พันธะอันตรายของพี่รหัสจอมโหด

บทนำ 

               ไก่ย่างถูกเผ่า ไก่ย่างถูกเผ่า มันจะโดนไม้เสียบ จ๊ากกกก มันจะโดนไม้เสียบ เสียบตูดซ้าย เสียบตูดขวา ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ !!!!!!!!!!! 

“ร้องดังได้แค่นี้เหรอ!!!!!!” เสียงพี่ว้ากหน้าโหด ตัวใหญ่กำลังตะโกนใส่รุ่นน้องปีหนึ่งคณะวิศวกรรมอยู่หน้าตึกคณะท่ามกลางแดดร้อนอย่างสุดๆ  และฉันคือหนึ่งในรุ่นน้องปีหนึ่งคณะวิศวกรรมศาสตร์  

“น้องผู้หญิงคนที่ 5 แถว 2 รายงานตัวด้วยชื่ออะไรทำไมกินแรงเพื่อนคนอื่น!!!!!!!!!!!”  

“!!!!!!!!” นั้นฉันนิ ตายแล้วววว ฮื่อออออ ฉันไม่ได้ตั้งใจกินแรงเพื่อนนะ แต่ฉันแค่เป็นคนที่มีร่างกายอ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลยทำให้ร้องเพลงหรือออกท่าทางการเต้นได้มากนัก 

“มัวยืนทำหน้าโง่อะไรอยู่!!!! ไม่ได้ยินที่รุ่นพี่สั่งเหรอว่ะ!!!!!” ฮื่อออออ รู้แล้วคะ แต่ทำไมต้องเสียงดังและทำหน้าหน้ากลัวด้วยอ่ะ รู้มั้ยคนมันกลัวนะ 

“ชื่อ นัญญาพัฒน์ วรางค์กูล ชื่อเล่น เอแคล์คะ รหัส 42 คะ” ฉันพูดออกไปเสียงไม่เบาและไม่ดังมากนัก อายจังทุกคนหันมาทางฉันกันหมดเลย  

พี่ว้ากที่เรียกฉันกำลังยืนพิจารณาฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ฉันเป็นสาวไซต์มินิตัวเล็กสูงแค่ 156 ผิวขาวดูบอบบางเหมือนพวกคุณหนูทั่วไป ผมยาวดัดลอนสีน้ำตาลอ่อน ตากลมโต ขนตางอนยาว มีใบหน้าที่เรียวเล็กแต่ติดจะซีดๆหน่อยตอนนี้เพราะอย่างที่บอกร่างกายของฉันมันอ่อนแอมาตั้งแต่เด็กเพราะฉะนั้นฉันจึงไม่เคยมีโอกาสได้ออกกำลังกายหรือทำกิจกรรมหนักๆมาก่อน  

“ดูท่าจะเป็นคุณหนูว่ะ” รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามากระซิบข้างหูพี่ว้าก รุ่นพี่คนนี้จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีเลยที่สำคัญยังดูเป็นคนยิ้มแย้มเข้าถึงง่ายอีกด้วย 

“กูก็ว่างั้น แต่แล้วไง เข้ามาเป็นเด็กวิศวก็ต้องรู้แล้วป่ะว่ะว่ารับน้องโหด” พี่ว้ากหน้าโหดบอกกลับไป 

“กูรู้แต่มึงอ่อนให้น้องเขาหน่อยมึงเห็นหน้าน้องเค้ามั้ยจะเป็นลมอยู่แล้ว ตัวเล็กบอบบางแบบนี้เกิดเป็นไรขึ้นมาพวกเราจะซวย รับน้องแต่พอดีใครไม่ไหวก็บอกให้ออกมาพัก” รุ่นพี่คนเดิมที่ดูท่าทางใจดีบอกกลับไปอีกครั้ง 

“เออๆ ก็ได้ ยุ่งยากชิบ” รุ่นพี่หน้าโหดมีหยุดคิดไปนิดหนึ่งแล้วให้คำตอบกับเพื่อนกลับมา 

“น้องรหัส 42 ออกมาจากแถว แล้วออกมาพักถ้าไม่ไหว อย่าฝืนกินแรงเพื่อน เกิดเป็นไรขึ้นมาจะลำบากคนอื่น!!!!!” 

“คะรุ่นพี่” เห้อออออออ คิดว่าจะโดนด่าอะไรแล้วสะอีก เพราะถ้าโดนฉันคงร้องไห้แน่ๆ  

 ดีจังได้พักแล้ว แต่ก็รู้สึกผิดต่อเพื่อนๆเลยอ่ะ แล้วฉันก็ก้าวออกมาจากแถวไปนั่งพักอยู่ใต้ตึกคณะอย่างยอมจำนนต่อสภาพร่างกาย  

การรับน้องสุดโหดท่ามกลางแดดร้อนยังดำเนินต่อไปเมื่อฉันเดินเข้ามาพักใต้ตึกคณะ 

“อ่ะ!!!!” ตกใจหมดเลย อยู่ดีๆก็มีขวดน้ำเย็นมาสัมผัสโดนใบหน้าของฉัน  

“อ่ะ ดื่มน้ำเย็นๆสักหน่อยจะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น” รุ่นพี่หน้ายิ้ม ดูใจดี ที่ช่วยพูดให้ฉันได้พักเมื่อกี้นี้เอง 

“ขอบคุณคะ”ฉันยกมือไหว้ขอบคุณกลับไป และได้รอยยิ้มที่ดูเอ็นดูกลับมา 

“ไม่เป็นไร “ พูดเสร็จ รุ่นพี่ก็นั่งลงข้างฉัน 

เกิดการเดดแอร์ระหว่างเราสองคน เพราะเราพึ่งรู้จักกันเมื่อกี้ทำให้ไม่มีเรื่องจะคุยอะไรกัน 

“เอ่อ......รุ่นพี่คะ เรื่องเมื่อกี้ขอบคุณนะคะ “ ผ่านไปสักฉันรู้สึกอึดอัดจนต้องทำลายความเงียบด้วยการกล่าวขอบคุณถึงเรื่องเมื่อกี้ เพราะสภาพร่างกายฉันถ้ายังฝืนทำกิจกรรมกับเพื่อนๆไปอีกสักพักฉันคงเป็นลมและทำให้คนอื่นลำบากแน่ๆ 

“หื้ม อ่อ เมื่อกี้นี้เหรอ ไม่เป็นไร พี่พูดไปเพราะพี่กลัวซวยจริงๆ เห็นหน้าเราซีดๆพี่เลยกลัวเป็นลม” 

“อ่อ คะ แหะๆ” ฉันได้แต่หัวเราะแห้งๆให้กลับไป  

“เออ พี่ถามเราหน่อยสิ เราอ่ะดูเหมือนพวกคุณหนูมากกว่าจะมาเลือกเรียนวิศวะนะ คิดไงมาเรียนคณะนี้” จู่ๆรุ่นพี่ก็ถามขึ้นมาเกี่ยวกับฉัน 

“อ่อ คือที่บ้านของแคล์เปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้างคะ พี่ชายแคล์เรียนบริหารการกับสถาปัตย์ไปแล้ว แต่ยังไม่มีใครเรียนด้านวิศวะเลย แคล์เลยอยากเรียนอะไรที่เป็นประโยชน์กับธุรกิจของครอบครัวคะ” ฉันบอกถึงวัตถุประสงค์ในการเข้าเรียนที่นี้กับรุ่นพี่อย่างเปิดเผย 

“น่ารักดีเหมือนกันนะเรา ตัวเล็กนิดเดียวแต่ใจเด็ดใช่เล่น “ รุ่นพี่ชมฉันแบบยิ้มๆ อ้าาาาา เป็นคนที่ยิ้มสวยใช่เล่นเลย ถ้าไปยิ้มให้สาวๆที่ไหนมีใจละลายกันบ้างแหละงานนี่ 

“เอ่อ.......แคล์ขอถามได้มั้ยคะว่ารุ่นพี่ชื่ออะไร แคล์จะได้เรียนชื่อพี่ถูก” ฉันถามรุ่นพี่ออกไปเกี่ยวกับชื่อเพื่อจะได้เรียนชื่อถูก จะให้เรียกแต่รุ่นพี่ๆก็จะยังไงๆอยู่ 

“พี่ชื่อเต้ เรียนอยู่ปี 4 ส่วนไอ้หน้าโหดที่กำลังว้ากน้องอยู่ชื่อ อาร์ม”พี่เต้บอกชื่อตัวเองและยังใจดีเผื่อแผ่บอกชื่อรุ่นพี่ที่ว้ากใส่ฉันให้อีกด้วย 

“พี่ไปคุมน้องช่วยเพื่อนก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่นะ”พี่เต้บอกเสร็จก็ลุกเดินออกไปหน้าตึกคณะเพื่อคุมน้องช่วยเพื่อนๆในการรับน้อง 

เห้ออออออ เอแคล์นะเอแคล์เธอคิดผิดหรือคิดถูกกันนะที่เลือกมาเรียนคณะนี้  วันแรกฉันก็ซีด แทบเป็นลมแล้ว ฉันเอแคล์ นัญญาพัฒน์ วรางค์กูล อายุ 19 ปี เป็นน้องเล็กสุดของบ้าน ฉันมีพี่น้องทั้งหมด 3 คน คนโตกับคนกลางเป็นพี่ชาย ชื่อ พี่ลาเต้ กับพาย บ้านฉันทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ฉันเลือกมาเรียนคณะนี้เพราะอยากช่วยงานที่บ้านได้ เพราะพี่ลาเต้เรียนบริหารไปแล้ว พี่พายก็เรียนสถาปัตย์ ฉันก็เลยเลือกเรียนคณะวิศวะกรรม จริงๆตอนฉันเลือกเรียนคณะนี้ที่บ้านไม่มีใครเห็นชอบด้วยเท่าไหร่โดยเฉพาะพี่ชายทั้งสองเพราะฉันเป็นน้องสาวคนเดียวที่มีร่างกายอ่อนแอ ที่สำคัญคณะนี้ผู้ชายเยอะกว่าผู้หญิงและส่วนใหญ่ยังเป็นผู้ชายที่ออกห่ามๆ ดิบๆ  ฉันซึ่งเป็นน้องน้อยในสายตาพี่ๆ จึงถูกกีดกันอย่างหนัก ฉันเลยใช้วิชามารบีบน้ำตาเข้าใส่ พี่ๆ เลยใจอ่อนแต่ก็ยังไม่วายเป็นห่วง ฉันเลยให้สัญญาว่าจะกลับบ้านให้ตรงเวลาไม่ทะเหล่ทะไหล่หรือถ้าต้องกลับบ้านค่ำหรือมีธุระก็จะโทรรายงานตลอดเพื่อให้คนในครอบครัวสบายใจที่ฉันเลือกเข้ามาเรียนคณะนี้ แต่ก็นะส่วนตัวฉันเป็นคนมองโลกในแง่ดี อัธยาสัยดี ไม่มีพิษภัยกับใคร ฉันเชื่อว่าฉันจะต้องมีเพื่อนๆที่น่ารัก และมีความสุขกับการเรียนในคณะนี้ได้แน่ สู้ๆ !!! เอแคล์ เธอทำได้อยู่แล้ว ฉันพูดให้กำลังใจตัวเองพร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง