เรื่องนี้จะมีเด็กที่เอาแต่ใจมากๆ ถึงขั้นหนัก พูดไม่เพราะเอาแต่ใจถึงขั้นสุด! ขี้หึง ขี้หวง นายเอกค่อนข้างเอาใจมากกว่าเถียง ใครรับไม่ได้หรือปวดหัวรับไม่ไหวโปรดปิดได้เลยนะครับ เรื่องนี้สร้างมาจากใจบราวล้วนๆ ขอบคุณครับ.
เตือนแล้วนะ!!
.นิยายเรื่องนี้สร้างมาจากจินตนาการของบราวล้วนๆ ครับ.
.นิยายเรื่องนี้จะคบกับเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในดารอ่านอ่าน.
.นิยายเรื่องนี้มีฉาก NC กับเด็กต่ำกว่า 18 ปี ไม่มีการป้องกันใดๆ ทั้งสิ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยครับ.
.นิยายเรื่องนี้มีการใช้ความรุนแรงในวัยเด็กแต่ไม่มีโรคมาเกี่ยวข้องด้วยนะครับ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน.
.นิยายเรื่องนี้ไม่มีจุดประสงค์หมิ่นประมาททางข้าราชการโปรดอ่านแบบมีสตินะครับ.
.ลงใน ReadAWrite ด้วยครับ (จบแล้ว). แต่ไม่ลงจบครับเพราะกำลังอยู่ในขั้นตอนทำเป็นอีบุ๊ก
.!นักอ่านท่านใดไม่ชอบพล็อตเรื่อง โปรดปิด!.
แฟนเป็นเด็กมอต้น
-. เรื่องย่อ .-
ผมขึ้นปีห้าใหม่ๆ และผมเลือกที่จะมาเป็นครูสอนภาษาไทย ผมก็หาที่ฝึกสอนหรือไม่ก็ต้องถูกอาจารย์ส่งไปที่ไหนสักที่ซึ่งผมไม่ชอบการถูกบังคับให้ไปสอนแบบส่งๆ แบบนั้น ด้วยความที่อยากเป็นครูก็ต้องสู้ต่อไปถึงมันจะยากเย็นเพียงใดผมก็จะผ่านไปให้ได้
"งั้นเธอก็ไปฝึกสอนที่ขอนแก่นแล้วกันนะ" โห้...ไปไกลขนาดนี้ผมต้องย้ายบ้านเลยหรือไม่?
"ครับ..." ปฏิเสธไม่ได้อีกอ่ะ ผมเป็นคนเดียวที่บ้านอยู่กรุงเทพฯ ครับส่วนเพื่อนผมทุกคนมีบ้านต่างจังหวัดกันหมด อาจารย์บอกผมว่าไม่ให้ฝึกสอนที่กรุงเทพฯ เด็ดขาด ก็ต้องรับชะตากรรมของตัวเอง
ถ้าผ่านไปด้วยดีผมจะไปทำบุญ 9 วัดเลยเอา!
วันสอนวันแรก
"ไงไอ้หน้าหวาน" ผมเงยหน้ามองหน้าเด็ก...
"..." อึ้งสิครับ...ก็ไอ้เด็กนี่มันทักผมด้วยคำแบบนี้งั้นหรือ
"หวานอย่างกับผู้หญิงเลยสัด!" เด็กสมัยนี้...
:/ ตัวละคร /:
ท็อก: เป็นผู้ชายสูง ขาว หน้าตาสวยอย่างกับผู้หญิง เขาเป็นครูฝึกสอนที่เด็กๆ ก็รักหมด แต่ก็มีเด็กคนหนึ่งที่เขาไม่ชอบขี้หน้ามากๆ ก็คือไอ้เด็กคนนั้น...มันชั่งดื้อดึงซะเหลือเกิน
ดิน: เด็กนักเรียนชายที่ขึ้นชื่อว่าหัวโจก เขาหน้าตาหล่อมากที่สุดในโรงเรียนและเป็นคนที่ชอบเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ถึงเขาจะแขวะครูคนนั้นก็ตามทีเพราะครูเขาชอบบังคับและก็ไม่ชอบใครครูคนอื่นที่เป็นผู้ชายมาไกลเขาด้วย 'กูไม่ชอบ'
แฟนเป็นเด็กมอต้น
เรื่องย่อ...
เสียงพันธการที่ดังสั่นสะท้านไปทั้งห้องรู้สึกน่ากลัวแล้วขนลุกขึ้นตาม ผมเป็นคนหนึ่งละที่ไม่ชอบเสียงพวกนี้ ทั้งวันจะได้ยินเสียงพวกนี้ซะส่วนใหญ่ส่วนน้อยที่ผมจะได้ยินเสียงที่นุ่มนวลนั้นก็คือ 'กูปล่อยมึง' คำนุ่มนวลที่ผมกล่าวมานี้มันทำให้ผมมีความสุขที่สุดแล้วครับ ผมไม่อยากได้อะไรนอกจากคำนุ่มนวลอันนี้
"วันนี้รักผมไหมครับ?" เป็นปกติที่คนข้างกายจะพูดดีกับผมและจะชอบทำร้ายผมตลอดเวลา
"..." การเงียบของทุกคนคือการไม่ชอบที่ใครมาทำอะไรไม่ดีใส่ตัว การเงียบของผมเป็นการสื่อว่าเรื่องที่มันถามมาคือผมไม่ชอบและไม่อยากได้อะไร
"วันนี้ได้เล่นเกมกันหนักแน่ๆ เลย" จับคางผมให้เงยหน้าขึ้นแล้วต่อด้วยการกัดที่ปากอย่างแรง
-ตัวละคร-
ข้าว: เด็กชายธรรมดามีโดดเด่นเรื่องเรียนมาก การเรียนดี ฐานะที่บ้านก็ดีตามๆ เป็นเด็กชายที่ร่าเริงแจ่มใสแต่วันหนึ่งเสียงหัวเราะได้จมหายไปกับความกลัว 'ปล่อยกูเถอะ...'
ไลค์: เด็กชายหน้าตาหล่อเป็นที่พึ่งของเพื่อนเสมอ การเรียนมีมาตราฐานที่ค่อนข้างดี เด็กชายที่ชอบให้ใครๆ มีแต่เสียงหัวเราะร่าเริงไม่เหมือนใครแต่ภายในความร่าเริงของคนนี้กลับมีด้านมืดที่ทำให้คนหนึ่งต้องตกอยู่ในวังของเขา 'รักผมไหมครับ?'