KiyoHyuu - รอยยิ้มที่เปลี่ยนไป

Kiyoshi Teppei x Hyuuga Junpei

- รอยยิ้มที่เปลี่ยนไป -

ตั้งแต่รู้ว่า คิโยชิ เทปเปย์ ตกลงคบกับ มุราซากิบาระ อัตสึชิ หัวใจของ ฮิวงะ จุนเปย์ ก็เจ็บปวดแต่ไม่สามารถบอกใครได้แม้แต่เพื่อนในทีม เขาได้แต่เก็บความรู้สึกพวกนั้นเอาไว้ แกล้งทำให้ตัวเองเป็นปกติที่สุดเวลาพบปะกับเพื่อนๆหรือแม้กระทั่งเวลาซ้อม แต่ความรู้สึกพวกนั้นก็ยังคงก่อกวน ทำให้ท่าทีของกัปตันทีมเซย์รินเปลี่ยนไป จนเป็นที่สังเกตของสมาชิกในทีม โดยพาะ อิซึกิ ชุนแต่เขาก็ไม่ได้ถามออกไปเพราะยังเป็นเวลาซ้อม ขืนพูดมากได้โดนโค้ชต่อว่าแน่ๆ

หลังซ้อมเสร็จ

’’ปี๊ดดดดดด รวมตัว !!! ’’ เสียงโค้ชสาวบอกหลังสิ้นเสียงนกหวีด

’’เอาล่ะ วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายของการซ้อมแล้วนะ หลังจากนี้ก็เข้าช่วงสอบ ฉันอยากให้ทุกคนได้มีเวลาทบทวนและอ่านหนังสือกันเต็มที่ หลังสอบเสร็จฉันจะจัดตารางซ้อมให้ใหม่และจะบอกให้รู้อีกที เข้าใจนะยะ !!  ’’

’’เข้าใจครับ !!!! ’’ เสียงทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

หลังจากนั้น อิซึกิ ก็ได้เดินเข้าไปถามฮิวงะ

‘’ฮิวงะ นายมีเรื่องหนักใจอะไรหรือเปล่า ฉันเห็นนายแปลกๆมาหลายวันแล้วนะ ‘’

‘’ หา... ฉันปกติดีเฟ้ย’’ เขาตอบโดยทีไม่ได้สบตากับอิซึกิพร้อมๆกับเดินตรงไปยังห้องชมรม

‘’กัปตันอาจจะเครียดเรื่องสอบก็ได้นะครับ‘’ เสียงคุโรโกะถามขึ้นมา

‘’ อาจจะล่ะมั่ง แต่น่าเป็นห่วงแฮะ เฮ้อออ..เอาเถอะ นายก็รีบไปเปลี่ยนชุดได้แล้วคุโรโกะ  อ้า !! ต้องรีบเปลี่ยนชุดก่อนที่ชุดจะเปลี่ยนไป มุกนี้เข้าท่า !‘’

‘’เอ่อ..ครับ เซมไป’’

ในห้องชมรม

‘’ทุกคนฉันขอกลับก่อนนะ ไว้เจอกันล่ะ’’   ฮิวงะโบกมือลาสมาชิกทุกคนในห้องชมรมแล้วเดินจากไป

’’คิโยชิ นายรู้หรือเปล่า ฮิวงะเครียดเรื่องอะไร ‘’ อิซึกิถามคิโยชิ ขณะเปลี่ยนเสื้อ

’’อา..ก็คงจะเรื่องการสอบเหมือนที่คุโรโกะบอกล่ะนะ ฉันเองก็กลัวๆอยู่เหมือนกันนา ‘’

‘’ขอให้เป็นเรื่องนั้นจริงๆเถอะ  ‘’

หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน  เรื่องที่บอกอิซึกิไปนั้นเขารู้ดีว่าไม่ใช่ ฮิวงะเองก็ไม่เคยละเลยเรื่องการเรียน เป็นเพราะเขาตั้งหากล่ะ ต้นเหตุมาจากเขา ต้นเหตุที่ทำให้ฮิวงะเป็นแบบนี้ เขารู้ดี ช่วงนี้ฮิวงะมักจะหลบหน้าเขาตลอด  คุยกันได้แป๊บเดียวฮิวงะก็ขอตัวแยกออกไป แต่ในการซ้อมทั้งเขาและฮิวงะก็ยังคงเล่นประสานกันได้ดีเหมือนเดิม  เว้นแต่เรื่องนั้นเรื่องเดียว  เรื่องที่ฮิวงะถามเขาก่อนหน้านี้

