My Gemini เสมือนดาว เสมือนดวงใจ เสมือนเธอ #ธัญล่าฝันซีซั่น3

Y

My Gemini เสมือนดาว เสมือนดวงใจ เสมือนเธอ #ธัญล่าฝันซีซั่น3

My Gemini เสมือนดาว เสมือนดวงใจ เสมือนเธอ #ธัญล่าฝันซีซั่น3

BaiSeFengChe

Y

20
ตอน
7.53K
เข้าชม
25
ถูกใจ
6
ความคิดเห็น
128
เพิ่มลงคลัง

Prolouge 

     ฮือๆ…ฮึก… 

     ท่ามกลางสวนต้นไม้ใหญ่กึ่งป่า มีสีสันละลานตาและหอมอบอวนไปด้วยกลิ่นของดอกพ็อชกด ดอกโกลเด้นท์เบลล์ ดอกแมกโนเลีย และดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิหลากหลายชนิด ที่กำลังบานสะพรั่งเป็นตัวแทนของความหอมหวานและอบอุ่นในฤดูกาลนี้ หากแต่ว่าท่ามกลางทิวทัศน์อันรื่นรมย์กลับมีเสียงร้องไห้กระซิกอันไม่เข้ากันอยู่ในนั้น ลึกเข้าไปในสวนคือ อีซังบยอล ในวัย5ขวบ กำลังโอบอุ้มร่างของสุนัขโกลเด้นท์ขนสีสว่างเกือบขาวตัวเล็กกว่าเขาหน่อยหนึ่งที่ชื่อว่าเจ้าโฮต็อกไว้ในอ้อมกอด พลางร้องไห้สะอึกเพราะโศกเศร้าที่ในวันนี้เขาจะต้องฝังร่างน้อยๆของเพื่อนรักไร้ลมหายใจที่กำลังพักพิงอยู่ในอ้อมกอดของเขา และเมื่อฝั่งลงดินไปก็หมายถึงพวกเขาก็จะต้องลากันตลอดกาล 

     แม่ของซังบยอลที่พึ่งกลับมากจากเด็ดดอกไม้ในสวนเพื่อหวังจะเอากลับมาประดับหลุมศพเจ้าหมาน้อยให้จากไปอย่างงดงาม กลับพบว่าลูกชายของเธอยังคงร้องไห้เสียใจอย่างตัดไม่ได้กับลูกสุนัขตัวนั้น เธอได้แต่ยิ้มอ่อนแจวความเศร้าน้อยๆเพราะความไร้เดียงสาอันน่ารักของลูกชายตัวเอง แต่ก็รู้สึกเสียใจกลับการจากลานี้ไม่น้อยเหมือนกัน

     หญิงสาวเอือมมือไปลูบสุดที่รักตรงหน้า เมื่อโดนสัมผัสซังบยอลก็หันมา และเมื่อพบว่าเป็นแม่ของเขา เขาก็วางเจ้าโฮต็อกย่างเบามือ ก่อนจะกระโดดเข้าไปซุกในอ้อมอกแม่พร้อมร้องไห้นักกว่าเก่า “แม่ครับ..ฮะ..ฮึก..ไม่..อะ..ไม่..อึ๊ก” เด็กน้อยพูดไม่เป็นภาษา รู้เพียงได้ว่าในใจเขาเต็มไปเดียวความปฏิเสธ ไม่ยอมรับการจากลาของเขากลับเพื่อนรักในตอนนี้ แต่จะทำไงได้ในเพื่อสิ่งที่พรากพวกเขาให้ต้องจากกันไม่ใช่สิ่งอื่นแต่เป็น ‘ความตาย’ อาจเป็นเรื่องเศร้าที่เด็ก5ขวบจะต้องมารู้จักความตายเร็วขนาดนี้ แต่คนเราก็คงจะใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าถ้าไม่รู้จักมัน

      “คนเก่งของแม่ ไหนสัญญากันว่าจะไม่ร้องแล้วไง หื้อ?” เธอไม่ได้ไม่ยอมให้ลูกชายร้องไห้ในยามเสียใจ แต่เจ้าตัวเล็กเล่นร้องตั้งแต่เช้าเมื่อวานยันวันนี้ จนรอบตาดวงน้อยๆขาวๆของเขาบวมเปล่งเป็นสีแดง และเธอรู้ว่าถ้ายังมากเข้า เขาจะต้องถึงกับเจ็บลูกตาแน่ๆ

      “ฮึก..ซังบยอลไม่อยากร้อง..ฮึก..แต่ซังบยอลคิดถึง ซังบยอลคิดถึงเจ้าโฮต็อก แล้วพอคิดถึง ฮึก มันก็หยุดร้องไห้ไม่ได้”

      “คิดถึงก็คิดถึงสิ ทำไมต้องร้องไห้ด้วยเล่า”เธอเช็ดน้ำตาในดวงหน้าเล็กของลูกชายไปพลางๆ

