~วันสอบวันสุดท้าย~
-พักเที่ยง-
มีนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งกินข้าวกันอย่างเฮฮา
ใบบัว:"เห้ยมึงเหลือสอบกี่อีกวิชาวะ!!"
คะนิ้ง:"นี่อีบัว มึงถามอีกแหละมึงเป็นอัลไซเมอร์ปะ ถามสามสี่รอบละ เหลืออีกสามวิชา"
ช่อแก้ว:"ละแกก็โรคจิตตอบใบบัวตลอด ฮ่าฮ่าฮ่า"
ใบบัว:"ณิชา แกเป็นไรหน้าเครียดจัง สอบวันสุดท้ายแล้วร่างเริงหน่อย"
ณิชา:"เครียดดิก็บ่ายมีสอบอังกฤษ แล้วชั้นก็ไม่ได้อังกฤษเลย ปวดหัวไปหมด"
คะนิ้ง:"เอาหน่าาา พวกเราเอาใจช่วยที่ติวกันมาทำได้แน่นอน"
ช่อแก้ว:"นี่นี่!! พักเรื่องเรียนก่อนหันไปชมสิ่งดีดีกันนู้น"
ทุกคนหันไปตามที่ช่อแก้วบอกทำให้ "ณิชา" หันไปเจอกลุ่มรุ่นพี่ม.4ที่เข้ามาแต่พึ่งเคยเห็นกันตอนสอบวันสุดท้ายทำให้ "ณิชา" ตกหลุมรักรุ่นพี่คนหนึ่งในนั้นตั้งแต่แรกพบ ณิชามองตามพี่คนนั้นไม่ละสายตาเลย
คะนิ้ง:"ณิชาา ณิชาา ณิชาา!!!!"
ณิชา:"หะ หะ!! ว่าไงนะแก"
ช่อแก้ว:"ว้าว ว้าว อะไรกันเนี่ยมองตาไม่กระพิบเลยน้า"
ณิชา:"บะ บะ บ้าาาน่ะ ป่าวสะหน่อยย"
ใบบัว:"แหม่ แหม่ ทุกคนในกลุ่มเค้าก็เห็นหมดเลยนะ ว่าแกน่ะ"
ใบบัว,คะนิ้ง,ช่อแก้ว:"มองตาไม่กระพริบบบบบ!!!! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ณิชาแก้มแดงหน้าเขิลยิ้มไม่หุบเลยยยย
~14:30น. สอบภาษาอังกฤษ~
1. Situation: Beam sees Mok at the bus station after school.
Beam: Hello, Mok. _______________
Mok: Hello, Beam. I’m not so good.
1. How do you do?
2. How have you been?
3. How’s your work?
4. How’s your father?
ณิชา:"มันอ่านว่าไรเนี่ยย!! เปงเครียดดดด เฮลโหล? เฮลโหลปอนด์ไรอะ จะโทรหาใครวะ อะ อะ แอม แอม นา นา น็อท โซ กู๊ด ถามว่าไรหว่า โซ กู๊ดแปลว่ารู้สึกดี และแอมน็อทแปลว่าไร ตอบข้อสองไปมั่วๆ"
ณิชางุนงงกับข้อสอบภาษาอังกฤษที่ไม่สามารถเข้าใจได้เลย (นี่ม.3แล้วนะเนี่ย) จะรอดหรือจะร่วงก็เอาใจช่วยณิชากันน้า
~15:30น. หมดเวลาแล้ววT_T~
คุณครู:"หมดเวลาแล้วค่ะนักเรียน ส่งข้อสอบและกระดาษคำตอบมาข้างหน้าค่ะนักเรียน"
ช่อแก้ว:"เห้อออ สอบเสร็จสักทีเนอะ"
คะนิ้ง:"ใช่ อยากขึ้นม.4ใส่ชุดม.ปลายแขนยาวสวยๆเก๋ๆเนอะ"
ณิชา:"อยากย้ายไปอยู่ตึกราวดี ที่มีแต่ม.ปลาย ห้องน้ำดีๆเนอะ"
ใบบัว:"แน่ใจน้าอยากไปอยู่ตึกราวดีเพราะเหตุผลนี้"
ช่อแก้ว:"ชั้นไปสืบมาจากแก๊งมะม่วงน้ำปลาหวานมาละ พี่เค้าชื่อธี"
ใบบัว:"สืบเก่งงง"
ณิชา:"ชื่อธีหรออ?"
คะนิ้ง:"ช่วงปิดเทอมจะไปหาที่บ้านน้าทุกคน"
ใบบัว:"กลับบ้านก่อนน้า ป๊ามารับแล้ว"
ช่อแก้ว:"โอเคบายทุกคนน ณิชากลับไง"
ณิชา:"คงนั่งสองแถวกลับแหละ"
ช่อแก้ว:ให้กลับเป็นเพื่อนมั้ย"
ณิชา:"ไม่เป็นไร กลับเลยแก้วขอบคุณนะเจอกัน"
ทั้งหมดร่ำลาก่อนปิดเทอมใหญ่ที่หยุดตั้ง2เดือนกว่า ณิชายืนรอรถสองแถวสักพักก็มา ขึ้นไปนั่งข้างผู้ชายคนนึงที่ใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดี่ยวกับณิชา นั่งรถไปสักพักหันไปมองดูบรรยากาศยามเย็นแต่ดันไปสบตากับรุ่นพี่ที่แอบชอบพอดี จนรถเบรกกะทันหันเพราะมีมอไซตัดรถหน้าสองแถวทำให้ณิชาไปซบอกพี่ธี เหมือนเวลาหยุดไปชั่วขณะหนึ่งจากที่ทั้งคู่สบตากันอยู่ก็หลุดจากวังวนกันน ทำให้หัวใจของณิชาเต้นรัวรัวไม่เป็นจังหวะเลยและทำให้หน้าของณิชาแดงไปทั้งหน้าจน....................
พี่ธี:"ไม่สบายหรือป่าวครับ? ทำไมหน้าแดงจัง"
ใช่นั่นคือประโยคแรกของพี่ธีทักณิชา ทำให้ณิชาเขิลลลลมากกกกกกกกกก
ณิชา:"ปะ ปะ ป่าวค่ะ"
ณิชาหันไปมองทางอื่นแก้เขิน แล้วคิดในใจอยากใช้ซบอกอีกจังเลยยย>_<
สวัสดีค่ะทุกคนนนเค้าพึ่งกลับมาแต่งในรอบ 2-3ปี ไม่รู้ว่าทุกคนชอบกันหรือป่าว เค้าจะแต่งแนวคลาสสิคแบบคล้ายๆสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก เค้าอยากให้ทุกคนอ่านแล้วกลับไปนึกถึงบรรยากาศที่ยังไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือการเข้าถึงมากขนาดนี้ เพราะเค้าเคยผ่านช่วงชีวิตนั้นรู้สึกว่าตอนนั้นมันเป็นเวลาที่คุ้มและมีค่ามากจริงๆของความรักสมัยนั้น ฝากติดตามหน่อยน้าาา
Guest
