สวัสดี ผมชื่อ นอร์ตัน ผมมาทำงานที่เหมืองแร่แทนคนชราที่ทำงานที่นี่มานานหลายปี
เพราะผมต้องตอบแทนบุญคุณและช่วยคนชราบางคนทำงาน
ถึงจะหนักหนาแต่ผมก็ชอบมันน่ะน้ะ แรกๆมันก็ดีน้ะ แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นาน....
หัวหน้าเรียกผมไป ผมก็ใจหวั่นๆนิดๆ เพราะคิดว่าไปทำไรผิด
แต่ผมก็ไม่ได้ทำไรผิดนี่นา แล้วมีเรื่องอะไรน้ะ
" นอร์ตัน คือเธอทำงานได้เยี่ยมมาก เธอขยันขันแข็ง แถมคอยช่วยเหลือมาตลอด ชั้นรู้สึกขอบคุณมากเลย"
"เอ่อ......ขอบคุณสำหรับคำชมครับ ผมแค่ตั้งใจทำงานเพื่อตอบแทนทุกคนน่ะครับ" ผมเคอะเขินนิดหน่อย
"จริงๆแล้วช่วงนี้เหมืองเริ่มจะไม่ไหวคิดว่าอีกไม่นานคงแย่ เธอคงเข้าใจน้ะ"
หัวหน้ากล่าวแบบอ้อมที่สุด
เพราะเขานั้นอยากให้นอร์ตันได้ช่วยทำงานระยะยาวแต่ไม่สามารถทำได้
ด้วยเศรษฐกิจที่เริ่มยากขึ้น แถมเหมืองเริ่มเข้าสู่สภาพทรุดโทรมด้วย
นอร์ตันจึงคิดแค่ว่าไม่เป็นไรหรอก ถ้าเหมืองยังไหวเขาเองก็ไหว
"ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจว่าผมคงจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ผมจะทำครับ"
"ง......งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว ชั้นจะจ่ายให้นายเต็มที่เหมือนที่นายทำเพื่อเรานะ"
หัวหน้ายิ้มน้อยๆให้ผมก่อนให้ผมกลับไปทำงานต่อ
แต่อยู่ๆเหตุการณ์มันก็เกิดขึ้นเร็วมาก
"หลบก่อนเร็ว รีบออกจากเหมืองเร็วเข้า!!!!!"
มีเสียงดังขึ้นพร้อมกลับอุโมงค์ที่ทำไว้ถล่มจากการระเบิด
ที่เกิดจากความผิดพลาดของพนักงานในเหมือง
นอร์ตันเองก็วิ่งอย่างสุดชีวิตภายใต้เงามืดของถำ้
แต่แรงระเบิดมันมากเกินกว่าที่เขาจะออกไปทัน และเขาก็ได้สลบไป
ตื่นมาอีกทีเขาก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
"หมอคะ คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ"
พยาบาลคนหนึ่งที่กำลังดูสภาพของแผลที่เผาไหม้ระดับปานกลางบนใบหน้าของเขา
ได้เห็นเขาฟื้นพอดี และเรียกหมอมาบอกถึงอาการของเขาทุกอย่าง
นอร์ตันได้แต่คิดในใจ
'ฉันรอดมาได้ยังไงกัน'
"หมอครับมีคนงานที่รอดอยู่อีกไหมครับ"
นอร์ตันถามถึงทุกคนด้วยความเป็นห่วง เพราะคงไม่ได้มีแค่เขาแน่ๆ
"มีคนรอดน้อยมากครับ จากที่หมอไปดูมาหน่ะนะ"
เขารู้สึกแย่เล็กน้อยแต่ก็โล่งอกที่ยังมีคนรอด
พอตกดึก เขาฝันร้ายถึงเหมืองซ้ำๆตลอดเวลา
และลุกพรวดขึ้นมาในห้องที่มืดมิดเหมือนเหมืองแห่งนั้น
เขาเริ่มกลัว ไม่มีใครที่อยู่ข้างๆเขาเลย ไม่มีเลย แต่ละก้าวที่พยายามเดินก็รู้สึกเหมือนกำลังจมลงไปในเหมือง
ที่มืดมิดและรู้สึกไม่มีทางออกที่เขาจะไปได้ลยซักนิด
'ไม่ไหวแล้ว แสง!! ต้องหาทางออก ใช่!!!'
เขารีบเดินไปยังแสงของนอกห้อง ในขณะที่พยาบาลรีบมาปลอบเขาที่แสดงท่าทางเหมือนกลัวบางอย่าง
และบอกให้เขาใจเย็น และเฝ้าดูเขาในห้องและเปิดไฟไว้ให้
ผมคงเป็นคนไม่ปกติแล้วสิน้ะ
เขาคิดก่อนที่จะเห็นแสงอาทิตย์ในตอนเช้าของวันถัดมา...
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
สวัสดีครับ คนอ่านทุกท่าน
ผมอาจจะแต่งได้ไม่กินใจ แต่เขียนเรื่องเศร้าของน้องมาอันแรกนี่ก็แปลกๆ แหะๆ
แต่หวังว่าทุกคนจะชอบกันน้ะครับ
ผมอาจจะแต่งไม่เก่ง แต่ผมอยากแต่งกับรีดเดอร์น้ะครับ
(เขินแปป)
ข้ามๆไปเถอะ 5555
ติดตามผมด้วยน้ะคร้าบบบบบบ
ขอบคุณครับ
Guest
