"แพรตัดสินใจแล้วค่ะแพรจะไปที่นั่นเองส่วนหุ้นทั้งหมดของแพร....แพรขอยกให้การกุศลทั้งหมดค่ะ"
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบจนคุณพ่อที่นั่งเงียบมาตลอดลุกขึ้นและถามฉันด้วยเสียงอ่อนโยน
"แพรแน่ใจแล้วหรอลูกไปที่นั่นลูกอาจจะไม่ได้กลับมาอีกนะ"
"แพรยังไงแม่ก็ไม่ให้แพรไปนะเราส่งคนอื่นไปก็ได้นี่คะใช่ไหมคุณ"
ทุกสายตาจับจ้องไปยังคุณพ่อ
"ผมไปเองครับ/ครับ/ครับ"
เสียงพี่ชายทั้ง3คนพูดขึ้นพร้อมกันในขณะที่ตาฉันรู้สึกร้อนผ่าวเหมือนน้ำตาจะพร
"ให้แพรไปเถอะค่ะ....แพรขอร้อง...แพรเหนื่อยกับชีวิตที่นี่"
ฉันพูดออกไปเสียงเครือและนั่นทำให้ทุกคนรู้ว่ามำไมฉันถึงอยากไป...ขอร้องล่ะให้ฉันไปเถอะ
"อีก3อาทิตย์มาหาพ่อ....พ่อจะพาแพรไปที่นั่น"
ฉันเงยหน้ามองคุณพ่ออย่างขอบคุณในขณะที่สายตาของทุกคนในห้องมองฉันด้วยแววตาเสียใจ...อีกไม่นานฉันจะหลุดกับปัญหาทั้งหมดทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในโลกภพนี้และไปภพหน้าสักที.....ชีวิตแห่งความเป็นอิสระกำลังรอฉัน
Guest
