ห้วงฝันสกาว

“หากในค่ำคืนนั้นข้าและเจ้าไม่หยุดสนทนากัน ในค่ำคืนนี้จะคงไร้ความเจ็บปวดที่ต้องหันคมกระบี่ห่ำหั่น”

เสียงสั่นเครือไร้ความมั่นคงดังเช่นเคย กลางผืนป่าใหญ่หนึ่งยืนประชันหนึ่งคุกเข่าไร้ศักดิ์ศรี ปลายกระบี่สีเงินจ่อลำคอระหงของผู้ที่อยู่เบื้องหน้านั้นสั่นระริก ใบหน้างดงามดุงดั่งเทพเซียนของผู้ที่คุกเข่าอยู่นั้นแย้มยิ้มอ่อนโยนออกมาหนึ่งครา น้ำเสียงทุ้มกล่าวขึ้น

“ข้ากลับนึกยินดีที่วันนั้นเราสองหยุดสนทนา...”

ยังไม่ทันกล่าวจบ ร่างทั้งร่างกลับโถมเข้าหาปลายกระบี่คม เลือดสีสดไหลผสมปนเปน้ำที่ขังนองตามพื้นดิน รอยยิ้มอ่อนโยนยังคงประดับวงหน้างาม

หนึ่งสิ้นลมหายใจ

หนึ่งสูญสิ้นดวงใจทั้งดวง

.

.