     “ซังบยอลไม่อยากร้อง แต่พอคิดถึงตอนที่เล่นด้วยกัน..ฮึก น้ำตามันก็ไหล” คนเป็นแม่ได้แต่หัวเราะน้อยๆเพราะความน่ารักน่าเอ็นดูของลูกชาย “งั้นแม่จะสอนวิธีที่คิดถึงเจ้าโฮต็อกแล้วไม่ต้องร้องไห้ให้ไหม”

     เด็กน้อยรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันมาให้ความสนใจ “ยังไง”

     คุณเป็นแม่เอานิ้มจิ้มลงไปเบาๆที่หน้าอกของเจ้าตัวน้อยแล้วพูดพลางยิ้มให้เขา “ซังบยอลก็เอาโฮต็อกมาเก็บไว้ในความทรงจำสิ”

      ซังบยอลขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “ความทรงจำคืออะไร”

     “อืม..ก็อย่างเช่นว่าซังบยอลมีกล่องใส่ของเล่นใบหนึ่ง และมีของเล่นที่ซังบยอลชอบมากอยู่ชิ้นหนึ่ง แต่ซังบยอลยังเล่นไม่ได้เพราะต้องทำอย่างอื่นก่อน ซังบยอลก็เอาของเล่นนั้นเก็บไว้ลึกๆ ลึกกว่าชิ้นอื่น ในวันปกติซังบยอลจะได้ไม่ค่อยเห็นมัน แต่ในวันที่ซังบยอลคิดถึงแล้วก็พร้อมที่จะเล่นมัน ซังบยอลก็จะเอามันมาเล่นได้เต็มที่ และมีความสุขเพราะไม่ได้เล่นมันมานานแล้วอีกด้วย”

       ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่ลูกชายวัย5ขวบก็ดูเหมือนจะยังงงไม่หาย “งั้นซังบยอลจะต้องเก็บโฮต็อกไว้ในความทรงจำอย่างนี้หรอ” ว่าพลางชี้เข้าไปที่หน้าอกตัวเอง

      “ใช่ พอโฮต็อกถูกเก็บไว้ในความทรงจำ ซังบยอลก็จะได้ไม่ต้องคิดถึงมัน แล้วก็ไม่ต้องร้องไห้ แต่โฮต็อกก็ยังไม่หายไปไหน จะมีภาพโฮต็อกออกมาเฉพาะในวันที่ซังบยอลอยากจะคิดถึงมันเท่านั้น และกว่าจะถึงตอนนั้นพอคิดถึงโฮต็อก ซังบยอลก็อาจจะไม่ร้องไห้แล้วก็ได้ นี่แหละที่เขาเรียกว่าความทรงจำ”

      “โห ความทรงจำนี่ดีจังเลย ซังบยอลเข้าใจแล้ว” คนเป็นแม่ยิ้มอย่างโล่งใจเมื่อเห็นว่าในที่สุดลูกชายก็หยุดร้องไห้ได้สักที เขาทั้งสองคนจึงพากันขุดหลุมที่ยังไม่เสร็จสักทีต่อให้เสร็จ ก่อนจะวางร่างเจ้าโฮต็อกลงไปแล้วเอาดินกลบฝังมันไว้ จากนั้นก็เอาดอกไม้ที่คนเป็นแม่เด็ดกลับมา มาปักประดับตกแต่ง จนกลายเป็นเนินหลุมดอกไม้สวยงามไปโดยปริยาย

      เมื่ออำลาเจ้าโฮต็อกเสร็จสรรพ ซังบยอลกับแม่ก็จูงมือกันเดินกลับบ้านที่อยู่ล่างเนิน แต่ในระหว่างทางซังบยอลก็เกิดคำถามขึ้นมา “แต่เจ้าโฮต็อกเคยกัดของเล่นของซังบยอลพังด้วย อย่างนี้ซังบยอลก็ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ในความทรงจำด้วยหรอ”

      คนเป็นแม่มองหน้าเขาแล้วยิ้มอ่อนตอบไปอีกครั้ง “นั่นแหละคือความพิเศษของความทรงจำล่ะ เพราะไม่ว่าตอนนั้นจะเป็นเรื่องดีหรือแย่แค่ไหน แต่เมื่อมันได้เปลี่ยนเป็นความทรงจำแล้ว พอเรามาดูอีกทีก็จะรู้สึกว่ามันสวยงามเสมอ”

      “จริงหรอ!?”เด็กน้อยทำตาโตตกใจ ราวกับได้ยินเรื่องอัศจรรย์

     “จริงจ้ะ เดี๋ยวสักวันหนึ่งซังบยอลก็จะรู้เองแหละ”

      …..

      …

      .

      แม้จะผ่านไปนานถึง18ปี เมื่อได้มายืนอยู่ในสวนนี้ เขาก็ได้แต่นึกถึงคำพูดของแม่เขาในครั้งนั้นอีกครั้ง

      จริงด้วยครับแม่ ถึงวันนี้จะไม่มีแม่แล้ว แต่ในความทรงจำ แม่ยังงดงามอยู่เสมอเลยครับ...

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว