เพราะพลัดพรากจากสามี จึงได้คิดค้นยาที่ช่วยทำให้ลืมสิ้นทุกสิ่ง จนกระทั่งได้มาประจำอยู่ที่นรกภูมิหลายพันปี ทำหน้าที่ตักน้ำแกงลืมเลือนให้คนที่ตายไปแล้ว
แต่พันปีมานี้ผู้ใดมันเอาข้าไปร่ำลือเสียๆหายๆ ไม่ว่าจะวิญญาณตนใดที่เข้ามารับน้ำแกง กล่าวเรียกข้าว่ายายเมิ่ง เพ้ย ข้าไปเป็นยายพวกเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน งามกว่าเทพธิดาอย่างข้า เจ้ากล่าวเรียกยาย แล้วเจ้าก้อนแป้งบนโลกมนุษย์เหล่านั้นเจ้าไม่เรียกแม่เลยรึ
จงจำไว้ หากมารับน้ำแกงจากข้าจงเรียกข้าว่า "แม่นางเมิ่ง"
เพราะทำงานในปรโลกสถานที่ที่เต็มไปด้วยวิญญาณทำให้นางได้เรียนรู้ชีวิต สหายจากอนาคตเคยกล่าวไว้ว่า งานบริการต้องรู้จักยิ้มแย้ม แต่งกายให้งดงาม ดังนั้นนางจึงยึดหลักปฏิบัตินั้นมาโดยตลอด กล่าวว่าเป็นหญิงงาม ต้องรู้จักการแต่งหน้าแต่งตัว ในนรกภูมิก็เช่นกัน ดังนั้นเมื่อมีคนกล่าวว่านางแก่ เรียกขานนางว่ายาย ช่างขัดใจนางยิ่งนัก
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของเรา ถ้ามีตรงไหนควรปรับปรุงบอกได้เลยนะคะ เราจะพยายามทำให้ดีที่สุด ขอบคุณงับ
ปล.2 นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์นะคะ ชื่อเมือง ชื่อแคว้นไม่มีอยู่จริงจ้า จินตนาการล้วนๆ
Guest
