สมสวาดต่างแดน-ดลยาและอา

๓๑ 

ดลยา 

ดลยา อายุ ๒๓ เกิดในตระกูลชนชั้นกลาง ในครอบครัวพิพิธถาวรเสถียร เธอเป็นพี่สาวคนโตในบรรดาลูกผู้หญิงอีก ๒ คนคือนุชยาอายุ ๑๙ และ อรอนงค์ อายุ ๑๗ ทั้งคู่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยกรุงเทพ 

ดลยาเรียนดี จบมัธยมศึกษาจากโรงเรียนเตรียมอุดมและสอบเข้าคณะบัญชี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เมื่อจบได้ปริญญาตรี เธอมาทำธุรกิจของครอบครัว เวลานั้นพ่อเพิ่งเริ่มธุรกิจ พ่อมีแพปลาอยู่จังหวัดติดทะเลแห่งหนึ่ง และขายส่งอาหารทะเลเข้าร้านอาหาร  

ในนปี ๒๕๐๐ พ่อร่วมมือกับชาวสก็อตแลนด์ Mr. Robin MacDuff ทำอาหารทะเลแช่แข็งส่งโรงแรมใหญ่ๆในกรุงเทพฯเกือบทุกแห่ง เมื่อขยายโรงงาน ดลยาอายุ ๑๐ ขวบ พออายุ ๑๓ ไปเรียนไฮสกูลที่นิวซีแลนด์  

เมื่ออายุ ๑๕ พ่อทำอาหารทะเลเป็นอาหารกระป๋อง โดยมีโรงงานอยู่ชลบุรี เมื่อดุลยาเรียนมหาวิทยาลัยโรงงานพ่อทำธุรกิจส่งออกไม่เพียงอาหารทะเลแต่ส่งออกอาหารประเภทอื่นๆ จนร่ำรวย 

ฐานะครอบครัวหลุดจากชนชั้นกลางมาเป็นผู้มีอันจะกิน มีบ้านใหญ่โตสนามกว้างบนถนนวิภาวดีรังสิต ใกล้ดอนเมือง  

ดลยาถูกส่งไปเรียนไฮสกูลเมื่ออายุ ๑๓ ในประเทศนิวซีแลนด์ โดยอยู่ประจำ(Boarder)แค่ปีเดียว ทนคิดถึงบ้านไม่ไหวก็ให้แม่พากลับประเทศไทย เข้าเรียนเตรียมอุดม และสอบเข้าคณะอักษรศาสตร์ จากนั้นได้มาทำธุรกิจครอบครัว 

Thai Canning Industry Limited (TCIL) เป็นบริษัทใหญ่โตสูง ๕ ชั้น ริมถนนวิภาวดีเลยร้านเจ้เล้งมาหน่อย 

ดลยาเป็นกรรมการผู้จัดการ มีแม่ศศิธร เป็นประธานบริษัท 

“ละมัย เธอชงกาแฟดำใส่น้ำตาลช้อนเดียว” ละมัยเป็นเด็กทำงานในห้องชงกาแฟและมีเครื่องไมโครเวฟไว้อุ่นอาหารเครื่องเล็กๆอยู่ด้วย” 

เธอเดินไปที่โทรศัพท์กดปุ่มบนแป้น เรียกมุกดา เลขาหน้าห้อง 

“ตามหัวหน้าฝ่ายบัญชีมาหาฉัน.....เร็วนะ” 

วันชัย เป็นเพื่อนสมัยอยู่จุฬาฯเรียนมาด้วยกัน เป็นคนตรงไปตรงมา 

“ดลเรียกผม มีอะไร. 

“เธอเห็นไหม รายได้มันลดลงเกือบแสน ไม่มีรายจ่ายออกไปด้วย” 

“ครับผมทราบ” 

“แล้วไง” 

“คือคุณรัถภาคย์....” 

“ไม่ต้องอธิบายแล้ว ฉันเข้าใจ” 

รัถภาคย์ น้องผู้ชายคนเล็ก เป็นคนที่ดลยาเลี้ยงมากับมือ ถูกเธอตามใจจนเสียนิสัย ใช้เงินไม่เป็น มาเบิกเงินโดยไม่บอกให้เธอทราบ ทุกครั้งจะบอกฝ่ายการเงินว่าเธอสั่งจ่าย ฝ่ายการเงินก็จ่ายครั้งละ ๔-๕ หมื่น สำหรับบริษัทที่มีรายได้เข้าเดือนละ ๒-๓ล้าน เงินแค่นี้ไม่มากมาย ก็ให้เงินน้องชายเจ้านายไป บ่อยครั้งก็เป็นแสนสองแสน เมื่อไปถึงฝ่ายบัญชีเรื่องก็แดง 

 ดลยาไม่รู้จะทำอย่างไร จึงโทรไปหาอาเล็ก 

“อาเล็ก นายภาคย์เอาเงินบริษัทไปใช้อีกแล้ว อาช่วยเตือนมันหน่อย เงินเอาไป มันก็เอาไปเที่ยวเล่นซื้อของกับอาทั้งนั้น” 

“ดลอย่าว่านะ อาไม่เห็นมันมา สองเดือนแล้ว” 

ดลยามารู้ภายหลังว่าน้องชายเอาเงินไปพนันบอล เธอโกรธมาก 

“นายภาคย์ ครั้งหน้ามาบริษัทอีก ถ้าอยากได้เงินมาเบิกเอาจากกระเป๋าพี่ ไม่ใช่ไปที่ฝ่ายการเงินเข้าใจไหม แล้วอีกเรื่องหนึ่ง เลิกคบกับไอ้พวกเล่นบอล เสียเงินเปล่าๆ ตัวเองเล่นฟุตบอลยังไม่รู้เรื่อง นับประสาอะไรจะไปรู้เรื่องบอลอังกฤษ” 

“ครับ คราวหลังภาคย์มาขอเงินพี่แล้วกัน นี่อาเล็กมาฟ้องพี่อีกแล้วหรือ” 

“เปล่า อาเล็กบอกไม่เจอแกมาสองเดือนแล้ว” 

 อาเล็กหรือ ภูภักษ์เป็นชายหนุ่มและที่ปรึกษาส่วนตัว เมื่อดลยายังเป็นเด็ก เวลาเสียใจหรือโดนเพื่อนแกล้งจากโรงเรียน ร้องให้กลับมา ก็จะมาซบอกอาเล็กทุกครั้ง เมื่อไปอยู่นิวซีแลนด์ อาเล็กก็บินไปหา พาเที่ยวทั่วเกาะใต้ ไปดูธารน้ำแข็ง(glacier) ไปเล่นบันจี้จั้ม หรือนั่งเรือเร็วที่ควีนส์ทาวน์ (Queenstown) ดลยาจึงรู้สึกเป็นเด็กน้อยที่ติดสอยห้อยตามและซุกอยู่ใต้เงาของอาเล็กเสมอ แม่ถึงบอกว่า เธอเป็นลูกแหง่ของอาเล็กคนเดียว 

“เด็กๆก็มีปัปปี้กันทุกคน เป็นรักแรก (puppy love)”  

ภูภักษ์ไม่ใช่ตามใจดลยาทุกเรื่อง เขาจริงใจและเข้มงวดกับการเรียนของเธอ เมื่อเขามีเวลาว่าง เขาจะมาติววิชาให้เสมอ ภูภักษ์มีวิธีสอนทำให้เรื่องยากให้ง่าย การเรียนของดลยาดีขึ้นทุกวัน 

แต่เมื่อเรื่องการเรียน ดลยาก็คือเด็ก ภูภักษ์ก็เล่นเป็นเด็กกับดลยา ดลยาชอบเล่นซ่อนหามากที่สุด เขารู้ใจเลยแกล้งหาไม่พบ จนดลยาใจอ่อนออกมาจากที่ซ่อน ดลยาเอาใจภูภักษ์คือชอบมานอนหรือมานั่งบนตักภูภักษ์จนเป็นนิสัย กระทั่งอายุ ๑๕-๑๖ นุ่งกระโปรงแทนที่จะรวบกระโปรงก็ไม่ทำปล่อยให้กระโปรงเปิดแล้วนั่งทั้งๆที่กางเกงในสัมผัสกับเป้ากางเกงของอาเล็ก เธอขยับทีไร อาเล็กก็หน้าแดงทุกทีจนดลยาสังเกตได้ทุกที 

“อาเล็กหน้าแดง เขินหนูเหรอ” 

“เปล่า” เขาเอามือขยี้หัวหลานสาวคนนี้ 

ครูสอนวิชาชีวะ เมื่อมาถึงสรีระของมนุษย์ผู้ชายผู้หญิง นักเรียนชายหญิงจะชอบบทนี้มาก 

“ดลยามาหน้าชั้น ไปเขียนบนกระดานดำ ระหว่างเพศหญิงเพศชาย”ครูประจำชั้นเรียกเธอ 

ดลยาหน้าแดง จับชอล์ค ก้มหน้าวาดอวัยวะเพศหญิงชาย  

นักเรียนชายเป่าปาก หัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง ชี้ไปที่ภาพ 

ครูเคาะไม้บรรทัด บอกให้เงียบ เด็กคนหนึ่งลุกขึ้นพูด 

“เธอวาดผิดส่วนครับ” 

“ผิดยังไงนายวัลลัภ. 

“ครูก็ดูซีครับ ของผู้ชายน่ะเธอวาดซะยาวเฟื้อยเลย” 

อีกคนตะโกน 

“มึงก็เอาของมึง ให้ยัยดลยาดูเป็นตัวอย่างซีวะ” 

ดลยาโกรธ เธอกลับมาบ้านพบอาเล็กร้องให้ซบอกอาเล็ก 

อาถามว่าเรื่องอะไรเธอก็ไม่ตอบ  

จนกระทั่ง เมื่อคราวไปนิวซีแลนด์ เธอก็ถามอาเล็กว่า 

“อาจำตอนหนูกลับจากโรงเรียนวันหนึ่งหนูร้องให้ อาถามเรื่องอะไรแต่หนูไม่ตอบได้ไหม” 

“ก็ทุกครั้งหนูไม่เคยบอกอาสักครั้ง” 

“ก็ครั้งที่ครูบอกให้ครูให้หนูไปวาดรูป...... 

“จำได้ อาจำได้” 

“นั่นแหละ วิชาชีวะ ครูให้วาดผู้หญิงผู้ชาย หนูวาดของผู้ชายไม่เป็น เพราะหนูไม่เคยเห็นจะวาดได้อย่างไร” 

“ก็อย่าไปวาดมันซี ดลยา” 

“แต่ครูบอกว่าจะออกข้อสอบนี่คะ” 

“ก็อย่าไปทำข้อนั้น” 

“หนูก็จะเสียคะแนนไปฟรีๆ” 

“แล้วจะทำอย่างไรล่ะ ช่างมันเถอะ” 

“ก็อาเป็นผู้ชายไงล่ะ” 

“............” 

“อาให้หนูดูหน่อยได้ไหม หนูจะวาดได้เหมือน ไม่ให้เพื่อนเอาไปล้อได้อีก” 

“ไม่ได้หรอก อย่ามาตื้อ” 

ดลยาน้ำตาร่วง ร้องให้ 

“อาเล็กไม่รัก ไม่ตามใจหนู” 

“ไม่ต้องร้องแล้ว แต่มันไม่เหมาะนะ หนูยังเด็กที่จะรู้เรื่องแบบนี้ ดูจากรูปไปสิ” 

“ไม่....หนูจะดูจากของจริง นะอาเล็ก...ขา” 

ภูภักษ์ผะอืดผะอม ดลยายังเด็กเกินไป เขาพาออกจากโรงเรียนมาเพื่อให้แกหายคิดถึงบ้าน แค่นี้น่าจะพอ แต่ถูกตามใจจนอยากได้อะไรต้องได้ เขาจะทำอย่างไรดี แค่อยู่ด้วยกันบนรถ มันไม่เหมาะ 

ดุลยเมื่อไม่ได้ดังใจเลยเงียบไป แต่ยังกอดเขาแน่น 

เมื่อเข้าที่พัก เขาอาบน้ำเสร็จ ดลยาเห็นอาเล็กเดินผ่านมา เธอก็กระตุกผ้าเช็ดตัวออก 

“นั่นไงของอาเล็ก” 

“ดลยาเธอทำอะไร ซนอีกแล้ว” 

ไม่ไวเท่าหลาน ดลยากระโดนเข้าปล้ำอาเล็ก ล้มบนที่นอน เขาล้มลง หงายหน้า มารู้อีกที ดลยาจับ 

ของลับเขาไว้ในมือ 

“ไม่เหมือนที่หนูวาดจริงๆแหละ” 

“ปล่อยเดี๋ยวนี้ดลยา” 

“ไม่ปล่อย อุ๊ย..มันนุ้มนุ่ม” 

“ปล่อย” 

“ไม่ มันแข็งแล้วอา” 

“.........” 

“อาเล็ก หนูรู้แล้วว่าจะทำอะไร” 

“ทำอะไร” 

ดลยาจับมันเลีย เหมือนเธอเลียไอเติมตอนเด็ก หลับตาพริ้ม เลียไปรอบส่วนหัว อาเล็กรู้สึกว่าไม่เหมาะ แต่เขาเป็นปุถุชน เมื่อเป็นอย่างนี้ ธรรมชาติพาไป เขาแข็งขึ้น มันขยายใหญ่ ยาวขึ้น 

โดยที่เขาไม่ได้ทำ ท่อนลึงค์เขาเวลานี้อยู่ปากของดุลยา เธออมเข้าไป รูดลึกลงไป 

มันเลวร้ายยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเธอถอดกระโปรงและกางเกงใน พยายามสอดใส่ของอาเล็ก เข้าไปในรูของเธอ 

“อย่าทำนะดลยา..โอ๊ยวเสียวนะดลยา” 

“อาเล็กก็อย่าขยับตัวซี” 

ดลยาเวลานั้นเพิ่งย่างอายุ ๑๔ ได้เดือนเดียว เธอยกก้น เห็นของอาเล็ก จ่ออยู่ใกล้รูของเธอ ก็ลดตัวลงมาให้ส่วนหัวของลำเอ็นมุดเข้ารูก่อน แล้วขย่มก้นลมาทีละน้อย 

อาเล็กไม่มีทางทำอะไร นอกจากกระเด้งเอวขึ้นรับทำให้ดุ้นของเขามุดเข้าไปอีก 

“อุ๊ย” 

“.......” 

