บาดแผลบนตัวหายไปตามกาลเวลาแต่บาดแผลที่ใจยังฝั่งแน่นอยู่ในใจไม่ลืมเลือน วันเวลาผ่านไปแต่ใจเขาไม่เคยสงบได้เลย เขารอวันที่จะได้สะสางและทวงสิ่งที่เป็นของเขาคืน..
"หยุดนะ..อย่า..อย่าทำแบบนี้.."
เสียงของน้ำทิพย์ขาดหายไปพร้อมกับสติที่ดับวูบร่างของเธอกำลังจะร่วงหล่นกระแทกพื้นดีที่เขารับไว้ได้ทัน
"ทำบ้าอะไรเนี่ย..ทำไมไม่รักตัวเองเลยห่ะ"
ธาวินได้แต่บ่นในขณะที่เขาอุ้มเธอกลับเข้าบ้านแล้วจัดท่าทางให้เธอได้นอนหลับสบาย..เขามองเธอแล้วนึกถึงเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน..เขาวางยานอนหลับในน้ำส้มให้น้ำทิพย์ดื่มแล้วจะหนีเข้าเมืองไปแต่น้ำทิพย์กลับฝืนไม่ยอมหลับดีๆวิ่งตามเขามาอีก...
"หนูน้ำรักและห่วงนายน้อยมากๆถึงไม่อยากให้นายน้อยกลับไปหาเขาคนนั้นนะครับ"
"ผมรู้..แต่ลุงอาซาก็รู้ว่าผมหนีเขาไม่พ้นหรอก..ในเมื่อเขาคิดว่าคนอย่างเขายิ่งใหญ่คับฟ้าเป็นดวงตะวันที่อยู่สูงไม่มีใครต่อกรกับเขาได้..ผมเนี่ยแหละที่จะดับตะวันอย่างเขาเอง.."
อาซาได้แต่มองดูธาวินอย่างห่วงๆความมุ่งมั่นตั้งใจของเขาไม่มีใครมาขัดขวางได้ทั้งนั้นเพราะมันมีความแค้นฝังแน่นอยู่ในนั้นเขาจึงได้แต่อยู่ข้างๆชายหนุ่มและคอยดูแลเขาตลอดเรื่อยมา
"พ่อไม่ต้องห่วงหรอกนะผมกับพี่ชาติดูแลนายน้อยได้อย่างสบายหายห่วง"
"ใช่พ่อ..ผมรับรองนายน้อยปลอดภัยแน่นอน"
อาซามองพงษ์ศักดิ์กับชาติชายลูกชายทั้งสองของเขาอย่างกังวลแต่ก็ได้แต่พยักหน้าแล้วก็ต้องปล่อยให้ทั้งสามไปตามที่ต้องการ...
"ฝากน้ำด้วยนะลุงอาซา"
"ครับนายน้อย"
ธาวินมองหน้าของน้ำทิพย์ที่หลับไม่ได้สติอย่างรักใคร่ลูบแก้มเธอเบาๆก่อนจะหอมที่หน้าผากอยากจะจูบริมฝีปากแดงๆนั้นแต่ติดที่มีคนอยู่เยอะเลยต้องอดใจไว้แล้วเดินออกไปทำตามที่ตั้งใจไว้...