เด็กเชียร์เมียคทากร #เด็กคทากร

EP.00 

"ช่วยเราหน่อยน้าาาา มิ้นท์นะ" เสียงจากแก้วเพื่อนสนิทของผมที่อ้อนวอนผมมาตั้งแต่เช้า ถามว่าอ้อนวอนผมเรื่องอะไรเหรอ ก็เรื่องที่หลีดมหาลัยปีนี้ขาดคนไปหนึ่งคนแก้วเลยต้องมาหาคนเพิ่ม ซึ่งดวงนั้นก็ตกมาที่ผมซะงั้น

"ไม่เอา แกก็รู้ว่าเราไม่ชอบอะไรที่วุ่นวาย" 

"แค่ปีเดียวเองนะ เราไม่รู้จะไปหาใคร คิ้วบ์บอยแบบแกเหมาะสุดแล้ว" 

"ทำไมไม่เอาปลื้มหรือนัทแทนอะ" ผมเสนอชื่อเพื่อนอีกสองคนที่นั่งเล่นเกมกันไม่รู้ร้อนรู้หนาว 

"ไม่ได้เว้ย คือพี่เค้าต้องการผู้ชายคิ้วบ์ๆน่ารักอะ ดุ๊กดิ๊กๆดีงี้ นะมิ้นท์นะ"

"นั่นหาผู้ชายหรือหาหมาวะแก้ว" นัทที่นั่งเล่นเกมและถูกพาดพิงไปเมื่อกี้พูดขึ้นมา 

"นั่งเงียบๆไปเถอะมึงอะ"แก้วเอาชีทที่ถือมาฟาดลงหัวนัทไปทีนึง

"มิ้นท์ช่วยเราเถอะนะ เนี่ยถ้าเราไม่ได้คนไปเพิ่มเราโดนดุแน่ๆ" แก้วทำหน้าตาน่าสงสาร แต่ผมไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอกนะ

"ไม่เอา" ผมส่ายหน้ารัวๆ

"วันก่อนเห็นในสตอรี่แกบ่นอยากได้เลนส์กล้องใหม่" 

"แล้วยังไง" ผมปรายตามอง ไม่ได้สนใจนะ 

"ถ้าแกมาเป็นหลีดให้เรา เราจะซื้อเลนส์ที่แกอยากได้ให้" 

"คิดจะเอาเงินมาซื้อเราเหรอ"

"ทำไม ไม่เอาเหรอ" 

"เอา" เวร อยากตบปากตัวเองซ้ำๆปากไวกว่าสมองตลอด มิ้นท์เอ้ย

"โอเค จบ"

อือจบ จบชีวิตไอมิ้นท์เลยนี่แหละครับ

17.30 น. 

"เดินเร็วๆดิมิ้นท์ เราสายแล้วนะ" แก้วบ่นอุบอิบเพราะกลัวไปไม่ทันซ้อม แต่นี่เราเพิ่งเลิกเรียนนะเว้ยแก้ว แค่นี้ร่างก็พังพอแล้ว ผมได้แต่บ่นในใจขาก็เดินฉับๆไปที่หอกลางมหาลัยที่ถูกขอไว้ให้เป็นสถานที่ซ้อม 

"เอ้า มาเร็วๆน้องแก้ว" ผมมองไปตามเสียงเรียกเป็นรุ่นพี่สาวสองผมคิดว่าเค้าคงเป็นเจ๊ใหญ่สุดในนี้

"หนูขอโทษด้วยนะเจ๊ จารย์ปล่อยเรทอะ" แก้วยกมือขอโทษขอโพย เจ๊แกก็ยิ้มรับอย่างใจดี

"ไม่เป็นไรๆ ตรงนี้ยังไม่เริ่มไรมาก แล้วนี่ใครเอ๋ย หน้าตาคุ้นๆ" เจ๊คนเดิมว่าพลางชี้นิ้วมาที่ผม

"อ่อ คนนี้ไงที่หนูไลน์มาบอกว่าจะมาแทน ที่เป็นคิ้วบ์บอยปีที่แล้วไง" แก้วตอบแทน

"เจ๊นึกออกๆ ชื่อมิ้นท์ใช่ไหมเราอ่ะ" 

"ใช่ครับ สวัสดีนะครับ" ผมยกมือไหว้อีกรอบ

"ดีเลย ตาแกนี่ถึงจริงๆนะแก้ว" 

