สิเน่หาใต้แสงจันทร์
ความรักเกิดขึ้นด้วยเหตุสองอย่าง คือความดีที่มีต่อกันในชาตินี้ และความที่เคยอยู่ร่วมกันมาเมื่อชาติก่อน เหมือนดอกบัว ที่เกิดจากเหตุสองอย่างคือ น้ำและโคลน เขาเรียกว่า บุพเพสันนิวาส
ภาสกร ธาดาวริศกุล
สถาปนิกอารมณ์ติสที่ยากแท้หยั่งถึง โชคชะตาเล่นตลกให้เขาพบกับคนคนหนึ่ง และสายใยแห่งโชคชะตาก็ผูกมัดเขาและเธอคนนั้นนับแต่ครั้งแรกที่พบกัน
ปุณฑริกา นันทปภากร
คุณหนูเอาแต่ใจ เธอมีความเจ็บปวดที่ซ้อนไว้ภายใต้ภาพลักษณ์ที่ดูแข็งกระด้าง ความฝันและเสียงเรียกของใครคนหนึ่งตามหลอนหลอกเธอทำให้เธอเจ็บปวดทุกค่ำคืน และมันทวีความรุนแรงมากขึ้น เมื่อเธออยู่ใกล้ 'เขา'
Into
บุพเพสันนิวาส
ซ่า ซ่า ซ่า
ฝนตกกระหน่ำลมพายุพัดที่ผ้าม้านสีขาวปลิวสะบัด หญิงสาวใบหน้าซูบซีดนั่งอยู่หน้ากระจกดวงหน้าที่เคยงดงามราวกับเทพอัปสรวันนี้นองด้วยน้ำตา
เธอนั่งมองรูปของชายที่รักที่ฉายด้วยกันในวันแต่งงาน ด้วยความเจ็บปวดเกินจะบรรยากาศ ใจดวงน้อยทั้งเจ็บและทรมานจนจะขาดรอนๆ เธอทนกับความทุกข์ที่ถูกทรยศเป็นความทุกข์ที่ทรมานและสาหัสนัก
แม้จะพยายามอดทนเพราะเธอเป็นลูกผู้หญิง เมื่อแต่งเข้ามาแล้ว สามีเหมือนเทวดาในบ้านที่อยู่เหนือหัวและคอยปกปักคุ้มครอง แต่กระนั้น ถึงตอนนี้ วินาทีนี้ เธอไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป ความเจ็บปวดที่บีบคั้นหัวใจทำให้เธอทรมานอยู่ตอนนี้ เธอต้องการให้มันสิ้นสุดลง
อยากให้มันสิ้นสุดลงเสียที
เปรี้ยง!
ฟ้าผ่าลงมาปลุกสาวใช้ให้ตื่นกลางดึก ด้วยความเป็นห่วงนายหญิงที่อยู่บนเรือน เธอรีบรุดขึ้นไปหานายหญิงของเธอ
ภาพตรงหน้าทำให้สาวใช้ตกใจหน้าซีด
"คุณหญิงบัว!"สาวใช้รีบวิ่งเข้าไปประครองร่างของเจ้านาย
"คุณหญิงบัว! คุณหญิง!"สาวใช้ร้อนรนทำอะไรไม่ถูก เมื่อเจ้านายของเธอกำลังนอนกระอักเลือกอยู่บนพื้น ข้างกายมีขวดยาบางอย่างตกอยู่
"ฉะ...ฉัน...ทะ...ทรมาน ทรมานเหลือเกิน"นายหญิงที่อยู่ในอ้อมกอดเอ่ยเสียงขาดห้วง ใบหน้าของเธอขาวซีดและระทมอย่างที่สุด
"คุณหญิง...ทำไมทำแบบนี้คะ...คุณท่าน! คุณท่านช่วยด้วย!"สาวใช้กอดนายหญิงแน่น พลางตะโกนเรียกนายเหนือหัวของบ้าน
"แม้แต่เวลานี้...เขายังไม่อยู่กับเราเลย"หญิงสาวรำพึงด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจกับเจ้าดวงใจของเธอ ขนาดนี้แล้วเธอก็ยังคิดว่าเขาจะอยู่ข้างเธอ
"คุณหญิง! คุณท่าน! ช่วยนายหญิงด้วย!...ฮืออออออออ"สาวใช้ร้ำไห้ไม่รู้จะทำอย่างไร เมื่อไร้วี่แววของคนที่เธอตะโกนเรียก
แคร่ก~
เลือดสีแดงสดล้นทะลักออกมาจากมาก ยาพิษที่ดื่มเข้าไปกัดกล่อนในท้องของเธอ มันทั้งแสบร้อนและทรมาน ถึงจะความเจ็บปวดถึงเพียงนี้ มันยังเทียบไม่ได้กับความทุกข์ทรมานกัดกินหัวใจของเธอ ที่เธอต้องทนอยู่นานหลายปี
ร่างของเธอร้อนผ่าวเธอบิดตัวอย่างทุรนทุราย เหมือนร่างทั้งร่างถูกสุมด้วยไฟร้อนรนจนทนอยู่นิ่งๆไม่ได้
ภาพที่มองผ่านดวงตาเริ่มพร่ามัว เหมือนเธอกำลังถูกมือนับร้อยฉุดรั้งลงไปในหลุมดำที่มืดสนิท
"บัว!"เสียงคุ้นหูดังขึ้น แต่ทว่าภาพตรงหน้ากลับมืดสนิทเธอมองไม่เห็นอะไรแล้วในตอนนี้ ได้ยินเพียงเสียง เสียงของชายคนรักที่เรียกชื่อเธอซ้ำไปซ้ำมา
คนรักของเธอ ชายที่เธอรักสุดหัวใจตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน แม้แต่ตอนที่ลมหายใจสุดท้ายของเธอจะสิ้นสุด เธอก็ยังรัก
ทว่าการรักเขาทำให้เธอทรมานจนจบลงด้วยเรื่องนี้
ถ้าเลือกได้ ถ้าเธอเลือกได้
"ถ้าชาติหน้ามีจริง...เราอย่าได้เจอกันอีกเลย...น้องไม่อยากรักคุณพี่แล้ว"คำพูดสุดท้ายของหญิงสาวเธอเอ่ยมันออกมาด้วยเสียงที่ขาดห้วง ก่อนที่ทุกอย่างจะสิ้นสุดลงตามที่เธอต้องการ