ณ...ที่นี้ยังมีรัก by statice
เรื่องราวของมินตรา กับภูผา เจ้าของไร่กาแฟหนุ่ม เป็นภาคแรกของ เรื่องอุ่นไอในหัวใจ
[ตัวอย่างความน่ารัก]
"นาย มายืนทำอะไรตรงนี้"
มินตราเปิดประตูออกมาก็ต้องตกใจกับใครบางคนที่อยู่ๆก็มายืนอยู่หน้าประตูจนทำให้เธอตกใจ ส่วนคนที่ยกมือค้างกะว่าจะเคาะประตูเรียกคนที่อยู่ภายในบ้านเลยต้องเอามือลงกระทันหัน
"เอาไป ป้าปีปให้เอามาให้.."
"แค่นี้ใช่มั้ย"
มินตรายื่นมือไปรับยาแล้วกำลังจะปิดประตูเพราะรู้สึกว่ายังโกรธชายหนุ่มไม่หายถึงแม้เขาจะเป็นคนไปรับเธอกลับก็ตาม
"เดี๋ยว.. ไม่คิดจะขอบคุณกันบ้างหรือไง"
"ฝากขอบคุณป้าปีปด้วยแค่นี้ใช่มั้ย"
มินตราดึงประตูกลับแต่รู้สึกเหมือนบ้านทั้งหลังหมุนไปมาจึงจับประตูไว้แน่น
"เป็นอะไร"
"เปล่า"
ภูผาเดินเขาไปจับแขนหญิงสาวที่เหมือนจะเป็นลม..ถึงรู้ว่าตัวของคนที่อยู่ตรงหน้าร้อนแค่ไหน..
" ตัวร้อนขนาดนี้แล้วบอกว่าเปล่า มานี้"
" จะทำอะไรปล่อยน่ะ!!"
ชายหนุ่มอุ้มคนดื้อรันขึ้นมาจนหญิงสาวดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา
"ปล่อยฉันลงนะ"
"ถ้าอยากตกก็ดิ้นแรงๆเลย"
เมื่อภูผาพูดออกมาแบบนั้นหญิงสาวที่กล้วว่าตัวเองจะตกลงไปรีบเอามือคล้องคอชายหนุ่มแบบอัตโนมัติ.ทำให้คนที่อุ้มอยู่ถึงกลับไปไม่ถูกรีบเดินไปตรงที่นอนแล้ววางเธอลง...
"ไม่ต้องลุกขึ้นมา นอนลงไป"
"นายจะทำอะไร"
ภูผาไม่ตอบลุกขึ้นแล้วเดินออกไป หายไปสักพักเขาก็เดินพร้อมกับกะละมังขนาดเล็กแล้วมานั่งลงข้างๆคนป่วยที่ตอนนี้ดูเหมือนหลับๆตื่นๆคงเป็นเพราะพิษไข้
ภูผาหยิบผ้าขนหนูพื้นเล็กที่อยู่ในกะละมังแล้วบิดน้ำออกให้หมาดๆพร้อมกับเช็ดลงไปที่แขนของหญิงสาวจนคนที่เหมือนกำลังจะหลับด้วยพิษไข้ต้องสะดุดลืนตาขึ้นมาอย่างตกใจแล้วชักแขนกลับ
"อยู่เฉยๆ.."
ชายหนุ่มดึงแขนเธอกลับมาแล้วเช็ดแขนไปมา... จนมินตรามองหน้าคนที่ทำแบบนั้นให้เธอแต่เธอกลับไม่อยากเถียงอะไรเขาคงเป็นเพราะตอนนี้เธออ่อนเพลียมากจนไม่มีแรงจะว่าอะไรคนตรงหน้า
"เธอควรดีใจนะ..."
ภูผาบิดน้ำผ้าเพื่อเช็คใบหน้าว่างไว้บนหน้าผากให้หญิงสาวแล้วเอ่ยออกมา ก็จริงที่หญิงสาวควรจะดีใจเพราะเขาไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร...
"เรื่องอะไร..."
มินตราพูดเสียงเบาเหมือนคนกำลังจะหลับเอ่ยถามคนตรงหน้าแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มที่ตอนนี้เขาก็หันมามองหน้าเธอเหมือนกันจึงทำให้สายตาทั้งคู่ได้สบตากันพร้อมกับมองลึกเข้าไปในดวงตาของกันและกัน...
"เอากินยาก่อน"
แต่ภูผาเป็นคนที่หลบสายตาก่อนเพราะเขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ สถานการณ์แบบนี้มันทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ
มินตรารับยาแล้วกินเข้าไปอย่างว่าง่ายเธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมหัวใจของตัวเองมักเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้เขา... เธอไม่อยากคิดไม่อยากเขาข้างตัวเองเพราะเธอจะไม่มีทางชอบผู้ชายป่าเถื่อนคนนี้เด็ดขาด...
"พักผ่อน.. ฉันจะออกไปแล้ว"
ภูผาบอกหญิงสาวแล้วเดินไปปิดไฟเพื่อจะเดินออกไปข้างนอกแต่กลับต้องหยุดเดินเพราะว่าได้ยินเสียงของคนที่ป่วยเอ่ยกับเขาถึงแม้มันจะเบาแต่เขากลับจับใจความมันได้
"ขอบคุณ.."
มินตราเอยขึ้นมาแล้วรีบหลับตาเพราะเธอพูดมันไปแล้ว... และก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องขอบคุณนายนั้นด้วยเพราะเขาไม่ใช่หรือไงที่เธอต้องมาเป็นแบบนี้..
อีกคนกำลังสับสน.. แต่อีกคนที่เดินออกไปแล้วกำลังปิดประตูกลับยิ้มออกมาในความมืด... นี้เขายิ้มเพราะเพียงเรื่องเท่านี้จริงๆหรือ..
Guest