"แน่นอนค่ะเจ๊" ผมได้แต่มองแก้วกับเจ๊คุยกันเจี๊ยวจ๊าวเกี่ยวกับผม

 จากนั้นผมก็ถูกลากให้มานั่งร่วมกับเหล่าบรรดาหลีดคนอื่นๆ พวกเราทุกคนได้ทำความรู้จักกันพร้อมๆกับฟังคอนเซปคร่าวๆของงานในปีนี้ วันนี้เท่าที่จับใจความได้ก็แค่จะถ่ายรูปพวกเราไว้โปรโมตก่อนสักสามสี่รูป พวกเรามองหน้ากันเหวอๆเพราะสภาพแต่ละคนเหมือนโดนสูบวิญญาณกันไปมากพอควร 

จะถ่ายกันสภาพแบบนี้จริงดิ  

"เออๆ เดี๋ยวพรุ่งกูเอาชีทไปให้" คนตัวสูงพูดจบกำลังจะกดวางสายแต่ปลายสายก็ตะโกนแทรกขึ้นมาก่อน

'เดี๋ยวๆไอบอส กูลืมบอก' 

"บอกไรวะ"

'อย่าลืมขอไลน์น้องนาวคฑากรคนสวยให้กูด้วยนะ'

"ส้นตีน ไปนอนเถอะมึงอะรำคาญแล้ว" ผมด่าใส่มันไปอีกชุดนึงแต่มันก็ไม่ได้รู้สำนึกอะไรแถมยังหัวเราะกลับมาอีก เพื่อนเวร  

หลังจากวางสายจากเพื่อนผมก็เดินมาหาไรกินที่ตู้เย็น หวังว่าจะมีอะไรหลงเหลืออยู่บ้างละแน่นอนว่า 

"ทำไมมันโล่งได้ขนาดนี้" ครับในตู้เย็นไม่เหลืออะไรเลย มีแต่น้ำเปล่ากับน้ำอัดลมแน่นอนว่ามันคงกินแทนข้าวไม่ได้แน่ๆ 

ตอนนี้เวลาเกือบสี่ทุ่มและเซเว่นก็ยังเปิดอยู่แน่นอน ผมเลยเดินลงมาซื้ออะไรกิน และปัญหาระดับชาติก็เกิดขึ้นเมื่อมายืนที่โซนของกิน

 กินไรดีวะ? ผมยืนอยู่สักพักก็ยังเลือกไม่ได้ จนได้ยินเสียงจากข้างหลัง  

"ขอโทษนะครับ เราขอทางหน่อย" 

ผมหันไปตามเสียง ก็เจอกับผู้ชายในชุดนักศึกษาในสภาพที่ดูเหนื่อยๆ ผมหลบทางให้ เขาหยิบนั่นนี่ลงตะกร้าเยอะจนสงสัยว่าตัวแค่นี้จะกินหมดเหรอ ผมเลิกสนใจแล้วเดินไปหยิบของกินจากอีกฝั่งนึงแทน 

"320 บาทค่ะ ลูกค้าสนใจรับอะไรเพิ่มไหมคะ"  เสียงพนักงานเรียกให้ผมหันมาสนใจแทนที่จะมองแต่ผู้ชายคนเมื่อกี้ที่ตอนนี้กำลังจ่ายตังอยู่ที่เค้าท์เตอร์ถัดไป

ทำไมถึงหยุดมองไม่ได้ก็ไม่รู้สิ  

"อ่อไม่ครับ นี่ครับ" ผมยื่นเงินให้พนักงานคิดตังจนเสร็จสรรพแล้วก็เดินออกมา 

หายไปไหนแล้ววะ 

ผมมองซ้ายมองขวาก่อนจะไปสะดุดกับวัตถุสีดำที่วางอยู่บนทางเดิน พอเดินเข้าไปดูใกล้ๆจึงรู้ว่ามันคือกระเป๋าสตางค์ ผมถือวิสาสะหยิบมันขึ้นมาเปิดดู รูปในบัตรนักศึกษาคุ้นหน้าคุ้นตาดีเพราะเป็นของผู้ชายคนเมื่อกี้ 

"นายนัฐการเหรอ" แล้วจะเอาคืนไงทีนี้ ดูจากคณะที่เรียนก็อยู่ไกลกันมากโข ผมเดินถือมันกลับเข้ามาที่ห้องด้วย และเหมือนจะนึกอะไรออก 

ให้พลังโซเชี่ยลมันทำงานดีกว่า 

ในหัวพอคิดได้นิ้วก็กดเปิดไปที่สตอรี่ไอจีแล้วถ่ายรูปกระเป๋าตังแนบกับตัวบัตรพร้อมกับข้อความลงไป 

"ของใครครับ?'  

ตื้อดึง! เสียงการแจ้งเตือนจากแอปแชทสีเขียวสุดฮิตดังขึ้นในขฌะที่เจ้าของมันหลับไปแล้ว 

แก้วเกล้า : ของแกปะมิ้นท์ เราเห็นมาจากสตอรี่พี่บอส  23.10 น. 

แก้วเกล้า : *ส่งรูป* 23.11 น. 

TBC.