" เซน ไปเร็ว พ่อเรามา " เด็กหนุ่มหน้าหวานปานผู้หญิง ในชุดนักเรียนของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งเอ่ยบอกให้เพื่อนสนิทของเขารีบกลับบ้านไป เพราะท่านทูตหรือพ่อของเขากำลังมา
" ลาก่อน แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ " เซนกล่าวก่อนจะรีบหายไปจากตรงนั้น ไมเคิลใจหาย เซนเอาใจเขาติดมือไปด้วย
" ไมเคิล มาทำอะไรตรงนี้ " ชายร่างสูงสง่าในวัยสามสิบต้นๆถามลูกชายคนเดียวของตระกูลขึ้น สายตามองเห็นเซนจากไปไวๆ
" เปล่าครับ " ไมเคิลตอบ สายตาหลุบต่ำ
" ไปๆเข้าบ้าน ยืนตากแดดเดี๋ยวไม่สบาย " ผู้เป็นพ่อพูดก่อนจะโอบไหล่ลูกชายคนเดียว ที่สายตามองอาลัยร่างเซนที่หายไป
" ไอ้ต่างด้าวหนีเข้าเมือง ไล่มันไปๆให้พ้นๆหมู่บ้านเราสักที ไปๆชิ่วๆ " เสียงกรนด่าไล่ตามหลัง เซน ดังขึ้นไม่ขาดสาย เขาชินกับคำพูดพวกนี้แล้ว นับตั้งแต่ที่เขาลืมตาดูโลกขึ้นมา คำพูดพวกนี้จากคนในหมู่บ้านก็กระทบโสตประสาตของเขามาตลอด 15 ปี ที่เขาอยู่ที่นี่มา
" แม่ครับ เซนเป็นต่างด้าวหรอ เราไม่ใช่คนประเทศนี้หรอครับแม่ " เสียงเด็กชายเซนในวัยเยาว์ถามผู้เป็นแม่ เมื่อครั้งยังเด็กเขารู้สึกโกรธเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาจึงรีบกลับบ้านมาฟ้องแม่
" ไม่ใช่จ่ะ เซนเกิดที่นี่ เซนเป็นคนประเทศนี้ อย่าไปใส่ใจคำพูดคนอื่นเลย เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเราหรอก ลูก " หญิงสาวใบหน้าหวานแต่นัยน์ตามีแต่แววความเศร้าปลอบประโลมเด็กชายเซน
เซนคิดถึงความหลังก่อนจะพาตัวเองเลี้ยวเข้าซอกสลัมที่เป็นที่ซุกหัวนอนของเขา เซนเดินเข้าบ้านที่จะเรียกว่าบ้านก็ไม่เชิง มันเหมือนเพิงที่ทำไว้แค่ซุกหัวนอนพอ สามคนพ่อแม่ลูก ห้องน้ำไม่มี ห้องครัวไม่มี มีแค่ที่นอน กับนอนเท่านั้น เซนเปิดประตูไม้ที่เหมือนจะพังแหล่ไม่พังแหล่ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ในบ้านตอนนี้ไม่มีใครอยู่ เซนจึงพาตัวเองมานอนพักเอาแรง เขาต้องไปทำงานต่ออีกตอน 5 โมงเย็น ไม่งั้นจะไม่มีค่าเทอม เซนยิ้มเยาะกับโชคชะตาที่โหดร้ายของตนเอง เขานึกถึงวันแรกที่เจอไมเคิล เด็กชายที่หน้าตาละม้ายคล้ายกับผู้หญิง ตอนแรกเขาเข้าใจผิดคิดว่าไมเคิลเป็นเด็กผู้หญิงด้วยซ้ำ
" เธอชื่อไรหรอ น่ารักจัง " เด็กชายเซนในชุดนักเรียนอนุบาลที่ขาดวิ่นสีดำมอซอ และมีรอยเย็บตามส่วนต่างๆของชุดที่ใส่ของโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่งกล่าวเสียงใสทักทายไมเคิล เขาเห็นไมเคิลเดินลงมาจากรถและตรงมาที่ร้านริมทางที่ขายลูกกวาดเพื่อซื้อมัน
" ไมเคิล " เด็กชายหน้าหวานเอ่ยอย่างไม่พอใจ การเป็นคุณหนูทำให้ไมเคิลไว้ตัว
" ชื่อเหมือนผู้ชายเลย " เซนพูดเสียงใส ถึงหน้าจะยิ้มแต่แววตากลับเหมือนแบกโลกทั้งใบไว้คนเดียว
" ฉันเป็นผู้ชาย จะดูไหม " ไมเคิลตอบกวนๆ เซนยิ้ม ก่อนจะแนะนำตัว
" เราชื่อเซนนะ มาเป็นเพื่อนกันไหม "
" ไม่เอา อ่ะ เพื่อนเราเยอะแล้ว " ไมเคิลพูดแค่นั้น เขาก็รีบวิ่งไปขึ้นรถ เซนได้แต่ยิ้มอย่างเดียว เขารู้สึกถูกชะตากับไมเคิล จึงขอเป็นเพื่อนไป แต่เขาก็เข้าใจ ว่าเด็กสลัมแบบเขาคงไม่มีใครอยากคบ เซนคิดดังนั้นก็รีบวิ่งไปหาแม่ที่กองขยะและช่วยแม่เก็บหาของเก่าไปขาย
เวลาผ่านไป 10 ปี เซนมีอายุ 13 ปี เขาสอบชิงทุนเข้าโรงเรียนเอกชนชื่อดังของเมืองได้ ตั้งแต่นั้นมาเซนก็กลายเป็นนักเรียนทุน ที่เรียนเกือบฟรี ยกเว้นบางวิชาที่เขาต้องออกค่าใช้จ่ายเอง พ่อและแม่ของเซนดีใจมาก เซนเองก็เช่นกัน
" เด็กใหม่ มานี่ดิ ห้องนายอยู่นี่ " ชายหน้าหวานหน้าตาน่ารักกล่าวกับเรียกเซนก่อนที่เขาจะกวักมือเรียกและเดินนำหน้าไปเข้าห้องเรียน เซนเดินตามอย่างว่าง่าย ในเวลาเดียวกัน ไมเคิลที่งงๆกับการเปลี่ยนที่เรียนก็เดินเข้ามาเหมือนกัน เซนนั่งลงข้างๆชายที่พาเขาเข้ามาก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นไมเคิล เขาจำไมเคิลได้ยิ่งโตหน้ายิ่งสวย
" เฮ้ย ฉันชื่อแดเนียลนะ นายชื่อไร " ชายที่เขาตามมาแนะนำตัว ก่อนจะถามเซนเช่นกัน
" ชื่อเซน " เซนตอบสั้นๆ
" นายมีเชื้อสายยิวป่ะนี่ หน้าตาออกครึ่งๆไม่เหมือนพวกเราเท่าไหร่เลย " ลูอิสถามพร้อมกับจ้องไปที่ใบหน้าเซน
" ใช่ พ่อฉันเป็นคนยิว ส่วนแม่เป็นคนอเมริกานี่ล่ะ " เซนตอบ แดเนียลพิจารณาใบหน้าคมคาย ภายใต้ผิวดำกร้าน ที่ถูกแดดเผา ดวงตาเซนกลมโตสุกใส สีน้ำตาลหวาน แต่แฝงไปด้วยความเศร้า จมูกโด่งสวย ริมฝีปากบางเรียว ใบหน้าคมคาย ผมสีน้ำตาลสวยแต่ดูยุ่งเหยิงไม่ได้ทำใหความหล่อของเซนลดลงเลย
" หล่อโครตๆ แต่ฉันหล่อกว่าว่ะ " แดเนียลพูดความในใจและแกล้งแซวเซนเล่น เขายิ้มก่อนจะหันไปมองไมเคิลที่ตอนนี้เขาจับจองที่นั่งใกล้หน้าต่าง และหยิบหนังสือนิยายมาอ่านแล้ว
" สนใจไอ้หมอนั้นหรอ" แดเนียลยื่นหน้ามาใกล้ๆเซนก่อนจะละสายตาไปมองไมเคิล
" ก็เอ่อ เขาน่ารักดี อยากเป็นเพื่อนด้วย " เซนตอบเขินๆ
" น่าหมั้นไส้จะตาย คุณหนูเกินไป " แดเนียลพูดก่อนจะเบ้ปาก
" มีแต่คนเกลียดมัน " แดเนียลพูดต่อ
Guest
