“น้องเอยกลับบ้านได้แล้วครับ”
เสียงเรียกของคนด้านข้างทำให้คนที่นอนเหม่อหันหน้ามามองเขาอย่างงุนงง
“คะพี่กันต์ ว่าอะไรนะคะเมื่อกี้นี้”
พรธีราเอียงหน้าถามเขาเหมือนคิดว่าตัวเองฟังผิดไป
“ค้างห้องพี่ไม่ได้นะครับ”
นวินตอกย้ำในสิ่งที่เธอได้ยินก่อนหน้านี้
“เหรอคะ”
หญิงสาวไม่คิดจะนอนค้างห้องของเขาอยู่แล้ว แค่แปลกใจทำไมเขาพูดเหมือนไล่หลังเสร็จสมอารมณ์หมายแบบนี้
“พี่ไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนค้างที่ห้องนี้ ไม่เว้นแม้แต่น้องเอยนะครับ”
พรธีราเหมือนถูกเขาตบหน้าฉาดใหญ่ หญิงสาวดึงผ้าห่มขึ้นปิดเนินอกเอาไว้ มองเขาเหมือนคนแปลกหน้า สีหน้าและแววตาของเขาแตกต่างจากเดิม ราวกับหน้ามือหลังมือไม่มีผิด
“ทำไมมองพี่แบบนั้นล่ะครับ”
รอยยิ้มของคนพูดดูเจ้าเล่ห์จนอีกคนนึกใจเสีย หัวใจเต้นแรงเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตรงขมับ แล้วเอ่ยเสียงสั่น ๆ ออกมา
“เอยนึกว่าเราเป็นแฟนกันเสียอีก”
“หืม พี่เคยบอกแบบนั้นเหรอ”
+++ภาพวาดเป็นลิขสิทธิ์ของผู้เขียนไม่อนุญาตให้นำไปใช้ที่อื่นโดยเด็ดขาด+++
Guest
