ตอนที่ 1
"คุณจะไปทำอะไรที่นั่นอย่างนั้นหรือ คุณผู้ชาย?" เสียงของคนขับรถที่ฟิลจ้างวานมาดังขึ้น และมันได้ทำลายบรรยากาศอันเงียบงันท่ามกลางสายฝนลงโดยฉับพลัน แต่ดูเหมือนว่าฟิลจะไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาเอ่ยถาม
แววตาและใบหน้าที่ดูเรียบเฉยของฟิลมองเหม่อออกไปภายนอก เขาแทบไม่รับรู้ถึงการสั่นสะเทือนของใดๆของตัวรถแม้มันจะวิ่งอยู่บนเส้นทางที่ขรุขระ ตอนนี้ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความสับสน มีคำถามมากมายที่ยังไม่มีคำตอบ สาเหตุเพียงเพราะจดหมายฉบับหนึ่งที่เขาได้รับในวันครบรอบวันเกิดปีที่ 20 ของเขาเมื่อสองสัปดาห์ก่อน..
"ถึง ฟิล ลูกรัก
..พ่อรู้ว่าลูกคงจะแปลกใจที่ได้รับจดหมายของพ่อ นานเหลือเกินแล้วที่เราไม่ได้พบกัน ลูกคงมีคำถามมากมายเกี่ยวกับตัวพ่อ พ่อรู้ลูกรัก ลูกจะได้คำตอบในทุกสิ่งที่ลูกอยากรู้ ทั้งเกี่ยวกับตัวพ่อและตัวลูกเอง..
ปล. นำจดหมายฉบับนี้ไปที่ร้านวอเรน ถามถึงลูเธอร์
..แล้วพบกันลูกรัก..
จากพ่อของลูก"
มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน! ในเมื่อพ่อของเขาตายไปแล้วเมื่อ 7 ปีก่อน
"คุณเวอนอน"
ฟิลสะดุ้งเมื่อได้ยิน ก่อนจะหันมองไปยังเจ้าของเสียงนั้น เสียงจากคนขับรถนั่นเอง
"ว่ายังไงล่ะครับคุณ กับที่แบบนี้น่ะ คุณมาทำอะไร?" เขาถามอีกครั้ง
"ที่แบบนี้ที่ว่าคือแบบไหนกันครับ" ฟิลถามกลับ
"ก็ในป่านี่ไง ออกจะลึกลับขนาดนี้ คุณมาทำอะไรกันแน่?" คนขับขมวดคิ้วพลางมองมาที่เขา
"ไม่รู้สิ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาทำอะไรที่นี่.. เมื่อครู่คุณบอกว่าลึกลับอย่างงั้นหรือ.. แต่คุณพาผมไปถูกใช่ไหม?" ฟิลเริ่มมีสีหน้ากังวล
คนขับหัวเราะ "ไม่เอาน่า เห็นผมอย่างนี้ก็จริงนะ แต่ที่ที่เรากำลังไปกันเนี่ย ผมเคยไปมาหลายครั้งแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วง"
"มิน่าล่ะ คุณถึงดูชำนาญเส้นทางได้ขนาดนี้ มาบ่อยอย่างนั้นหรือครับ?" ฟิลเริ่มคลายความกังวล
"จะว่าบ่อยก็บ่อยแหละนะ ยังไงซะแขกทุกคนที่นั่นก็มีผมคนเดียวนี่แหละที่ไปส่ง โดยเฉพาะในครั้งแรก.. ฮึๆ" เขาตอบ
"แขก.. ครั้งแรก.." ฟิลขมวดคิ้ว
"ใช่ แบบคุณนี่ไงล่ะ" เขาหันมายิ้มให้ฟิล
"มีคนอื่นนอกจากผมอย่างนั้นหรือ?" ฟิลถามต่อ
"แน่นอนสิคุณเวอนอน คิดว่าคุณเป็นแขกคนเดียวของที่นั่นหรือไงกัน" เขาหัวเราะเบาๆ
"เปล่า ผมแค่คิดว่า..ช่างเถอะ! แต่ที่นี่ฝนตกแบบนี้ตลอดเลยอย่างนั้นหรือ?" ฟิลเปลี่ยนเรื่องคุย
"ก็ส่วนใหญ่ แต่ได้บรรยากาศดีออก คุณว่าไหมล่ะ"
"คุณขับรถที่นี่มานานหรือยัง?"
"ก็นะ.." คนขับเงียบไปสักครู่ "ผมเคยขับไปส่งพ่อของคุณหนนึง"
"ว่าไงนะครับ!" ดวงตาของฟิลเปล่งประกายไปด้วยความประหลาดใจ
"ใช่..แต่มันก็นานมาแล้วล่ะนะ" เขาตอบเสียงเรียบ
ฟิลเงียบไปสักครู่ "แต่พ่อของผมท่านเสียไปแล้วน่ะครับ เมื่อ 7 ปีก่อน"
"เอาล่ะ เรามาถึงกันแล้ว" คนขับพูดตัดบท
รถแล่นช้าๆผ่านถนนที่สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงสุดลูกหูลูกตา ก่อนจะจอดที่หน้าประตูรั้วบานใหญ่ที่ปิดอยู่
ไหนบอกว่าเป็นโรงแรม นี่มันปราสาทผีสิงชัดๆ ฟิลคิดในใจ
สักพักประตูรั้วก็เปิดออก ฟิลพยายามมองหาคนเปิดแต่ฝนที่ตกอยู่ทำให้เขามองเห็นไม่ชัด รถเคลื่อนช้าๆไปยังตัวปราสาท ฟิลหรี่ตามองไปที่ประตูทางเข้ามีผู้ชายคนหนึ่งยืนรออยู่แล้ว ก่อนที่คนขับจะเปิดประตูลงไปทักทายเขา
"ไง เบนนี่"
"ว่าไง ริก" ชายคนนั้นทักตอบ
ทั้งคู่คุยกันพลางชำเลืองมองมาที่ฟิล ให้ตายสิ! ได้ยินไม่ชัดเลย ฟิลที่แอบฟังอยู่นึกในใจ ก่อนที่คนขับจะเปิดประตูรถ
"ไม่ลงหรือไงคุณเวอนอน?" เขาตะโกนถาม
ฟิลพยักหน้าเขาค่อยๆลงมาจากรถอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเดินเข้าไปหาชายคนนั้น
"สวัสดีครับ คุณเวอนอน ผมเบนเป็นผู้ดูแลแขกที่นี่ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ชายคนนั้นพูดแนะนำตัวและยื่นมือมาเพื่อจับทักทายกับฟิล
"สวัสดีครับ ผม ฟิว เวอนอน" ฟิลยื่นมือไปจับทักทายตอบ
"ของๆคุณ เดี๋ยวทางเราจะจัดการให้" เบนชี้ไปหลังรถ
"โชคดี คุณเวอนอน" คนขับรถหันมาพูดกับฟิล
"ไงนะ.. คุณจะมารับผมอีกทีเมื่อไหร่?" ฟิลโพล่งถามไป แต่ยังไม่ทันจะได้คำตอบเสียงของเบนก็ดังขึ้น
"เชิญทางนี้ครับคุณเวอนอน" เขาผายมือเชิญให้เข้าไปด้านใน
คนขับกระโจนขึ้นรถเขาหันมายิ้มและพูดกับฟิลอีกครั้ง "โชคดีคุณเวอนอน โชคดี" ก่อนที่จะขับรถออกไป
ฟิลเดินตามเบนเข้าไปในตัวปราสาท พอมีแสงไฟมากขึ้น ทำให้ฟิลเห็นหน้าเบนได้ชัดเจน เขาคิดว่าเบนดูหนุ่มกว่าที่เห็นในตอนแรก ระหว่างที่เดินเข้ามาเขาเห็นแขกคนอื่นๆที่นั่งอยู่ตามโซฟาเป็นระยะ
ให้ตายสิ! ในป่าลึกขนาดนี้ยังมีคนอื่นมาที่นี่อีกหรือ ฟิลนึกในใจ ก่อนที่เบนจะพาเขาไปพบกับชายวัยกลางคนที่อยู่ในชุดสูทกำลังยืนรออยู่แล้ว
"สวัสดีครับ คุณเวอนอน ผมกำลังรอต้อนรับคุณ" เขากล่าวและจับมือทักทายกับฟิล
"ผม อีธาน.. ยังไงวันนี้ก็ดึกมากแล้ว เชิญคุณพักผ่อนที่ห้องได้ตามสบาย เบนจะพาคุณไป" เขาพยักหน้าให้เบน
"เชิญทางนี้ครับ คุณเวอนอน" เบนเดินนำฟิลขึ้นไปบนชั้นสองของปราสาท
"อ้าว! ว่ายังไงครับคุณ รูสเวล" เสียงอีธานทักทายกับชายอีกคนหนึ่งดังขึ้นจนฟิลต้องหันมามอง
มันแปลกๆแฮะ ทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกแบบนี้ ความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนนี้มันคืออะไรกัน ฟิลตกอยู่ในภวังค์ก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงของเบน
"คุณเวอนอน" เบนหันมายิ้มอย่างเชื้อเชิญ "ไปกันเถอะครับ"
"ขอโทษทีครับ" ฟิลพยักหน้าให้
ระหว่างที่เบนเดินนำเขาไปยังห้องที่อยู่เกือบสุดทางเดินของปราสาท
"ของตกแต่งที่นี่ดูเก่าดีนะคุณว่าไหม" ฟิลพูดขึ้น
"แน่นอนครับ ของส่วนใหญ่ที่นี่มีมาตั้งแต่สร้างปราสาทหลังนี้เลย" เบนกล่าวอย่างอารมณ์ดี
เบนเห็นฟิลที่มีสีหน้าครุ่นคิด "กลัวเหรอครับคุณเวอนอน" เขาถาม
"เปล่า..ไม่รู้สิ" ฟิลตอบ
ทั้งสองเดินมาตามโถงทางเดินก่อนเบนจะหยุดที่ประตูห้องบานหนึ่ง เขาเปิดมันออกและผายมือเชิญให้ฟิลเข้าไป ห้องนี้กว้างทีเดียว ตกแต่งแบบโบราณยุคอัศวินในสมัยของกษัตริย์อาร์เธอร์ตอนนี้ฟิลเชื่อแล้วว่าของส่วนใหญ่มีอายุพอๆกับปราสาทอย่างที่เบนบอกจริงๆ
"ตามสบายนะครับคุณเวอนอน มีอะไรเรียกผมได้ตลอดเวลา" เบนพูดก่อนจะเดินออกจากห้อง
"เดี๋ยวสิเบน ผมต้องอยู่นี่อีกนานแค่ไหนกัน?"
"เกรงว่าคำตอบนั้นจะอยู่ที่คุณ.. คุณเวอนอน" เบนหันมายิ้มให้
ฟิลถอนหายใจเฮือกใหญ่
"รู้ไหมเบน ผมสับสน ในหัวของผมมีอะไรอยู่เต็มไปหมด" เขาพูดแล้วนั่งลงบนเตียง
"ผมเข้าใจคุณเวอนอน แขกทุกคนที่มาที่นี่ ในครั้งแรกก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น"
"คุณอายุเท่าไหร่เบน?" ฟิลหันไปถาม
"คุณว่าเท่าไหร่กันล่ะ" เบนยิ้มตอบ
"สัก 20 ต้นๆล่ะมั้ง ไม่รู้สิ ผมเดาเอานะ"
"ตามนั้นคุณเวอนอน"
"เรียกผมฟิล ได้โปรด"
"อย่างนั้นก็ได้ครับ" เบนเดินไปที่ประตูเขาจับที่ลูกบิดก่อนจะหันมาพูดกับฟิล "คืนนี้ราตรีสวัสดิ์ คุณฟิล" เบนปิดประตูช้าๆ
ฟิลล้มตัวลงนอนที่เตียงก่อนที่จะผลอยหลับไป..
Guest
