ปานตะวันของธันวา

“นี่ไงครับ ผมเลิกกับป่านแล้วไงครับ” 

“แม่พอใจหรือยัง! พอใจแล้วใช่มั้ย! ผมเลิกกับป่านแบบที่แม่ต้องการแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว!” 

“เธอไปแล้วพร้อมกับลูกในท้องที่ไม่มีโอกาสได้ลืมตา พอใจคุณแม่แล้วล่ะสินะ!” 

........................ 

“ป่าน” ธันวาไม่ตอบคำถามนั้น แต่เอื้อมมือไปดึงร่างบอบบางเข้ามากอดเอาไว้แน่น “ป่าน..พี่คิดถึงป่าน พี่คิดถึงเหลือเกิน” 

เสียงทุ้มแหบพร่าพร้อมร่างกายใหญ่ที่สั่นเทายามกกกอดตัวเธอเอาไว้ ทำให้ปานตะวันที่ยังตกใจแปรเปลี่ยนเป็นวูบโหวงในอก จนกระทั่งเธอรู้สึกความเปียกชื้นจากใบหน้าคนตัวโตที่ก้มซุกซบอยู่กับซอกไหล่ของเธอนั่น เธอจึงค่อย ๆ เอื้อมมือไปโอบกอดตัวเขาเอาไว้นิ่ง ๆ  

“พี่ธันย์ ปล่อยป่านก่อนค่ะ” 

“ไม่! พี่ไม่ปล่อย พี่ไม่มีวันปล่อยป่านอีกแล้ว ได้โปรดเถอะป่านอย่าทิ้งพี่ อย่าไล่พี่ไปไหนอีกเลย..ได้โปรด” 

โรแมนติค X ดราม่า