อธิษฐานรักเหนือกาลเวลา

แม่หญิงงามจันทร์ยิ้มที่มุมปากถอดแหวนหมั้นออกจากนิ้ว แล้วก็ชักกริชที่เหน็บอยู่ที่ข้างเอวจ้วงแทงอาวุธคมกริบสุดแรงเกิดที่หน้าอกเบื้องซ้ายของตัวเอง  

 “แม่หญิงงามจันทร์ เจ้ากล้าท้าทายเราถึงเพียงนี้เชียวรึ” เจ้าหลวงหนานปันทอดพระเนตรพระแสงกริชที่ปักตรึงอยู่ที่หน้าอกเบื้องซ้ายหญิงสาวด้วยสีพระพักตร์ที่ยากจะอ่านพระดำริ 

“หม่อมฉันยินดีตายถ้ามันจะทำให้มิต้องอภิเษกกับเจ้าหลวง พระองค์เป็นต้นเหตุของโศกนาฏกรรมในครั้งนี้ หม่อมฉันขอสาปแช่งให้พระองค์มีแต่ความทุกข์ทรมานตลอดไป”  หลังจากพูดจบหญิงสาวก็ทรุดนั่งลงและส่งกระแสจิตไปเพรียกหาชายคนรักเพื่อให้มารอรับวิญญาณของเธอ ในความมืดมิดนั้นแม่หญิงงามจันทร์สามารถรับรู้ได้ถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นมาโอบอุ้มเธอไว้ 

“เจ้าคิดเหรอว่าความตายจะหยุดยั้งเราได้ เราเจ้าหลวงหนานปันขอสาบานจะตามราวีเจ้าสองคนทุกภพทุกชาติไป อย่าหมายใจว่าจะได้ครองรักกันอย่างง่ายดาย แม้จะเป็นภูตผีปีศาจเราก็จักนำวิญญาณเจ้ามาอภิเษกกับเราให้ได้ แม่หญิงงามจันทร์”  

นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่โสตประสาทของแม่หญิงงามจันทร์รับรู้ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดมิด