เสียงจอแจในงานค่อยๆ เพลาลง เมื่อคู่เด่นของงานในค่ำคืนนี้ถูกเชิญขึ้นเวทีเพื่อกล่าวขอบคุณบรรดาแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน หลังจากคำอวยพรของผู้ใหญ่ที่เป็นประธานในพิธีผ่านพ้นไปแล้ว ต่อมาก็เป็นบทสัมภาษณ์ของเขาและเธอ...
“ผมว่าหลายๆ คน คงอยากทราบว่าเจ้าบ่าวของเราเจอเจ้าสาวครั้งแรกที่ไหน ช่วยบอกหน่อยครับ”
พิธีกรช่างซักยื่นไมค์ไปหาคนร่างสูงที่คล้องพวงมาลัยวิวาห์ยืนเด่นกลางเวที
“ผมเจอเธอครั้งแรกที่โลกแห่งความฝัน”
คำตอบถูกขานรับด้วยเสียงล้อเลียนตลอดจนเสียงผิวปากดังสนั่นจากโต๊ะเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาว
“เพราะผมเจอเธอที่ดรีมเวิร์ลครับ (Dreamworld) ”
เสียงหัวเราะครืนใหญ่ตามหลังมาทันทีจากคนในงานเลี้ยง มุขสวนสนุกจากชายหนุ่มอารมณ์ดีใบหน้าคมคาย ทำให้หญิงสาวในชุดสีขาวยาวกรอมพื้นที่ยืนอยู่เคียงข้างอดมองค้อนไม่ได้
“แล้วฝ่ายเจ้าสาวคนสวยรู้จักเจ้าบ่าวได้ยังไงครับ” พิธีกรถามฝ่ายหญิงบ้าง
“เผอิญเขาเดินมาขอเบอร์ค่ะ”
“ฝ่ายเจ้าบ่าวรุกเร็วใช่เล่นนะครับ เจอกันปุ๊บ ขอเบอร์ปั๊บ!!” พิธีกรแซว
“เอ่อ...เบอร์รองเท้าค่ะ” เจ้าสาวเฉลย สร้างเสียงหัวเราะแก่คนด้านล่างเวทีไม่น้อย
คนเคยขอเบอร์ทำสีหน้าปั้นยาก..ใช่แล้ว..รองเท้าผ้าใบส้นหนาเบอร์สามสิบห้า เหยียบกระทืบเท้าเขาด้วยความจงใจยังฝังแน่นในความทรงจำ
เขาต้องขากะเผลกไปตั้งหลายวันกว่าจะหายกลับมาเดินได้ปกติเหมือนเดิม
‘ฮึ ฝากไว้ก่อนเถอะยัยพริกแกง คืนนี้แหละจะเอาคืน’
ชายหนุ่มอมยิ้ม มองเจ้าสาวแสนสวยข้างตัวอย่างมาดหมาย ที่จริงเขาก็ไม่ได้คิดแค้นอะไรเธอหรอก เพราะความรู้สึกนั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกดี ๆ ที่เรียกว่า ‘รัก’ ไปหมดแล้ว หากความขี้เล่นซุกซนในจิตใจสั่งให้ชายหนุ่มหาเรื่องแกล้ง ทั้งกวน ทั้งแหย่เธอเป็นประจำตั้งแต่รู้จักกัน...
ตั้งแต่รู้จัก..นั่นสินะ ต้องขอบใจเจ้ารองเท้าผ้าใบส้นหนาเบอร์สามสิบห้าของเจ้าหล่อน เพราะถ้าไม่มีเรื่องเกิดที่ขึ้นในวันนั้น ก็คงไม่มีเรื่องราวในวันนี้..
..วันที่เขาและเธอได้ใช้ชีวิตร่วมกัน..
😊 สวัสดีค่ะ สำหรับนิยายเรื่องนี้เคยเขียนค้างไว้เมื่อนานมาแล้ว..
ครั้งนี้ขอเอามาเขียนให้จบ รวมถึงรีไรท์และปรับเนื้อหาให้เข้ากับยุคสมัยมากขึ้นค่ะ ยังไงขอฝากตัวด้วยนะคะ ถ้าอ่านแล้วมีความเห็นอย่างไรสามารถแนะนำได้ค่ะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมชมนะคะ
หุ่นกระป๋อง 😊
-------------------------------------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้ ©สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558 ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง หรือนำส่วนหนึ่งใดส่วนหนึ่งในนิยายไปเผยแพร่ต่อโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน การละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นการกระทำความผิดต้องถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย