"...Oh...Uh Woo Uh Uh...Woo Uh Uh
Oh..Uh Woo Uh
Baby Don't You Know
..Oh...Uh Woo Uh Uh...Woo Uh Uh
Oh..Uh Woo Uh
Can't You Help Me Now
วันที่ฉันโยเย รู้สึกไม่ค่อยโอเค
Will You Be Always
คอยเคียงข้างไม่ห่าง
คอยเคียงข้างและแลดู คอยอยู่เคียงคู่ไม่ห่าง
ไม่ปล่อยให้อ้างว้าง
เพียงลำพังเดียวดาย
Yeah!!
รอยยิ้มเธอ ที่ทำใจฉัน
พลันสดใสสว่าง
Baby!!
จะเหงาหรือเศร้าเท่าไหร่
Always you เคียงใกล้
Can You Will Be There??
และตั้งแต่นี้ และนับจากนี้ ต่อไป
Only My Side
เธอฉันเคียงใกล้..ใกล้กัน ไม่ห่าง
มีเพียงเราสอง ที่พร้อมจะก้าวไป
พร้อม...พร้อมกัน
Help Me Now!!
Help Me Now!!
ไม่ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ หรือว่าจะเป็นเมื่อไหร่
Only My Side
ฉันขอได้ไหม
ได้อยู่ใกล้..ใกล้เธอ
เราสองจะก้าวเดินไป
ข้างหน้าไปพร้อม..พร้อมกัน
Help Me Now!!
Help Me Now!!
Can't You Feel It Now!!
..Oh...Uh Woo Uh Uh...Woo Uh Uh
Oh..Uh Woo Uh
Baby Don't You Know
..Oh...Uh Woo Uh Uh...Woo Uh Uh
Oh..Uh Woo Uh
Can't You Help Me Now
เธอฉันไม่มีลาจาก ถึงต้องลำบากไม่น้อย
เราก็สู้ไป
เธอฉันก็จะไม่กลัว ถึงข้างหน้ามืดมัว
เราไม่กลัว เราไม่มีหวั่น
มีเธอคนนี้ ในทุกวินาที
Only You And Me
ขอเธอคนนี้
ขอเป็นคน..คนนี้ คนเดิมที่ฉันมี
มีฉันเคียงข้างกาย
Huh!!
รอยยิ้มเธอ ที่ทำใจฉัน
พลันสดใสสว่าง
Baby!!
จะเหงา หรือเศร้าเท่าไหร่
Always you เคียงใกล้
Can You Will Be There??
และตั้งแต่นี้ และนับจากนี้ ต่อไป
Only My Side
เธอฉันเคียงใกล้..ใกล้กัน ไม่ห่าง
มีเพียงเราสอง ที่พร้อมจะก้าวไป
พร้อม...พร้อมกัน
Help Me Now!!
Help Me Now!!
I Can Feel You Now!!
..Oh...Uh Woo Uh Uh...Woo Uh Uh
Oh..Uh Woo Uh
Baby Don't You Know
..Oh...Uh Woo Uh Uh...Woo Uh Uh
Oh..Uh Woo Uh
Can't You Help Me Now
และมีเพียงอีกเรื่องหนึ่ง ที่ฉันอยากจะบอก
อยากจะบอกให้เธอรู้
ว่าเมื่อไหร่ที่เธอรู้สึกไม่สบายใจ
เธอจะมีคนอย่างฉัน
อยู่ใกล้..ใกล้
Beside You Every Time
และตั้งแต่นี้ และนับจากนี้ ต่อไป
Only Our Side
เธอฉันเคียงใกล้..ใกล้กัน ไม่ห่าง
มีเพียงเราสอง ที่พร้อมจะก้าวไป
พร้อม...พร้อมกัน
Help Me Now!!
Help Me Now!!
I Can Feel You Now!!
..Oh...Uh Woo Uh Uh...Woo Uh Uh
Oh..Uh Woo Uh
Baby Don't You Know
..Oh...Uh Woo Uh Uh...Woo Uh Uh
Oh..Uh Woo Uh
I Can Feel You Now
..Oh...Uh Woo Uh Uh...Woo Uh Uh
Oh..Uh Woo Uh..."
"แหม...กูบอกมึงแล้ว...ใช่ปะ?? ว่าไม่ต้องวิ่งหนี!!"
เสียงของหัวหน้าแก๊งค์ ที่กำลังพูดกึ่งขู่ เด็กหนุ่มที่กำลังจะโดนรุม
เด็กหนุ่มที่นั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้น ตอบกลับอย่างขำๆ
"ไม่หนี ก็น่วมเดะ!!!"
"แล้วมึงงง...คิดว่าจะหนีไปไหนพ้นหรอ???"
"ฮ่าาา...หนีไว้ก่อนดีกว่าป่าวละ?? พ้นไม่พ้น เดี๋ยว..ค่อยว่ากัน!!!"
เด็กหนุ่มที่กำลังกองอยู่ที่พื้น ยังหัวเราะร่าแบบใจดีสู้เสือ
อย่างน้อย เค้าก็ขอประวิงเวลาไว้อีกสักนิด
เพื่อและเผื่อเค้าจะมีทางออก หนีจากดงบาทาของแก๊งค์นี้ไปได้
"ลูกพี่ อย่าเสียเวลา จัดการแม่งเลยดีกว่า!!!"
ลูกน้องพูดเสริม สนับสนุนให้ลูกพี่เป็นคนเปิดคนแรก
"อย่าเพิ่ง!! ขอเตรียมตัว เตรียมใจอีกแปปเดียว!!!"
"กูว่า มึงเปลี่ยนจากเตรียมตัว เตรียมใจ เป็นสั่งเสียเลยดีกว่ามั้ง"
"โหยยยย...เรื่องแค่นี้เอง จะเอากันถึงตายเลยหรอ??"
บาส เด็กหนุ่มที่กองอยู่ที่พื้นบ่นออกมา
เค้าพยายามหาเรื่องคุยประวิงเวลาต่อไปอีกสักนิด
สงสัยวันนี้ เค้าคงต้องน่วมแล้วแน่ๆ
หลังจากที่รอดมาอย่างหวุดหวิด มาตลอดหลายครั้ง
"จัดมันเลย ลูกพี่"
สิ้นเสียงสนับสนุนนั้น
ตัวลูกพี่ ก็เริ่มเปิดก่อนทันที
ในขณะเดียวกัน
ก็มีอีกเสียงลอยมา เพื่อหยุดทุกสิ่ง
"พวกมึงนี่....แม่ง!!! หมาหมู่ตลอดเลยหรอวะ!!"
เสียงของใครคนนั้น หยุดลูกพี่จากการเปิดฉากจัดการคนที่นั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้น
ให้หันมามองตามเสียงนั้น
พีท เจ้าของเสียงนั้น
เค้ามาทันเวลาพอดี ก่อนที่ คนที่กองอยู่ที่พื้นจะโดนรุมอยู่คนเดียว
"มึงงง!!! อีกแล้วหรอวะ เอ่อ...ก็ดี คราวก่อน กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึงเหมือนกัน"
ตัวลูกพี่ ที่หันไปตามเจ้าของเสียงนั้น
ก็สบถตามอารมณ์ที่วันนี้ เค้าต้องเอาคืนให้สำเร็จทั้งสองคน
เพราะครั้งก่อน
พีท เองก็ทำกับตัวลูกพี่เอาไว้อยู่ไม่น้อย
พีท เดินเข้ามาอยู่ข้างเด็กหนุ่มที่กำลังกองอยู่ที่พื้น
แต่สายตาของเค้ายังคงมองจับจองที่คู่อริ อย่างระแวดระวัง
"เป็นอะไรหรือเปล่ามึง??"
"เกือบเป็นเหมือนกันวะ ฮ่าาา!!"
บาส ตอบกลับและยังคงขำกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น
เค้าก็ไม่รู้ว่า ขำไปทำไม
แต่ขำเอาไว้ก่อน
ขำเพื่อปิดบังความกลัวที่แอบอยู่ลึกๆ
"กูว่า มึงกะกูมาเคลียร์กันตัวๆดีกว่า"
พีท บอกตัวลูกพี่ เมื่อเค้าเห็นว่า
วันนี้ ถ้าลองเปิดฉากกัน
เค้าเองถึงจะเก่งขนาดไหน ก็คงน่วมอยู่ไม่น้อย
เพราะจำนวนคนของคู่อริเยอะกว่าเค้าที่มีเพียงแค่สองคน
"ตัว..ตัวหรอวะ ฮ่าาๆๆ ไม่จำเป็น หมาหมู่เท่านั้นที่ครองโลก"
สิ้นเสียงของลูกพี่
ก็เป็นการเปิดฉากรุมของกลุ่มคู่อริที่จัดให้เด็กหนุ่มสองคน
แม้จะพยายามป้องกันและเอาคืนได้บ้าง
แต่ด้วยจำนวนคนแล้ว
ยังไงก็แพ้ราบคาบ
สักพักใหญ่
เด็กหนุ่มสองคนก็กองอยู่บนพื้น
โดยมีรอยช้ำตามใบหน้าและตามตัวอยู่ไม่น้อย
ปากแตกจนเลือดซิป
"เฮ้ย พอแล้วโว้ย!! เอาแค่นี้พอ แค่หอมปากหอมคอ..."
สิ้นเสียงนั้นของลูกพี่
ตัวลูกน้องก็หยุดการรุมกินโต๊ะเด็กหนุ่มทั้งสองคนลงตามคำสั่ง
"โอ๊ยยย!! เชี่ยย...เอ๊ยย!!!"
เสียงสบถบอกถึงความเจ็บของ พีท
แต่เจ้าตัว ก็พยายามลุกขึ้นยืน
"งั้นวันนี้ ถือว่า เราเคลียร์กันแล้วนะ...เชี่ยยยยยเอ๊ยย!!!...ถือว่าเราไม่ติดค้างอะไรกัน จบนะโว้ย!!"
พีท บอกพร้อมสบถออกไปด้วยความเจ็บหลังจากโดนรุมยำ
ในขณะที่ บาส เอง ที่นอนกองอยู่กับพื้น
บาส ไม่ค่อยโดนอะไรมากนัก เพราะ พีท เอง ช่วยรับแทนไปหลายหมัดและหลายบาทา
แต่ก็น่วมอยู่บ้าง
"เอ่อ จบ ต่อไป มึงสองตัว ก็อย่ากวนตีนให้มันมากนัก โดยเฉพาะไอ้ตัวที่กองอยู่ที่พื้น...
....กูบอกไว้ก่อน ไปโว้ย!!!"
เสียงลูกพี่ พูดปิดท้าย แล้วนำแก๊งค์เดินจากไป
ทิ้งไว้แค่เด็กหนุ่มสองคน
ที่คนหนึ่งนั่งกองอยู่กับพื้น
ส่วนอีกคนนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น
คนที่นอนแอ่งแม้ง เอามือจับที่คางของตัวเองพร้อมบ่น
"กรามหักไหมวะเนี่ย!!"
"จริงๆ มึงน่าจะโดนให้หักสักทีเหมือนกันนะ!!!"
"อ้าว!! ไหงพูดงี้วะ...ไอ้พีททท.....โอ๊ยยย!!"
บาส บ่นโอดครวญ แม้เค้าจะไม่เจ็บมากก็ตาม
แต่ต้องเล่นใหญ่ไว้ก่อน
"นี่ไปทำอะไรให้พวกมันอีกละ...คราวนี้??"
"ป่าว สักหน่อย!!!"
"ถ้าป่าวแล้วมันจะมายำเพื่ออะไรละ!!"
พีท ถามกลับไป เมื่อตัวต้นเรื่องไม่ยอมบอกสาเหตุที่แท้จริง
"เอ่อน่า ช่างแม่งเหอะ ถือว่า..."
"ถือว่าอะไร?"
"ถือว่า..ว่าอะไร ว่ากัน ฮ่าาา...โอ๊ยยยย!!!"
บาส ไหลไปเรื่อย พร้อมหัวเราะและเจ็บในเวลาเดียวกัน
บาส ยังคงนอนอยู่อย่างนั้นอีกสักพัก
แล้วเค้าก็ลุกขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆ พีท
มองดูแผลแตกที่ริมฝีปากของ พีท
"เป็นไรมากป่าว เจ็บปะ?"
"ถ้าไม่เจ็บ กูก็เป็นยอดมนุษย์แล้วละ"
"อ้อ!! งั้นแสดงว่าเจ็บ"
บาส ตอบกลับไปแบบขำๆ
"นี่มึงยังทำเป็นเล่นได้อีกหรอวะ??"
