ฟู่….ให้ตายสิ
เด็กหนุ่มก็มมองซากสัตว์ประหลาดที่สลายพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ณ ลานจอดรถเบค่าบริการรายเดือนไร้ผู้คนใกล้ย้านการค้าในช่วงเวลาที่เรียกกันว่า [ผีตาผ้าอ้อม] ซึ่งความมืดของยามค่ำคืนค่อยๆ กัดกินเป็นวงกว้าง
วันนี้เด็กหนุ่มยังคงจัดการศัตรูได้อย่างไร้บาดแผล เขาปกป้องเมืองนี้จากสัตว์ประหลาดที่นำกองทัพข้ามมิติเพื่อตามหาวิญญาณของจอมมาร แต่ทว่าการต่อสู้ครั้งนี้มีเด็กหนุ่มหน้าตาธรรมดามาเจอเข้า
…………………………………………………………………………………….............................................................................................................................................
ผมคุโรกาเนะ ทาเครุตอนนี้ผมมาถึง การต่อสู้ก็จบลงแล้วดังนั้นผมเห็นแค่สัตว์ประหลาดสลายหายไปแต่ผมก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วย เพราะคนธรรมดาที่ไม่มีพลังพิเศษอะไรควรเข้าไปยุ่งถึงจะมีก็เถอะมันยุ่งยากนี่เนาะ
[ ว่าแต่ ถึงศัตรูจะปรากฏตัวขึ้นกะทันหันก็เถอะน้าาาาสู้กันในลานจอดรถจะไม่เป็นไรแน่เหรอ? รถคว่ำไปสามคันแล้วแล้วนะนั้น]
ทำไมพอสัตว์ประหลาดพอแพ้จสลายไปนะ เป็นวิธีอำพลางร่างของสัตว์ประหลาดตัวนั้นมั้ง[เอาล่ะ ถึงเวลาบทของเราแล้วล่ะ]
เห็นว่าสัตว์ประหลาดหายไปแล้ว ผมก็วิ่งออกมาจากที่ซ่อนไปหาเด็กหนุ่มผู้จัดการสัตว์ประหลาดนั้นได้โดยตะโกนถามเด็กหนุ่มด้วยเสียงที่ตกใจว่า “
“นะ นี่ ริวกะอยู๋นี่เองเหรอเนี้ย“
“อ้ะ ทาเครุคุง“
เด็กหนุ่มที่ชื่อริวกะหันมามองทาเครุแล้วทำสีหน้าเหมือนแย่แล้วขึ้นมาแวบนึง
ไม่ต้องกังวล ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นก็มันน่าเบื่อนี่น้าถ้าถูจับได้ก็เสียแผนหมด
“ระ ริวกะ นายหายไปไหนมาจู่ๆหายก็หายไปผมตกใจแทบแย่ รีบหนีกันเถอะเมื่อกี้ผมเจอสัตว์ประหลาดด้วยล่ะ“
ผมพุดรัวๆเพื่อไม่ให้ริวกะไม่ต้องถามผมถึงจะถามคนที่จัดการมันจะรู้สึกแปลกๆก็เถอะนะแต่ช่วยไม่ได้ล่ะนะ
“ดูสิ ริวกะ รถคว่ำยั่งกะโอโคโนะมิยากิเลยนะ! นี่ต้องเป็นฝีมือของสัตว์ประหลาดก็ได้รีบหนีกันเถอะ“
“ไม่เป็นไรหรอก ทาเครุคุง สัตว์ประหลาดดูเหมือนจะสลายหายไปแล้ว“
ถึงผมจะบอกให้หนีแต่เด็กหนุ่มกลับตอบกลับมาพลางยักไหล่บอกว่าไม่เป็นไรเห้ยยยยพูดกันตรงๆเลยรึ
“สะ สลายไปแล้วหมายความว่ายังไงหรอ“
ผมพูดพลางแกล้งทำสีหน้างุนงง
“อืม.. ฉันเองก็ไม่เข้าใจเท่าไร่หรอกนะ แต่เมื่อกี้สัตว์ประหลาดถูกจัดการไปแล้วน่ะ เหมือนว่าจะสู้กับใครแล้วหายไป“
[อย่ามาแกล้งตอบส่งเดทสิเห้ยยก็เอ็งไม่ใช่เหรอที่จัดการ]
“ตอนที่ฉันมาเจอ ซากเจ้าสัตว์ประหลาดไม่เหลือเค้าเดิมแล้วก็จริง แต่น่าจะเป็นเจ้าตัวที่เจออยู่ตรงถนนแน่ๆ“
“จะ จริงหรอ“
“ใช่“
“ใครเป็นคนจัดการตัวพรรด์นั้นได้กัน“
“ก็....ไม่รู้สินะแต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ“
[ริวกะการโกหกของนายมันมันแถมากกว่าโกหกนะ]
“ระ หรอ“
“อื้ม“
พูดจบเด็กหนุ่มก็ยิ้ม
หน้าสวยน่าจะเหมาะแก่การแต่หญิง ผมตรงสลวย ผิวถูกแดดเผากำลังพอดีเหมาะดูสุขภาพดี ขายาว และรวบผมไว้บริเวณหลังคอ
เขาค่อนข้างตัวเล็กร่างบางหากเทียบกับชั้นม.ปลาย เสื้อนอกที่เป็นเครื่องแบบโคลงเล็กน้อย แต่ถ้าถอดออกคงมีกล้ามเนี้อแบบไม่เกินจำเป็นประหนึ่งรูปแกะสลักหรือสัตว์ตระกลูแมว
“กลับบ้านเถอะ ทาเครุคุง“
“อะ อืม“
ผมรีบตามเด็กหนุ่มไป ปกติอธิบายแบบแถๆแบบนั้นคงไม่มีใครเชื่อหรอกนะ แต่ผมจะไม่ถามมากกว่านี้ถ้าเขาพูดเช่นนั้น เรื่องก็จบแค่นั้นไม่ใช่ว่าผมกลัวนะแต่เพราะบทของผมคือ(ตัวประกอบ)เพื่อนสนิท
เรื่องราวของตอนนี้ก็จบไปแล้วววว
...........................................................................................................................
เด็กหนุ่มผู้มี(พิเศษ) สถิตอยู่ในร่างกายแต่ต่อสู้กับเหล่าสัตว์ประหลาดที่กำลังตามหาจิตวิญญาณของจอมมารของพวกตนโดยที่คนธรรมดาไม่รู้อะไรเลย
วันนี้เด็กหนุ่มยังคงเผชิญหน้ากับศัตรูที่ปรากฏตัวอย่างต่อเนื่องด้วยความกล้าหาญและปกป้องโลกนี้เอาไว้
ผมรู้เพราะเรื่องราวเป็นเช่นนั้น เด็กหนุ่มที่ชื่อ’ริวกะ’....เขานี่แหละคือตัวตนที่เป็นตัวเอก(ไม่นับผมนะไม่อยากทำตัวเด่น)
แม้เป็นนักเรียนม.ปลายเหมือนกัน แต่หมอนั่นใช้ชีวิตในมิติที่ต่างออกไปจากผมอย่างชัดเจน ก็นะถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ผมก็มีความสุขดีอ่ะนะถ้าตามปกติโลกจะหมุนรอบดวงอาทิตย์แต่โลกของหมอนั่นหมุนรอบตัวของหมอนั่นเองออไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันอย่างแน่นอน
ทำไมคนอย่างหมอนั่นถึงมัวจะมาเป็นนักเรียนกันทั้งที่มีพลังขนาดนั้นชั่งเถอะสงสัยคิดไปก็เท่านั้นแหละ
อย่างไรก็ตาม โลกนี้คงเป็น เวที สำหรับหม่อนั้นอ่ะนะผมไม่สนใจหมอนั่นหรอกแค่ช่วยให้สาวๆพวกนั้นได้สมหวังแค่นั้นแหละ ผมคงต้องเล่นบทตัวละคร เพื่อนสนิทนั่นแหละ
แหละคงจะมีบท’เพื่อนร่วมต่อสู้’
และมีที่แน่ๆบท’นางเอก’ล่ะนะ
และมีคาแรคเตอร ’ตัวร้าย’ที่ต้องจัดการอย่างที่เห็น
แต่อย่างผมนั้นคงแค่ต้องช่วยให้ทั้งเหล่าผู้ท้าชิงบท’นางเอก’
ถึงผมจะไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่อง แต่ผมก็อยากช่วยเฉยๆนะ
ส่วนผมเป็นใครน่ะเหรอผม คุโรกาเนะ ทาเครุ
บอสตัวลับล่ะถึงจะเป็นบอสลับก็เถอะน้าแต่กไม่อยากทำร้ายเพื่อนของผมอ่ะ
ผมเจอเจ้าริวกะได้ยังไงน่ะเหรอผมคงต้องเล่าตั้งแต่ม.ต้นขณะที่ผมกำลังจะไปชื้อของที่ร้านสะดวกชื้อนั้นผมก็เผอิญเจอเจ้านั่นที่กำลังจัดการกับปีศาจปลาหมึกอยู่
’หืมพลังของมังกรหรอ เจ้ามังกรทองนั่นอ่ะนะ’
ผมพูดด้วยท่าทีตกใจไม่นึกเลยว่าเจ้ามังกรทองขี้หยิ่งนั่นจะยอมทำสัญญากับมนุษย์
’เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแค่ไหนกันน้าาาา’
ผมดูการต่อสู้ของเจ้าหมอนั่นพอเวลาผ่านไปสักพักหมอนั่นก็จัดการได้
’นะ นาย’
ผมแกล้งถามอย่างตกใจชักอยากจะลองเป็นเพื่อนกับหมอนั่นแล้วสิ
’นายเป็นใครกัน’
หมอนั่นพูดพลางอย่างสงสัย
’ฉะ ฉันแค่เดินมาดูเฉยๆน่ะ’
ผมพูดพลางทำท่าทีตกใจ
’ระ หรอเก็บเรื่องนี้ไว้ด้วยล่ะ’
หมอนั่นพูดพลางกำลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
’เห้ออออเจ้ามังกรทองนั่น ทำสัญญากับคนพิลึกๆล่ะสิ’
ผมพูดด้วยความเบื่อหน่าย
’ชักน่าสนใจแล้วสิ’
ผมยิ้มอย่างชั่วร้ายชักอยากเป็นเพื่อนกับหมอนั่นแล้วสิ
.......................................................................................................................................................................................................................................
คือผมดัดแปลงมาจาก ยากจริงน้อแค่อยากเป็นตัวประกอบ
ผมดัดแปลงเพื่อความบันเทิงเท่านั่นท่าใครไม่พอใจผมก็ก็ไม่ว่านะครับ
ไปอ่านดูต้นฉบับที่ผมดัดแปลงได้นะครับตอนนี้มีถึง3เล่มแล้วนะครับ
ขอค่ากำลังใจหน่อยนะครับ=0996171900