’’คิโยชิ นายคบกับมุราซากิบาระหรอแล้วหรอ ’’

’’อ่า ฮะๆๆ  ใช่แล้วล่ะเอ๋..ฮิวงะรู้ได้ไงหรอ ’’

’’ รู้ก็แล้วกันน่า ”

“อัตสึชิเขาก็ไม่เลวร้ายเหมือนที่คิดนะ ฉันว่าเขานิสัยคล้ายๆเด็ก น่ารักดีออกนะ ‘’

’’ อ๋อ..อืม..งั้นหรอ ฉันขอตัวไปก่อนนะ ’’  ฮิวงะไม่ได้รอคำตอบจากคิโยชิ  อีกทั้งน้ำเสียงขอฮิวงะเหมือนจะสั่นๆน้อยๆ เขาได้เพียงแต่มองฮิวงะที่รีบเดินออกไป สีหน้าของฮิวงะเองก็เปลี่ยนไปตอนที่ได้รู้คำตอบว่าเขาตกลงคบกับมุราซากิบาระ  หลังจากนั้นฮิวงะก็หลบหน้าหลบตาเขาและหลีกเลี่ยงการพูดคุยกัน  คิโยชิเองก็สงสัยโทรไปฮิวงะก็ไม่รับสาย  เพราะอะไรกันนะ คิโยชิคิดมาตลอดว่าฮิวงะชอบริโกะ เขาก็เลยต้องถอนตัวออกจากความรู้สึกนั้น แล้วในช่วงนั้นมุราซากิบาระก็เข้ามาคุยกับเขามากขึ้นและในที่สุดก็มุราซากิบาระก็ขอเขาคบ เขาเองก็ตกลง แต่ทำไมกันนะ ฮิวงะถึงได้หลบหน้าเขาแบบนี้ เขาทำอะไรผิดหรือเปล่า เผลอพูดอะไรผิดๆออกไปหรือเปล่านะ

วันนี้หลังสอบมิดเทอมเสร็จคิโยชิเดินไปที่ตู้กาแฟอัตโนมัติแล้วก็ได้พบกับฮิวงะ กำลังรอกาแฟอยู่

‘’ฮิวงะ.. กาแฟฉันล่ะ ‘’

‘’อยากดื่มก็กดเองสิฟร่ะ ‘’

‘’เอ๋..ปกติฮิวงะ จะกดกาแฟให้ฉันนี่นา แล้วทำไม  ผั๊ววว !!! ‘’ คิโยชิพูดยังไม่ทันจบก้โดนหมัดฮิวงะสวนเข้าที่ข้างแก้มอย่างจัง

‘’โอ่ยยย ฉันเจ็บน้า ฮิวงะต่อยฉันทำไม ‘’

‘’ฉันเกลียดแก คิโยชิ !! ฉันเกลียดแก !! ‘’

‘’ ร..เรื่องนั้นฉันรู้แล้วล่ะ” คิโยชิลูบแก้มตัวเอง

‘’ ฮิวงะมีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า เล่าให้ฉันฟังได้นะ..เอ๋.. ฮิวงะ ร้องไห้หรอ‘’

‘’ฉันไม่ได้ร้องเฟ้ย !!!  ไอ้หมีงี่เง่า !!  ก็แค่ลมมัดพัดใส่แล้วฝุ่นเข้าตาตั้งหากล่ะ อีกอย่างนะ นายไม่จำเป็นต้องมาสนใจฉันหรอก กลับไปดูแลแฟนตัวเองไม่ดีกว่ารึไง ‘’ พูดเสร็จฮิวงะก็กระทืบเท้าเดินจากเขาไป ทิ้งไว้แค่คำพูดประโยคสุดท้ายนั้นกับน้ำตาของฮิวงะที่คิโยชิจดจำมันได้และจะไม่ลืมเลย

ฮิวงะร้องไห้เพราะฝุ่นหรอ.. แต่ฮิวงะสวมแว่นอยู่นี่นา แต่สาเหตุที่ทำให้ฮิวงะมีท่าทีที่แปลกไปก็เพราะเขากับมุราซากิบาระ

“ เป็นเพราะฉันจริงๆสินะ  ฉันขอโทษนะฮิวงะ ’’ เสียงคิโยชิที่พึมพำออกมาตอนเขากำลังหยิบกาแฟที่ตู้ก่อนจะเดินกลับบ้านคนเดียว

หลังจากนั้นฮิวงะก็จะเข้ามาคุยกับคิโยชิเฉพาะเรื่องที่จำเป็นเท่านั้น

กาแฟกระป๋องที่เคยโยนให้กัน  ไม่มีแล้ว

ชวนฮิวงะเดินกลับบ้านด้วยกัน เขาก็ปฏิเสธ

เป็นแบบนี้มาตลอด จนคิโยชิรู้สึกหนักใจ แต่ก็ยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะชวนฮิวงะกลับบ้านหรือคุยเรื่องอื่นๆ

หนึ่งเดือนต่อมา

หลังจากสอบมิดเทอม โปรแกรมซ้อมบาสของชมรมบาสโรงเรียนเซย์รินก็เข้มข้นมากขึ้นและกลับมาคึกคักเหมือนก่อน     ฮิวงะคนเดิมก็ได้กลับมาแล้ว เขาทำใจได้แล้วในระดับนึ่งแต่ก็ยังคงเจ็บปวดในใจอยู่บ้าง เขารักคิโยชิ เทปเปย์ แต่จะให้บอกไอ้หมีงี่เง่านั่นได้ยังไงล่ะ ก็ตอนนี้ไอ้หมีตัวนั้นดันมีแฟนเป็นไททันไปแล้ว ตอนนี้ก้ได้แค่ทำใจไปก่อน ให้เลิกรักไปเลยเขาเองก็ทำไม่ได้

หลังเรียนเสร็จ

’’ ฮิวงะ วันนี้ไปกินราเมนกันนะ ได้ยินมาว่ามีร้านเปิดใหม่ด้วยล่ะ ’’

คิโยชิก็ยังยิ้มเหมือนเดิมแต่ทำไมกันนะ ทำไมแววตาหมอนั่นดูเศร้าๆชอบกล ก็ได้แค่สงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามอะไรออกไป

’’อ่า..งั้นหรอ ได้สิ นายนำไปแล้วกัน ‘’  ฮิวงะตอบกลับพร้อมกับโยนกาแฟกระป๋องให้คิโยชิ

“  ไปกันเถอะ ‘’  วันนี้ ฮิวงะตอบรับคำชวนของเขาแล้ว นั้นทำให้คิโยชิดีใจมาก  ทั้งคู่เดินไปยังร้านราเมนที่เปิดใหม่ อาหารเย็นของพวกเขา

’’สอบย่อยวันนี้เป็นไงบ้างล่ะ  ’’ ฮิวงะเงยหน้ามองอีกฝ่ายหลังจากที่ทั้งคู่สั่งอาหารไปเรียบร้อยแล้ว

’’ฉันทำได้นะ ก็เพราะเนื้อหาที่ฮิวงะช่วยสรุปให้ฉันไง ขอบคุณนะ ’’ พูดจบคิโยชิก็ยังคงยิ้มให้เขาเหมือนเดิม.. แต่..รอยยิ้มกับดวงตานั้นเปลี่ยนไปจริงๆ เขาไม่ได้คิดไปเองแน่นอน.. รอยยิ้มของคิโยชิดูเปลี่ยนไป เพราะอะไรกันนะ เจ้านี่มันทำข้อสอบย่อยของวันนี้ได้จริงๆเรอะ..

’’อืม..ไม่เป็นไรหรอก ’’

ในตอนนั้นพนง.ก็นำราเมนสองชามกับทาโกยากิมาเสิร์ฟ

’’ทานให้อร่อยนะคร้าบ ’’

’’ทานละนะครับ ’’

‘’งั้น..ทานละนะครับ ‘’

ทั้งคู่พูดและพนมมือพร้อมกัน ก่อนจะลงมือทานมื้อเย็นที่แสนอร่อยตรงหน้า

’’อ๋า...อิ่มจังเลย ร้านนี้อร่อยจริงๆนะไว้มากินกันอีกนะฮิวงะ  -- ’’ พูดยังไม่ทันจบก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาหลังจากที่ทั้งคู่ออกมาจากร้าน

’’คุณคิโยชิ เทปเปย์ สินะคะ ‘’

‘’อา...ช..ใช่ครับ ผมเอง ‘’

‘’ฉันเป็น..เอ่อ...แฟนคลับคุณนะคะ ฉันอิจิโกะ สึเนะโมริ ฉันได้ตามดูการแข่งของคุณทุกครั้งเลย อ้ะ...กัปตันฮิวงะสินะคะ สวัสดีค่ะ ’’ หญิงสาวแสนสาวที่กำลังพูดกับคิโยชิหันมาทักทายกัปตันทีมเซย์ริน

’’ส..สวัสดีครับ ’’ สาวสวยคนนั้นยิ้มให้ ก่อนจะหยิบช็อคโกแลตกล่องนึ่งหันไปทางคิโยชิ

’’ นี่ค่ะ ช็อกโกแลตฉันให้คุณ รับไว้นะคะ ฉันตั้งใจทำให้คุณโดยเฉพาะ จริงๆกะว่าจะเอาไปให้คุณที่โรงเรียน แต่เจอคุณที่นี้ซะก่อน ฉันดีใจจังเลยคะ คิคิคิ ’’ หญิงสาวยิ้มขวยเขินแล้วยื่นกล่องช็อคโกแลตผูกโบว์ให้

’’เอ๋...อา.. ฮะๆๆๆ ขอบคุณนะครับสำหรับช็อคโกแลต แล้วก็ขอบคุณที่เชียร์พวกเรานะครับ ’’ คิโยชิยิ้มพร้อมกับรับช็อกโกแลตมา ทำเอาหญิงสาวเขินบิดตัวอย่างเห็นได้ชัด

’’ชิ..ช็อคโกแลต น่าหมั่นไส้จริงๆ ’’  ฮิวงะเดินออกไปโดยไม่รอคิโยชิที่กำลังคุยกับสาวสวยคนนั้น

’’ ก็แค่ช็อคโกแลตกล่องเดียวจะอะไรนักหนา.. ไอ้หมีงี่เง่านั่นก็ด้วย ฮึ !!!! ’’

’’ฮิวง้า รอฉันด้วยสิ ’’ เสียงฝีเท้ากับเสียงเรียกดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

’’นี่..อิจิโกะจังน่ารักดีน้า ให้ช็อคโกแลตมาตั้งเยอะแน่ะ ฮิวงะมากินด้วยกันนะ อะ..ฉันป้อนนะ ’’ คิโยชิยิ้มแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

’’ชิ...เอาไปป้อนแฟนนายสิ จะมาป้อนฉันทำไม หะ !! เจ้าบ้านี่ ’’

’’อา..ฮะๆ ฉัน...เลิกกับอัตสึชิแล้วล่ะ ’’ คิโยชิก้มมองช็อคโกแลตในมือตัวเอง บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเศร้าๆนั้นอีกแล้ว เพราะแบบนี้เองสินะ ต้นเหตุที่ทำให้รอยยิ้มของคิโยชิเปลี่ยนไปไม่สิ  รอยยิ้มหมอนั่นยังเหมือนเดิม เพราะแววตาตั้งหากล่ะ ทำให้รอยยิ้มของคิโยชิ เทปเปย์ ดูไม่น่าหมั่นไส้เหมือนก่อนหน้านี้

’’เฮะ..ฉ...ฉันขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าพวกนาย..เอ่อ...ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น ’’

’’ไม่เป็นไรหรอกนะ ’’ คิโยชิหันไปยิ้มให้ฮิวงะ

’’นายโอเคแน่นะ..ใช่มั้ยคิโยชิ ’’ น้ำเสียงเป็นห่วงของอีกฝ่ายทำให้คิโยชิรู้ว่าฮิวงะเองก็เป็นห่วงเขามากๆ

’’อ๋า...ฉันไม่เป็นไรหรอกนะ หลังๆเราเข้ากันไม่ได้น่ะก็เลยแยกกันไปได้สักพักแล้วล่ะ แต่ก็ดีแล้วนะ ถ้าคบกันต่อไปก็อาจจะแย่กว่านี้ก็ได้ ’’

’’อะ..อื้ม ’’ ฮิวงะหยิบช็อคโกแลตที่คิโยชิยื่นให้มากิน แล้วบทสนทานาของทั้งคู่ก็เงียบลงเหลือเพียงแต่เสียงฝีเท้าของทั้งสองคนที่ดังสลับกันไปตามทางเดินในยามค่ำคืน

นายกำลังเจ็บปวดอยุ่สินะ ถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ ..

ทั้งคู่เดินมาจนถึงหน้าบ้านของฮิวงะ

’’ฮิวงะ..ฉันมีเรื่องอยากจะบอกน่ะ ’’

’’เห อะไรล่ะ ’’

’’ตอนนั้นฉันขอโทษนะที่ทำให้ฮิวงะอึดอัดใจและลำบากใจ  ’’

’’เจ้าโง่เอ้ย ! จะขอโทษฉันทำไมฟร่ะ ฉันไม่เปนไรหรอกน่า ตอนนี้ห่วงตัวนายเองเถอะ เจ้าหมีงี่เง่า ! ’’

’’ ฮะๆ ฮิวงะ...ฉันยังชอบฮิวงะอยู่นะ ’’ คำพูดที่ทำให้ฮิวงะตัวแข็งเป็นหิน  และเริ่มมีสีแดงจางๆปรากฏขึ้นบนแก้มสองข้าง

’’ตอนแรกฉันคิดว่านายชอบริโกะอยู่ ฉันก็เลยต้องห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดเกินเลยไป แต่ตอนนั้นที่ฮิวงะรู้ว่าฉันคบกับมุราซากิบาระ ฮิวงะเองก็ชอบฉันอยู่สินะ ’’ คิโยชิยิ้มเล็กๆ

’’อ..ไอบ้า ใครจะไปชอบนายกันห่ะ ฉันเกลียดนายตั้งหากล่ะ ’’ ฮิวงะหันหน้าหลบไปอีกทางแล้วดันแว่นขึ้นเพื่อปกปิดแก้มที่กำลังแดงแจ๋

’’เรื่องนั้นฉันรู้แล้วล่ะ แค่อยากจะบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปนะ ก่อนที่จะสายเกินไปอีก แต่ถ้าฮิวงะไม่ได้คิดอะไรกับฉันแล้วก็ไม่เป็นไรนะ ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันเสมอ อันที่จริงที่ฉันเข้ากับมุราซากิบาระไม่ได้ ก็เพราะว่าลึกๆแล้วฉันยังตัดใจจากฮิวงะไม่ได้น่ะ ฉันขอโทษที่ทำให้นายลำบากใจนะ อภัยให้ฉันได้มั้ย  ’’ รอยยิ้มเศร้าๆนั่นมาอีกแล้วถึงแม้เจ้าตัวจะยิ้มให้เป็นปกติที่สุดก็เถอะ

’’ เออ...รู้แล้วล่ะน่า !! ฉันเองก็ไม่ได้ลำบากใจอะไรแล้วล่ะ  ’’

“ดีจัง ขอบคุณน้าฮิวงะ  งั้น..ฉันกลับก่อนนะ ไว้เจอกันล่ะ ’’ คิโยชิเข้าไปสวมกอดฮิวงะ เขาตัวแข็งทื่อไปครู่นึ่งกว่าฮิวงะจะยกมือทั้งสองขึ้นโอบกอดเขาค้างไว้แล้วผละออกไป

’’อ่า... นี่ก็เริ่มดึกแล้ว นายค้างบ้านฉันก็ได้นะ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ ’’

’’เอ๋ !? ...ได้หรอ ’’

’’ ฉันบอกว่าได้ก็ได้สิ แต่ถ้าไม่อยากพักบ้านฉันก็รีบกลับแล้วกัน ’’ พูดจบฮิวงะก็หันหลังเดินเข้าบ้านโดยไม่รอคำตอบจากคิโยชิ

’’งั้นรบกวนด้วยนะครับ ’’ คิโยชิยิ้ม แล้วเดินตามฮิวงะเข้าบ้านไป...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีน้า เราลิตเติ้ลลินช์ ฮะๆๆ

เป็นฟิคเรื่องแรก ตอนแรก ที่กลั้นออกมา

รู้สึกปลื้มและชอบพี่ๆทั้งสองคนมากๆๆ คลั่งไคล้เลยแหละ

ติชมกันได้น้า ไม่ต้องเกรงใจ

ฝากตัวด้วยครับ !!^^

Thank you FanArt From Twitter @naruto_maki