนพากันหลับอีกครั้ง
Guest
