ฉันไม่พูดอะไรได้แต่ยืนนึ่ง ไม่ขยับเขยื้อน แต่มือของฉันเย็นเฉียบ หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ นี้เป็นช่วงเวลาที่ฉันได้แค่จินตนาการถึง
ในที่สุด เดธแอร์ก็จบลง “มีอะไรหรือเปล่าแพร หน้าเครียดเชียว” น้ำพูดอย่าเป็นห่วง
“เราชอบน้ำนะ”ในที่สุดฉันก็โพล่งออกไป
เหมือนเวลาหนึ่งวินาทีเป็นหนึ่งชั่วโมงทุกอย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง
“เราก็ชอบแพรนะ…”ฉันดีใจจนแทบจะหยุดหายใจ “ก็แพรเป็นเพื่อนเราหนิ”
“………เรา…เราไม่ได้ชอบแบบเพื่อน…น้ำเป็นแฟนเรานะ”ฉันไม่น่าดีใจไปก่อนเลย สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดตอนนี้คือความเงียบจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา
เจ้าของดวงตากลม จับมือฉันอย่างแผ่วเบา ยิ้มแบบที่ทำตลอดมา แล้วพูดว่า “แพร เรามีแฟนแล้ว อีกอย่างเราไม่ได้ชอบผู้หญิง” จากหน้าตายิ้มแย้มของเธอ เปลี่ยนไปเป็นสายตารังเกียจที่มองฉันเหมือนกองขยะ สายตานั้นอีกแล้วฉันเคยชินกับมัน เพราะทุกครั้งที่มีใครรู้ว่าฉันชอบหญิง สายตานั้นจะเป็นสิ่งแรกที่ฉันได้รับ
“ถ้าแพรไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เราไปก่อนนะ” เธอเดินกลับไปรวมกับกลุ่มเพื่อนโดยไม่หันหลังกลับมามองฉันเลย
Guest
