_เป็นเมียพี่ต้องอดทน_
เสียงสุดท้ายที่ครอบครัวได้ยินจากเธอ คือ คำว่า ‘ตอนเย็นเจอกันนะคะ’ ‘รินรดา’ หายไปอย่างไร้ร่องรอย ในขณะที่เดินทางไปมหาวิทยาลัยโดยลำพัง ทันทีที่ข่าวถึงหู พ่อและแม่ของเธอ เหมือนใจสลาย ทั้งสองต่างประกาศตามหาทุกช่องทาง จากเพื่อนคนสนิท จากคนที่เกี่ยวข้องตามเส้นทางที่เธอไป
แต่ทว่า… ไร้วี่แวว
โปรยปราย :
เธอฟื้นขึ้นมาบนเตียงนอนนุ่มๆในห้องของใครสักคนที่ปิดมืด เสื้อผ้าทุกชิ้นถูกปลดออกจากร่าง ไม่เหลือแม้กระทั่งกางเกงในลายลูกไม้สีชมพูอ่อน ตอนนี้ระยางค์ท้้งสี่ถูกขึงด้วยเชือกสีดำแผ่อ้าโชว์เอวบาง อวดเต้าอวบใหญ่น่าสัมผัสและกลีบเนื้อริมอ่อนสีชมพู รินรดาพยายามดิ้นและกรีดร้องสุดกำลัง
“ช่วยด้วยยยคะ”
ทันทีที่เสียงร้องดัง
เขา ก็ปรากฏตัว…
ชายร่างสูงใหญ่เปลือยท่อนบน โชว์แผงอกล่ำ แขนขาของเขาแน่นเป็นมัด ใหญ่ราวมัดขาเธอรวมกัน ดวงตาเหี้ยมไล่กวาดมองตั้งแต่เส้นผม จรดปลายยอดอกขาว ก่อนจะจดจ้องที่กลีบดอกบัวสวรรค์ใต้หว่างขา อย่างหื่นกระหาย..
"ช่วยด้วยย"
.........................
Next to 4 hour
“หนูไม่ไหวแล้ว”
“อร๊า งง งง อร๊ายยย ยย”
ตั่ก ตั่ก ตั่ก ..ๆ ๆๆ ๆๆ ๆๆ
“อ๊าส์”
“ก็ของเธอมันคับชะมัดเลยนิ”
“อย่าตอดของชั้นแบบนั้น อะห๊ะ”
ตั่ก ตั่ก ตั่ก ..ๆ ๆๆ ๆๆ ๆๆ
“ให้หนูพักเถอะนะคะ”
“หนูเจ็บ”
“มันเกือบสองชั่วโมงแล้ว”
“เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งชั้น”
“ชั้นยังไม่หมดแรง”
“อ๊าส์ คับดีจัง”
#ต้องรอดออกไปให้ได้
.........................
ภาพและชื่อของตัวละคร ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลในภาพ
เป็นกำลังใจช่วยนางเอกกันด้วยนะคะ..
(โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ)
Guest