"เอาน่าาาาา ถือว่าโดน นิดๆหน่อยๆแล้วกัน"
"นิดหน่อยเชี่ยอะไร?? มึงดูสภาพกูกะสภาพตัวเองด้วย นี่ถ้ากูมาช่วยไม่ทัน จะเป็นไงวะ??"
"ก็คงจองวัดเลยมั้ง...ฮ่าาาา"
บาส ยังคงหัวเราะเสียงใส ราวกับไม่เกิดอะไรขึ้น
บาส เอง ไม่ได้สนใจแผลบนตัวของเค้ามากนัก
แต่กลับมองสำรวจดูว่า พีท เป็นยังไงบ้างอย่างแอบเป็นห่วง
"ป๊ะๆๆ ไปหาพี่บอสให้ทำแผลให้ดีกว่า"
บาส ลุกขึ้น แต่ก็ยังกระแผกอยู่บ้าง
เค้ายื่นมือของเค้ามาดึงมือของ พีท ให้ลุกขึ้น
บาส หยิบหมวกในกระเป๋าของเค้าออกมา เพื่อให้ พีท ใส่ ปิดบังใบหน้าเขียวช้ำ
รวมถึงของตัวเค้าเองด้วย
อย่างน้อย หมวกก็ช่วยปิดบังได้บ้างนิดๆหน่อยๆ
ดีกว่าให้คนที่ผ่านไปมาเห็นแบบเต็มๆ
ว่าเค้าทั้งสองไปทำอะไรมา ถึงได้ น่วม เขียว ปูด ขนาดนั้น
เค้าทั้งสองเดินกระแผกๆ กันกลับบ้านของ บาส
ประคองบ้างและกระแผกบ้างไปอย่างช้าๆ
---
"โหยยยย....น่วมขนาดนี้!!! โดนไปกี่ตีน??"
เสียงถามของพี่ชายของบาส
พี่บอส นักศึกษาแพทย์
ที่กำลังทำแผลให้น้องชาย ถามออกมาอย่างไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่
เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่น้องชายเค้าไปมีเรื่องกับคนอื่นมา
แรกๆเค้าก็ตกใจอยู่ไม่น้อย
แต่หลังๆเริ่มเคยชินกับอาการของน้องชายของเค้า
หลังโดนซัดมาน่วมบ้าง ไม่น่วมบ้าง
"นับไม่ทันเลยพี่บอส ฮ่าาาา"
บาส ยังคงหัวเราะร่า แม้จะยังเจ็บ
ในขณะที่ พีท ก็มอง บาส อย่างขำและระอาใจนิดๆ
"นี่ สงสัยที่ พีท มันโดนไปด้วย เพราะไปช่วยใช่ไหมนี่?"
"ครับ พี่บอส"
"จริงๆ พี่ว่านะ ปล่อยให้มันโดนเต็มๆ สักทีจะได้เข็ด ดีกว่าไหม??"
"โหยยย ถ้าโดนเต็มๆนี่ พี่บอส จองวัดเผื่อเลยนะ ไม่ต้องเสียเวลา"
"นี่พูดขนาดนี้ ยังไม่สลดอีกหรอ!!"
"ก็สลดอยู่นี่ไง!!!"
บาส เถียงพี่ชายเค้าแบบขำๆ
"ตรงไหนวะที่เรียกว่าสลด??"
พี่ชายของบาสบ่นพร้อมกดผ้าปิดแผลแรงๆเพื่อให้น้องชายรู้สึกเจ็บ
"โอ๊ยยยๆเบาๆเดะ ผมเจ็บนะ!!"
"แหม ที่นี่ละ ทำเป็นเจ็บ!!"
นักศึกษาแพทย์ ทำแผลให้น้องชายของตัวเองเสร็จ ก็มาทำแผลให้เพื่อนน้องชายบ้าง
"แล้วนี่ ครั้งนี้ มันไปมีเรื่องอะไรอีกละ?"
บอส ถาม ในขณะที่มือก็กำลังเช็ดทำความสะอาดแผลให้ พีท
"ไม่รู้เหมือนกันพี่บอส ผมถามมัน มันก็ไม่บอก"
"แหม มันก็ต้องมีบ้างประสาวัยรุ่นปะ!! มันก็ต้องกระทบกระทั่งกันบ้าง"
บาส ตอบอย่างข้างๆคูๆ
ในขณะที่ทั้ง บอส และ พีท มองเค้าอย่างระอาใจ
"เอ่อ....ถ้าใครเห็นสภาพแกแบบนี้ จะบอกเค้าว่าไปโดนอะไรมาละเนี่ยะ?"
