ฉันอยู่ตรงนั้น...ใต้ความคาดหวังที่หนักเท่าภูเขา

คุณเคยได้ยินประโยคนี้ไหม...

" ใต้โคมไฟคือที่ที่มืดมิดที่สุด... "

มันคือนิยามในชีวิตของฉัน

การที่มีใครคาดหวังคุณ

มันหนักอึ้ง....

น้ำหนักที่กดทับลงบนบ่า....มันทำให้ฉันอดที่จะงอตัวลงไปไม่ได้

แต่คุณมักจะบอกกับฉัน

" อย่างอตัวสิ!!! "

เสียงของคุณเหมือนฟ้าผ่า

ดัง และกึกก้องในหู

เมื่อไหร่คุณจะเลิกคาดหวังฉันกันนะ

ทำไมกันละ

ทำไมถึงได้มาคาดหวังกับคนแบบฉัน

คุณหันกลับไปมองเขาสิ

เขาคนนั้นที่ทำตามที่คุณคาดหวังได้นะ

ไม่นะ เขามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นอีกแล้ว

ขอโทษค่ะ

ทำไมกันนะ ทั้งๆที่ชีวิตฉันก็มีพร้อมขนาดนี้

ฉันกลับรู้สึกว่าขาดอะไรไป

การที่คุณคาดหวังฉัน....มันคือความรักใช่ไหมคะ?

ถ้าอย่างนั้น....

โปรดปล่อยฉันไป

ได้โปรด คุณทิ้งฉันเถอะ

ฉันที่เป็นคนไร้ค่า เรียนไม่เก่ง ไม่ฉลาด ไม่เป็นดั่งใจซักอย่าง

หันไปหาเขาได้ไหมคะ เด็กคนนั้น....

คนที่คุณไม่เคยคาดหวัง

สนใจเขาเถอะค่ะ

อย่าสนใจฉันเลย

ฉันเศร้านะคะ

เศร้ามากๆ

คุณจะอะไรกับฉันนักหนานะ

ช่างเถอะ.....

ไม่เป็นไรนะ....