สิ่งที่คุณไม่เคยเห็นอย่าคิดว่ามันไม่มีอยู่จริง และสิ่งที่คุณเห็นว่าจริงก็อย่าคิดว่ามันจะจริงเสมอไป
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าโรงเรียนแห่งนี้
ไม่ได้มีแต่มนุษย์อย่างพวกเราเพียงอย่างเดียว
มาหาคำตอบไปด้วยกัน
สี่บุคคล สี่ตำแหน่ง
ที่คอยควบคุมอำนาจต่างๆให้สมดุลกันทั้งสองฝ่าย
สัญลักษณ์ ดินแดนแห่งทิศเหนือกินเนื้อที่ทางทิศเหนือของโรงเรียนทั้งหมดกว่า 450 ไร่ดูแลและควบคุมอำนาจโดย สี่ตำแหน่ง สี่บุคคล ที่ทรงอำนาจ เยือกเย็น และหน้าเกรงขามมากที่สุด
ประธาน
มาร์ค : ต้วน อี้เอิน
รองประธาน
จินยอง : ปาร์ค จินยอง
ผู้คุมกฏ
แจมบอม : อิม แจบอม
ไนต์ (อัศวิน)
แจ๊คสัน : หวัง เจียเอ๋อ
สัญลักษณ์ดินแดนแห่งทิศใต้กินเนื้อที่ทางทิศใต้ของโรงเรียนทั้งหมดกว่า 712 ไร่ดูแลและควบคุมอำนาจโดย สี่ตำแหน่ง สี่บุคคล ที่ทรงอำนาจ ทรง อิทธพล สุขุม นุ่มลึก ทว่าร้อนแรง ดั่งผู้เป็นผู้นำ
ประธาน
ชานยอล : ปาร์ค ชานยอล
รองประธาน
เซฮุน : โอเซฮุน
ผู้คุมกฎ
เลย์ : จางอี้ชิง
ไนต์ (อัศวิน)
ไค : คิม จงอิน
?????
คริส : อู๋ อี้ฟาน
‘ชะ ชะ ช่วย ดะ ด้วย ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้พาผมออกไปจากที่นี่ที’
‘ หึ หึ บรู้ว~’ เสียงเห่าหอนของหมาป่าดังระงมไปทั่ว พร้อมกับเสียงหัวเราะชวนขวัญผวา ดังขึ้นอย่างไม่รู้ทิศทาง ทำไมรอบๆตัวผมมีแต่ป่า เต็มไปหมด นี่ผมอยู่ที่ไหน ผมอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วเสียงหัวเราะนั่น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผม
'หึ หึ หึ' เสียงหัวเราะนั่นมาอีกแล้วครั้งนี้มันอยู่ข้างหลังผม ไม่!!! ผมอยู่ทีนี่ไม่ได้แล้วผมต้องหนี!!!!!
ตึก ตัก ตึก ตัก ผมออกวิ่งเสียงฝีเท้ากับเสียงหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความหวาดกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็น ดังมั่วปะปนกันไปหมด ผมหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด เหนื่อยจนแทบขาดใจแต่ผมก็หยุดวิ่งไม่ได้ เพราะนั่นหมายถึงชีวิตที่หยุดไปพร้อมๆกับลมหายใจ
พรึบ ~~ กรอบ~~
เสียงใบไม่แห้งกรอบ โดนเยียบย่ำยังตามหลังมาเรื่อยๆ ตอกย้ำความกลัวให้ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก มันตามมา มันตามผมมา
'วิ่งเข้าไปเจ้ามนุษย์ วิ่งไป ฮา ฮ่า ฮา'
'เสียงเย็นชวนผวาดังกังวานทั่วผืนป่ายามรัตติกาล เสียงฝูงนกแตกรังสัตว์ป่าเล็กใหญ่ส่งเสียงร้อง ระงมอย่างแตกตื่น
'ไม่!!! ไม่จริง แกไม่มีจริง ม่ายยย!!!!' กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหูหวังปิดกั้นตัวเองจากสิ่งที่มองไม่เห็น ได้แต่หวังว่าสิ่งที่จบตนเผชิญอยู่มันไม่ใช่ความจริง มันเป็นสิ่งที่ตัวเขาคิดขึ้นมาเอง แต่ขาทั้งสองข้างก็ยังคงวิ่งไม่หยุด
'เจ้าคิดอย่างนั่นหรอ'
'หยุด!! ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับผม ฮึก ฮึก อึก'
ความกลัวจนถึงขีดสุดกลั่นเป็นหยดน้ำตาออกมาเป็นหน่วยนองเต็มหน้าหวานแสนสวย ฟึบ ควับ ตุบ ร่างเล็กสะดุดท่อนไม้ล้มลงกับพื้น ตะเกียดตะกายถอยหลังจนสุดทางนี้เมื่อหลังบอบบางชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ความเจ็บที่ได้รับ ไม่ได้เสี้ยวของความหวาดกลัวที่เกาะกินจิตใจของคนตัวเล็กเลย ใครก็ได้ได้โปรดพาผมออกไปจากตรงนี้ที
กรรรรรรรรรรรรจ์!!!