"แป๊ปเดียว เดี๋ยวก็หายยยย!!"
"มันไม่หายง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง??"
"แหม ก็บอกไปว่าล้มตอนซ้อมกีฬา หรืออะไรก็ได้"
"แกก็เลิกทำตัวอย่างนี้เสียทีซิวะ ดูดิ....เพื่อนแกก็ต้องมาเดือดร้อนไปด้วย"
พี่บอสบอกพร้อมบ่นน้องชายของเค้าออกไป
ในขณะที่มือก็กำลังสาระวนทำแผลให้เพื่อนน้องชายอยู่
"เอ่อ น่า..แหม มันก็..จะพูดยังไงดีละ??"
บาส พยายามพูดไปเรื่อยเปื่อย โดยยังไม่ได้บอกสาเหตุที่แท้จริงของเรื่องทั้งหมด
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละ นี่แกก็เรียนมหาลัยแล้ว ทำตัวให้มันดีๆหน่อย ได้ปะ??"
"ได้ครับ พ่อ!!"
"เห่ออออ......พี่ละเบื่อมันจริงๆ"
พี่บอส บ่นพร้อมถอนหายใจยาว
เค้าหันมาเห็นหน้าของ พีท ที่กำลังยิ้มขำ ต่อบทสนทนาของพี่น้องคู่นี้
"แล้วมีตรงไหน เจ็บอีกป่าว?"
พี่บอส ถามอาการอื่นๆของ พีท ที่แลดูจะเป็นหนักกว่า น้องชายของตัวเอง
ทั้งๆที่ไม่ใช่เจ้าของเรื่องแท้ๆ
"ไม่มีละครับ แค่หน่วงๆตรงที่ช้ำหน่อยๆ"
"อีกไม่กี่วันก็หาย คราวหน้า พีท ก็ปล่อยให้มันโดนเต็มสักที จะได้รู้สำนึก เชื่อพี่ดิ!!"
"โหยยย พ่อครับบบ บ่นอีกแล้ว!!!"
เสียงของบาส ลอยสวนมา อย่างไม่สลด
"เห็นไหมละ มันสลดที่ไหน??? ไอ้น้องชายคนนี้"
"นี่ผมสลดที่สุดในชีวิตแล้วนะ!!!"
ผู้เป็นน้องชาย ทำตาปริบๆแบบล้อเลียน
"เห่อออ จริงๆเลยยย เอ้า...เสร็จละ เอายานี่ไปกินด้วยนะ ทั้งสองคน"
พี่บอส ส่งยาสองแผงให้ บาส
"ได้ครับพ่อ เอ๊ย!! พี่...ไปเหอะ พีท "
"ขอบคุณนะครับพี่บอส ผมขอตัวก่อนนะครับ"
พีท ขอบคุณและลา พี่บอส ก่อนจะเดินตาม บาส ออกไป
บาส เดินมาส่ง พีท ที่หน้าบ้าน ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันมากนัก
แทบจะเรียกว่าตรงกันข้ามเลยก็ว่าได้
ด้วยความที่บ้านของทั้งสองคนอยู่ใกล้กัน
เด็กหนุ่มทั้งสองคน จึงสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก
"กินยาด้วยนะ อะนี่..ยา"
บาส ส่งยาแผงนั้นให้ พีท รับไป
และก่อนที่เค้่าทั้งสองจะแยกจากกัน
บาส หันมาพูดกับ พีท
"ขอบใจมากนะ พีท นายช่วยเราอีกแล้ววะ"
บาส ดึงตัวของ พีท เข้ามากอด พร้อมคำขอบคุณ
มันเกิดขึ้นบ่อยครั้งตั้งแต่เด็ก
ที่เด็กหนุ่มทั้งสองคน มักจะกอดและให้กำลังใจกัน
ในช่วงเวลาทั้งทุกข์และสุข
จนเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย
แต่อบอุ่น
----
เครดิต ทำนองและเนื้อร้องภาษาอังกฤษ Help Me - (G)-IDLE : OST. Her Private Life
เนื้อร้องภาษาไทยและภาษาอังกฤษ : ยิ้มเสมอ
Guest
