เจ็บแค่ไหนก็ยังรัก

บ้าเอ้ย!! ฉันละเบื่อจริงๆกับสภาพอากาศเมืองไทย ทำไมฝนมันต้องมาตกวันที่ฉันต้องกลับบ้านบ้านเองเนี่ย! ปกติคุณแฟนคนดีของฉันต้องมารับนะ แต่วันนี้ติดธุระสำคัญเฉย เซ็งมากแม่!!!!!

“นายแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้ ฉันกลัวพะพายโกรธ”

“แน่ใจสิ เรามาถึงขั้นนี้แล้ว”

เอ๊ะ! ฉันส่าได้ยินเสียงคุ้นๆนะ แต่มีชื่อฉันด้วยนี่หว่าาา

จากที่รีบกลับก็ไม่กลับละจ้า ใครจะยอมโดนนินทาละว่ามั้ย คอยดูเถอะถ้าฉันเสียหายละโดนแน่ พอคิดได้แบบนั้นฉันค่อยๆเดินไปแอบฟัง พยายามชะเง้อจนคอจะหลุดจากบ่า เพื่อดูว่าเจ้าของบทสนทนาเป็นใคร

เอ๊ะ!! ทำไมถึงเป็น 2 คนนี้ละ

“เธอจะกลัวอะไรยี่หว่า ยังไงฉันก็ไม่ทิ้งเธอหรอกน่าา”

น้ำเสียงอ่อนโยนของเค้าคนนั้นทำให้ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดที่อกข้าซ้ายชะมัด งื้อออออ

“เรื่องนั้นฉันรู้ แต่ฉันกลัวพะพายจะไม่เข้าใจเรา🥺”

“เเล้วทำไมฉันถึงจะไม่เข้าใจพวกเธอละ มันมีอะไรให้เข้าใจยากหรอ ว่าพวกกำลังจะแทงข้างหลังฉันอยู่!!”

“พะพาย!!”

เหว่่่! 2 คนนั้นดูตกใจกันมากนะที่เห็นฉันอยู่ตรงนี้ ทำไมละ...ตะลึงมากมั้งนั้น

“นี่คือธุระสำคัญที่ของติณสินะ” ฉันถามเสียงเรียบๆพร้อมกับฝืนยิ้ม นี่ก็สับสนนะจะยิ้มให้พวกเค้าทำไม

“พะพาย..คือติณกับยี่หว่าเรา...”

“รักกัน? ที่จะพูดคือคำนี้สินะ เหอะ! ไม่ต้องพูดหรอกมันทุเรศ!” น้ำเสียงของฉันยังคงนิ่งแต่มือไม้นี่เริ่มสั่นแล้ว ที่จริงฉันพึ่งรู้นะว่า “เพื่อนรัก กับ คนที่ฉันรัก ร่วมมือกันแทงข้างหลังฉันมาตลอด”

“มันไม่ใช่แบบที่เธอคิดนะพะพาย คือฉันกับติณเรา..”

“หุบปากซะทีเถอะ! มันทุเรศ!” นี่ถึงกับพากันสะดุ้งเลยหรอ ติณที่มองหน้าฉัน รีบโอบยี่หว่าราวกับจะเอาตัวเองเป็นโล่อย่างนั้นแหละ หึ! นี่คิดว่าฉันจะพ่นไฟใส่หรือไง ถึงอยากจะทำแต่มันได้ที่ไหนกันละ!!!

“พาย..กลับบ้านไปสะ เรื่องของเราจบแค่นี้เหอะวะ”

เพี้ยะ!!!

“เออ ขอให้มึง 2 คนรักกันจนกระอักเลือดตายไปเลยแล้วกันนะ สารเลว!!”