เสียงหัวใจ ปรมาจารย์ลัทธิมาร

 "อาหนิง..อาหนิง"เวินฉิงเรียกหาน้องชายของตน... 

โอ้ยย!! "ขอโทษค่ะ" "ข้ามองไม่เห็น" อาจิงเด็กชาวเมืองอี้เด็กหญิงตาบอด.. "ไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ข้าขอโทษที่ไม่ดูทาง" ไม่เป็นไรค่ะพี่สาว" "ใครพี่สาวเจ้ารึ" "พี่สาวไงเจ้าคะ" อาจิงที่พยายามลุกขึ้นแต่รู้สึกเจ็บแปล้บที่ข้อเท้า "เจ้าเป็นอะไรรึ"เวินฉิงถาม" "คือ.." "ข้าว่าเจ้าไปนั่งที่ม้านั่งก่อนดีกว่า" ทั้งคู่เดินไปที่ม้านั่ง เวินฉิงประคบข้อเท้าของอาจิง "น่าจะแค่ข้อเท้าพลิกไม่เป็นไรมาก" "ว้าววว.. พี่สาวเก่งจัง พี่สาวเป็นหมอหรือคะ" อาจิงพูดเสียงหวาน "เจ้ารู้ด้วยรึว่าข้าเป็นหมอ??"เวินฉิงถามด้วยความสงสสัย เพราะนางบอกว่านางตาบอด "ป...ปล่าวค่ะ แค่เดา" อาจิงตอบ อย่างเลิ่กลัก "แล้วพี่สาวมาจากตระกูลไหนหรอคะ" อาจิงเรียบเปลี่ยนเรื่อง "ข้ามาจากตระกูลเวินหน่ะ" "โห..มาไกลจังนะคะ" "น้องชายข้าอยากมาหน่ะ" "แล้วน้องชายพี่สาวหล่ะ??" "อ๋อหลงกันเมื่อกี้หน่ะ" เวินฉิงตอบหงอยๆ "เเล้วพี่สาว ไม่ตามหาน้องหรอ"อาจิงสงสัย "ไม่ได้สิคนเจ็บอยู่ตรงหน้า" เวินฉิงพูดอย่างมั่นใจ อยู่ๆเวินฉิงก็อยากอยู่กับเด็กสาวตาบอด?คนนี้ ทั้งๆที่แต่ก่อนรักน้องชายของตนมากแท้ๆ ชั่งเถอะยังไงคนเจ็บก็สำคัญกว่า อะไรที่ทำไห้คิดอย่างนั้นนะ... 

++ไม่ได้มีเจตนาจะดัดแปลงเนื้อเรื่องจริง++ 

++เรื่องเกิดขึ้นก่อนศึกชิงตะวัน++ 

++เนื้อเรื่องเป็นญญ ใครไม่ชอบกดปิดนะจ้ะ เตือนแล้วนะ++ 

++เรื่องนี้ไม่มีNC เพราะไรท์แต่งNC ญญไม่เป็น++ 

++แต่ถ้ารีดขอ ไรท์จะเรียนรู้เพื่อรีดค่ะ ฮึ้ม!!++ 

สวัสดีค่ะ วันนี้ไรท์มาแต่งเรือผีที่สถาปนามาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เพราะเห็น2คนนี้ไม่มีคู่เลยจับคู่กันซะเลย เเละเรือที่ว่านั่นก็คือ..เฉิงจิงนั่นเอง..ง..ง.. ฝากเรือผีของไรท์ไว้ด้วยนะคะ ฟิคสั้นนะบอกก่อนมันจบเร็วนะจ๊าา