***นิยายเรื่องนี้ไม่พาดพิงถึงบุคคลใดๆทั้งสิ้น เนื้อเรื่องเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งล้วนๆหากมีปัญหาหรือข้อผิดพลาดอันใดกรุณาติดต่อมาคุยกันก่อนนะคะ ขอบคุณค่ะหวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดีนะคะ
**กะจะเอาเรื่อง>วุ่นรักป๊ะป๋ามือใหม่<ลงก่อนแต่เอาเรื่องนี้ลงก่อนเนอะ>
เป็นคนแรกที่เขาบอกว่าเกลียดนักหนา
เป็นคนแรกที่โดนย่ำยีหัวใจจนไม่มีชิ้นดี
เป็นคนแรกที่เขาปากล่องของขวัญของตัวเองทิ้งลงถังขยะอย่างไม่สนใจ
คนคนนั้นก็คือ 'เขา'
เขาที่มีแฟนสวยที่สุด
เขาที่ผมแอบรัก
เขาที่ผมทุ่มเท
เขาที่ผมยอมทำทุกๆอย่างกระทั่งทำให้พวกเขาเลิกกัน
เขาที่ผมยอมสละทุกอย่างแต่กลับโดนฉีกกระชากจนไม่เหลือชิ้นดี
"ถึงผมจะเลวยังไงแต่ผมก็รักโธรนนะ..."
ไหล่เล็กสั่นเพราะก้อนสะอื้นที่พยายามเก็บกุมเอาไว้ ไม่ใช่เพียงไหล่ที่สั่นไหวหรือเสียงที่แทบจะพูดไม่เป็นคำแต่รวมถึงหัวใจดวงน้อยๆที่กำลังแกว่งไกวอยู่ท่ามกลางพายุที่พร้อมจะปลิวหายได้ทุกเมื่อ
"มึงทำให้กูกับแพรเลิกกันมึงพอใจแล้วใช่ไหม!!"
ความเดือดดาลที่มากกว่าสตินั้นอยู่เหนือทุกสิ่ง ร่างสูงกระชากคอเสื้ออย่างแรงของคนตรงหน้าจนเกิดรอยแดงที่รำคอขาว แม้ร่างอวบจะเจ็บจนร้องไห้ก็ไม่ได้ทำให้คนที่กำลังเดือดดาลตอนนี้ใจอ่อนลงเลยตรงกันข้ามร่างสูงคิดว่ามันเป็นแค่มารยาด้วยซ้ำ!
.
จิตใจที่บอบช้ำแล้วโดนทำให้เจ็บปวดมากๆจนเจียรตายนั้นจะสร้างคนใหม่ นิยามที่ไม่รู้ใครเป็นคนตั้งมันขึ้นมา เพราะปัจจุบันมันเกิดขึ้นจริงแล้ว
จากความรักข้างเดียวที่หนึ่งคนทุ่มเทแต่ถูกโยนทิ้งจะทำให้เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองได้มากขนาดไหน
อาจจะเปลี่ยนแค่เล็กน้อย...
หรือบางทีอาจจะเปลี่ยนจนกลายเป็นคนละคนที่คุณเคยรู้จัก
เปลี่ยนนิดเดียวจะได้อะไรเราต้องเปลี่ยนให้โลกจำ! เปลี่ยนจากจิตใจที่โดนย่ำยีให้ต่ำตมจนมันกลายเป็นของที 'เขา' จะไม่อาจเอื้อม!
"เมื่อถึงเวลาผมจะเอาคืน!"
ร่างบางตะโกนสุดเสียงปัจมั่นสัญญาไว้กับแม่น้ำสายใหญ่เบื้องหน้า สายตาแดงก่ำด้วยความโกธและเกลียดปนขยักแขยง เปลือกตาที่บวมจากการร้องไห้มาอย่างหนัก แขนมีรอยม่วงเขียวไม่ต่างจากมุมปากที่มีเลือดซิบจากการปัดป้องที่จะถูกรุมโทรมในห้องน้ำเพราะใครบางคนบอกพวกนั้น!
แต่กรรมเขาคงจะมากกว่าบุญโขล...จึงไม่อาจจะยืดเยื้อให้ตัวเองปลอดภัยจากเหล่าชายร่างใหญ่ที่โหมใส่หลายคน แต่คนที่เขา(แอบ)รักดันยืนมองเขาด้วยแววตาสมเพช คิดแล้วอยากจะเอามีดมาแทงมันให้ตายกับความอัปยศที่ผมต้องแบกมันหลังจากที่ถูกลุมโทรมไปแล้ว!
.
1 อ่าฮ่า! เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มือใหม่จะเอาลง!! คิดแล้วมันแค้นใจจริงๆ!!ทำไปได้ยังไงทำไปได้ยังไง! //ปาโทรศัพย์ใส่ผนังด้วยความโกธ...ล้อเล่นนะ(Y_Y);;
ป.ล. ไม่รู้จะรอดหรือป่าวแต่จะพยายามเอามาลงเลื่อยๆนะจ๊ะ^^;;;
ป.ล.2 เรื่องนี้จะค่อยๆเป็นค่อยๆไปลงบ้างนานๆครั้งตามแต่อารมณ์จะบัญชาสั่งตรงมาจากเซลล์สมองที่เล็กที่สุด ขอบคุณ
Guest
