“คุณแม่ขา แมลงปอขอกินขนมโตเกียวได้ไหมคะ”
สาวน้อยแก้มยุ้ยที่จันทร์นิลจับจูง มืออีกข้างที่ว่างชี้ไปทางรถมอเตอร์ไซด์พ่วงข้างขายขนม
“ถ้ากินตอนนี้ แมลงปอจะกินข้าวเย็นไม่ได้นะคะ เย็นนี้มีไก่ราดซอสเกาหลีของโปรดหนูด้วยนะ”
ลูกสาวมองหน้าเธอสลับรถขนมอย่างชั่งใจ
“เอาอย่างนี้ไหมคะ แม่จะซื้อฝรั่งให้กินแทน”
“ให้กินฝรั่งได้ ทำไมคุณแม่ไม่ซื้อขนมให้แมลงปอคะ”
ตากลมแป๋วแหว๋วมองอย่างออดอ้อน ถ้าเป็นปรกติจันทร์นิลจะใจอ่อน แต่ครั้งนี้ต้องเด็ดขาด เพราะถ้ายอมลูกจะเป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรต้องได้
“ฝรั่งเป็นผลไม้ กินแล้วน้ำหนักไม่ขึ้นค่ะ ไม่เหมือนขนมโตเกียวที่หนูอยากกิน ซึ่งทำจากแป้ง”
จันทร์นิลเลี่ยงไม่ใช้คำว่า ‘อ้วน’ เหมือนที่หมอใช้ พิณญาดาน้ำหนักเกินเกณฑ์เด็กรุ่นเดียวกันไปเยอะ แม้จะดูน่ารักตุ้ยนุ้ย แต่ในฐานะแม่ เธอต้องห่วงสุขภาพลูกเป็นอันดับแรก
“เอาแบบที่แช่เย็นเจี๊ยบเลยดีไหมคะ ที่ร้านป้าเงาะไง”
“งั้นหนูขอกินแตงโมด้วยนะคะ” สาวน้อยวัยอนุบาลบอกอย่างร่าเริงและต่อรอง
“จ้า แม่ให้กินชิ้นหนึ่ง”
พิณญาดาดีใจ กระโดดโหย่ง ๆ ด้วยปลายเท้า ซึ่งพลิ้วไหวขัดกับน้ำหนักเจ้าตัว
จันทร์นิลพาลูกขึ้นรถเมล์หน้าโรงเรียน ท่ามกลางเสียงเล่าเรื่องโรงเรียนจ้อย ๆ โดยไม่ทันสังเกตว่ามีสายตาคู่คมจากรถซีอาร์วีสีดำจ้องมองอยู่
รถเมล์แล่นมาถึงป้ายหน้าซอยที่พัก เธอแวะพาลูกซื้อผลไม้ แล้วนึกขึ้นได้ว่าคอตตอนบัดหมด จะรอไปซื้อที่ห้างทีเดียวก็ต้องรอเงินเดือนออก ซื้อเสียในร้านสะดวกซื้อนี่แหละ สะดวกดี
เธอไปหาของที่ต้องการซื้อ โชคดีเจอคอตตอนบัดซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง ประหยัดไปได้หลายบาททีเดียว ส่วนพิณญาดานั้นขอแยกไปยังชั้นของเล่น
“แมลงปอคะ ไปเถอะลูก แม่ได้ของแล้วค่ะ”
ใบหน้าเจือรอยยิ้มเปลี่ยนไปทันที เมื่อเห็นว่าใครคุยกับลูกสาว
“คุณลุงไม่ต้องซื้อของเล่นให้แมลงปอหรอกค่ะ แม่ไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้า”
อีกฝ่ายนั่งชันเข่าเพื่อให้อยู่ในระดับสายตาเด็ก ในมือใหญ่ถือคฑาคิตตี้สีชมพู ขมวดคิ้วที่เด็กคนนี้ปฏิเสธรับของจากตน
“ลุงไม่ใช่คนแปลกหน้าค่ะ ลุงเป็น...”
“แมลงปอ!” จันทร์นิลดึงมือลูกแรงแทบเรียกว่ากระชากก็เป็นได้ ดวงตาที่เป็นต้นแบบลูกสาวจ้องมองเขาเขม็ง ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ที่ทำให้ทั้งเธอและลูกแหงนคอตั้งบ่า
“สวัสดีด้วง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เสียงทุ้มต่ำลึก สายตานั้นหากมันเป็นมีด คงเฉือนเธอเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“ใครเหรอคะคุณแม่ ตัวซู้ง...สูง”
พิณญาดาที่หลบหลังมารดาถาม ค่อยใจชื้นขึ้นหน่อย ที่เขาเรียกชื่อเล่นจันทร์นิล แสดงว่ารู้จักกัน
“เขาเป็น...” หญิงสาวอึกอัก “คนรู้จักของแม่ค่ะ”
อมันต์กับเธอมีสถานะแค่นั้น ไม่ว่าวันนี้หรือเมื่อสี่ปีก่อน...
“คุณมาที่นี่ทำไม”
ภายใต้หนวดเครารุงรังนั้น ชายหนุ่มกำลังขบฟันกรอด ๆ
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
เขาก้าวเท้ามาหา หากเธอถอยหลังหนี
“แมลงปอคะ ลุงเลี้ยงสเลอร์ปี้นะ ไปกดได้เลย”
เด็กหญิงตาวาว เหลือบมองแม่เพื่อดูว่าเธอจะอนุญาตหรือไม่
“ลุงมีเรื่องต้องคุยกับแม่หนูนิดหน่อย”
เป็นประโยคคำสั่งที่อมันต์ใช้มันกับเธอตลอดเหมือนครั้งอดีต ออกคำสั่งผ่านดวงตา ให้เชื่อฟังเขา แต่วันนี้จะไม่เป็นเช่นนั้น จันทร์นิลไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
เธอคว้ามือลูก แต่เขาเร็วกว่า คว้าแขนเธอไว้ดึงจนร่างเปรียวชนกับอกแข็ง ๆ อย่างแรง
“อยากพูดเรื่องของเราต่อหน้าเด็กหรือไง คิดสิ แกจะรู้สึกยังไง”
จันทร์มองพิณญาดาที่กำลังจ้องแม่และลุงตัวสูงตาแป๋ว
“ฉันคุยกับเธอไม่นานหรอกน่า” อมันต์สำทับ
“แมลงปอไปกดสเลอร์ปี้รอแม่นะคะ”
เธอฝืนยิ้มให้ลูก เด็กหญิงพนมมือไหว้อมันต์ ตามที่เธอสอนไว้ ผู้ใหญ่ให้อะไรต้องขอบคุณ
“นั่นลูกฉันใช่ไหม”
เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ ตามองร่างตุ้ยนุ้ยที่กดเครื่องดื่มอย่างร่าเริง
“คุณไม่มีสิทธิ์ในตัวแก เราหย่ากันแล้ว ลืมไปหรือไง”
Guest