เสียงขู่ของสัตว์สี่เท้ารูปร่างเหมือนหมาป่าแต่ขนาดตัวใหญ่มากใหญ่เกินกว่าจะเป็นหมาป่าธรรมดา นี่เขาเจอ อยู่กับตัวอะไรกันแน่ นี้มันคือความฝันใช่ไหม นี่ผมกำลังฝัน ร่างเล็กได้แต่ภาวนา
กรรรรรรรรรรรจ์!!
ฟุดๆ พรืบ หมาป่านตัวใหญ่ยักย์ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้สูดกลิ่นหอมแสนยั่วยวนความกระหายอยากตรงหน้า ร่างเล็กที่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ มันสูดดมกลิ่นเหยื่ออันโอชะของมัน เนื้อมนุษย์บริสุทธิ์ มันช่างเย้ายั่วให้ลิ้มลอง
ฮึก ฮึก แฮก ฮือ
เสียงร้องไห้ปะปนกับเสียงหอบหายใจถี่ร่วนของร่างเล็กยิ่งทำให้เจ้าของเสียงเย็น รู้สึกสนุกมากขึ้น
'ร้องเลยร้องมาร้องอีก ฮา ฮ่า ฮา น้ำตาของเจ้า ความหวาดกลัวของเจ้า มันยิ่งทำให้พลังชีวิตของข้าเพิ่มมากยิ่งขึ้น'
เสียงนั่นมาอีกแล้วอย่าบอกนะว่าเสียงนั่นคือเสียงของหมาป่าตัวนี้ บ้า บ้า บ้า ไปแล้วไอ้นี่มันตัวอะไรกันแน่ ผมกำลังเจอกับตัวอะไร!!!!
'อย่า!!! อย่ามายุ่งกับผม ถอยไป ฮึก ฮึก อึก ' ร่างเล็กตะโกนอย่างหวาดผวาอย่างคนไร้สติ ความหวาดกลัวจนเกินขีดจำกัด กำลังจะทำให้ร่างเล็ก กลายเป็นบ้าไปแล้ว
'โถ่ โถ่ โถ่ เจ้ามนุษย์หน้าโง่ ทำไมกันนะ เสียงของเจ้ากลิ่นของเจ้ามันช่างเย้ายวนความกระหายของข้าอย่างนี้
‘อย่า!!! อย่าเข้า ฮึก มานะ ออกไป ฮึก อึก ช่วยด้วยช่วยด้วย!!'
'ฮา ฮ่า ฮา ร้องอีกสิร้องอีก ร้องไปไม่มีไอ้หน้าโง่ที่ไหนมาช่วยเจ้าได้หรอก นะเด็กน้อย' เจ้าหมาป่าพูดเสียงขันแต่มันกับหน้ากลัวจับใจสำหรับคนตัวเล็ก
ไม่รอดแน่ ๆ เขาคงต้องจบชีวิตอยู่ที่นี่แน่ๆ
แม่ครับ ขอโทษนะครับผมคงกลับไปหาแม่ไม่ได้อีกแล้ว
หมาป่าตัวใหญ่ ง้างปากขึ้นเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคมตรงหน้าที่เตรียมฝังลงเหยื่อที่น่าลิ้มลอง อย่างอาหารรสเลิศตรงหน้า ดวงตาใสของคนตัวเล็กปิดลงอย่างอ่อนแรงเตรียมตัวรับความตายที่รออยู่ เบื้องหน้าอย่างจำยอม
ผมรักแม่
ลาก่อนนะครับ