“อะไรอีก เอาออกนะ” 

“หนูไม่ยอมนะอาเล็ก” 

“พอแล้วน่า” 

ดลยายกก้นขึ้นแล้วกระแทกตัวลงมาแล้วรู้สึกว่าภายในมีอะไรฉีก 

“ว๊าย... อาเล็กหนูเจ็บ” 

แต่เธอยังทำมันต่อไป รู้สึกดีขึ้น เสียวอย่างมีความสุข  

ภูภักษ์ตื่นเต้น นี่เขาทำอะไรอยู่ เขาจับดลยาให้นอนชันเข่า เขาสอดใส่ แล้วกระเด้าเข้ารูเธอช้าๆ แล้วเร่งเร็วขึ้น เธอกระเด้าตอบเป็นจังหวะ มันใช้เวลานานมาก จนหอบกันทั้งคู่ เหงื่อออกกันมากมาย 

ภูภักษ์ก้มลงดูดนมหลานสาวที่เพิ่มตั้งพาน ขนาดแค่ ๓๐ นิ้ว ถือว่าเล็ก 

สองอาหลานเอากันจนดึก และหมดแรง 

“ดลยาที่เราทำกันมันผิด หนูก็รู้ว่าเราเป็นญาติกัน ไม่ควรมาทำกันอย่างนี้” 

“หนูไม่รู้ แต่หนูโชคดี มีอาสอนหนูเรื่องเรียนและสอนเรื่องนี้บนเตียง หนูจะจำเรื่องนี้ไปจนตายเลย ครั้งแรกกับอานี่วิเศษจริง....... 

______________ 

“ผมกลับได้หรือยังครับ....ผู้จัดการฝ่ายบัญชีถาม” 

ดลยาตื่นจากภวังค์ รู้สึกว่าตัวเองแฉะที่กางเกงใน จินตนาการ เอากับอาเล็กยังสดใหม่ทำให้อารมณ์ทางเพศเธอหลั่งน้ำหล่อลื่นออกมาโดยธรรมชาติไม่ได้ตั้งใจ 

“อาเล็กนะอาเล็ก” เธอถอนหายใจ 

เธอมองคอมพิวเตอร์ วิวทะเลสาบวานาก้าขึ้นมาสวยงามนัก ทำให้ระลึกถึงคืนวันนั้น มันปลุกเร้าอารมณ์ทางเพศขึ้นมาช่วยไม่ได้ เธอเดินเข้าห้องน้ำในห้อง 

ล็อคห้อง นึกถึงภาพว่ากำลังทำกับอาเล็ก เธอรีบถอดกระโปรง รูดแขวนไว้บนตะขอประตู ถอดกางในออก 

นั่งบนโถส้ม อ้าขา ทำความสะอาดส่วนลับที่สุด ฉีดน้ำ อีกครั้ง อาเล็กนะอาเล็ก ใช้นิ้วถูกที่เม็ดแต....ด บี้ขยี้อยู่นาน แอ่นเอวขึ้นเหมือนว่าโดนอาเล็กเอาเธออยู่ นี่หรือจินตนาการสำคัญกว่าความรู้ จริงแหละ เธอถูติ่งครั้งแล้วครั้งเล่า หลับตาแล้วถูไปถี่ขึ้น ช่องคลอดเริ่มตอดไปเรื่อยๆ เธอรู้สึกมันเต้นตุ๊บๆ แต่มันยังยังไม่ถึงขีดสุด อาเล็กของหนู ช่วยหนูด้วย เธอลุกขึ้นยืนแต่ก็ใช้นิ้วพยายามช่วยตัวเองต่อไปเรื่อยๆ นึกถึงภาพเอากับอาเล็กตลอดเวลา และช่องคลอดเริ่มตอดรับนิ้วเธอถี่ขึ้น ถี่ขึ้นในที่สุดน้ำก็แตก เธอเหงื่อแตก ถึงจุดสุดยอดแล้ว วิธีนี้ เธอคงกลับบ้านได้เสียที ที่นักลูกค้าไว้ คงขอเลื่อนไปวันอังคารหน้า 

_______________________________________________________________