ในวันนั้น 15 ปีก่อน
“ โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย ปวดท้อง. ข้าปวดท้อง ” (แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ แม่ขอโทษเจ้าด้วยแม่คงไม่สามารถอยู่ต่อเพื่อดูเจ้าเติบใหญ่ได้...)
“ พวกแก! พวกแก! นายหญิงจะคลอดแล้วรีบไปตามหมอมาเร็ว ”( ขนาดนั้นในใจของสาวรับใช้มีความกังวลและเป็นห่วงอย่างมาก
แต่ไวเท่าความคิดก็ )
“ อุแว้ อุแว้ อุแว้ ”
“ ลูกข้า ลูกของค้า... เหมยอิง...” ( ข้าไม่มีแรงเลย...แม่เหนื่อยเหลือเกิน...เหมยอิง...)
“ เจ้าค่ะ อะไรนะเจ้าค่ะ ” ( ทำไมนายหญิงหน้าซีดมาก ไม่ดีแน่ไม่ดีแน่เลยทำไงดี )
“ ฟางนี ลูกข้าชื่อ...หลีเหมยอิง...นะข้าฝากเจ้าด้วย ฝากเจ้าดูแลลูกของข้าแทนข้าด้วย...ลูฟางนี)
“ ไม่นะนายหญิ่ง! นายหญิง!!!! อือ อือ ไม่นะเจ้าค่ะ...”...................................
17 ปีต่อมา
ในห้องโถงตระกูลหลี
“ เจ้าสวะออกไปให้พ้นหน้าของข้า ออกไป ! ”
“ ท่านพ่อ ท่านพ่อ เหมยอิงทำผิดอะไร ”
“ ผิดที่เจ้าเกิดมา ผิดที่เจ้าเกิดมาเป็นลูกข้า เป็นสวะที่ไม่มีแม่แต่ลมปราณ เจ้าออกไปเลยนะ ออกไปให้พ้นหน้าข้า ! ”
“ ท่านพ่อ! ” ( อธิบายไม่ถูกเลย เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก อธิบายไม่ถูกจริงๆ ท่านเกลียดข้ามากสินะ คงเกลียดข้ามาก )
“ ข้าไม่มีลูกที่เป็นสวะอย่างเจ้า! ”
“.....” ( คงถึงเวลาแล้วสินะที่ข้าต้องออกไป ออกไปหาที่ของข้าที่ที่เหมาะสมกับข้าและมีคนต้องการข้า•••จากนั้น
เหมยอิงก็ลุกขึ้นและทำความเคารพพ่อของเขาเป็นครั้งสุดท้าย เข้าก็ออกจากห้องไปทันที่ )
ในระหว่างทาง
“( หึ ! ท่านพี่เราไปหาท่านพ่อกันดีกว่าแถวนี้บรรยากาศไม่ดีเลยมีสวะ ”
“ เจ้า ... คนที่เจ้าพูดอยู่นั้นพี่ของเจ้านะ ! ”
“ ไม่เป็นไรหรอกท่านพี่ ” ( คงอยากรู้สินะว่าใคร ผู้หญิงคนแรกที่พูดคือน้องสาวต่างมารดาของข้าชื่อ หลีอิงอิง
ส่วนผู้ชายอีกคนชื่อเปยซานเป็นพี่ชายต่างมารดาของข้าเอง )
“ ข้าไปแล้วนะขอรับท่านพี่ อิงอิง ” (การเดินทางของข้ากำลังจะเริ่มขึ้นสินะ)
𝕋𝕠 𝕓𝕖 𝕔𝕠𝕟𝕥𝕚𝕟𝕦𝕖ʕ •́؈•̀ ₎
ฝากติดตามด้วยนะ
Guest
