ดวงตาคมมองบาร์เธอร์ด้วยสายตาว่างเปล่าเหมือนทุกครั้ง ไม่นานร่างสูงก็เดินเข้ามาหยุดตรงหน้า ริมฝีปากยังคงเหยียดตรงเป็นเส้นแนวนอน จนบาร์เธอร์อยากรู้จังว่าผู้ชายคนนี้เวลาได้ยิ้มเขาจะเป็นยัง “เจ้าไม่กลัวข้าหรือ”
“.......” คำแรกที่อสูรเย็นชาพูดออกมาทำให้คนตรงหน้ายืนเงียบอย่างไม่เข้าใจ
เคนวิลล์ไม่พูดต่อ เขาขยับตัวเข้าประชิดมนุษย์อีกครั้ง บาร์เธอร์ที่ตอนแรกรู้สึกโล่งใจเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย เขายอมรับว่าเคนวิลล์ตอนนี้น่ากลัวมาก ขาเรียวขยับถอยหลังหนีเพราะมองไม่เห็นว่าทางด้านหลังมีเตียงนอนตั้งขวางทางอยู่ จึงทำให้เขาสะดุดล้มลงไปนอนหงายอยู่บนเตียงโดยมีร่างกายของเคนวิลล์ล้มทับมาคร่อมตน ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจ
“นายเป็นอะไรไปน่ะ” ไปกินอะไรมาฟะ หัวใจจะวายแล้วนะเฟ้ย
“ถ้าเกิดข้าไม่ใช่คนดี เจ้ายังอยากจะเป็นเพื่อนกับข้าอยู่ไหม” เคนวิลล์ถามพร้อมกับจ้องเข้าไปในตาของอีกฝ่าย
“กะ.. ก็นายเป็นเพื่อนฉันนี่ ไม่ว่าจะดีหรือเลวก็มาตัดความเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก” หัวใจของบาร์เธอร์เริ่มเต้นเร็วผิดจังหวะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอึดอัดจากคนบนตัวหรือเขินอายจากเขากันแน่
เคนวิลล์ได้ยินดังนั้นก็ชะงักค้างจ้องมองเข้าไปนัยน์ตา มนุษย์หนุ่มหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อจึงใช้จังหวะนี้ผลักคนบนตัวออกไป ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมอยู่ๆ เคนวิลล์ก็เป็นแบบนั้น ...บ้าจริงน่าอายชะมัด...
Guest
