ผู้คนมากมายบนโลกใบนี้ล้วนแล้วต่างมาจากคนละที่ คนละทิศ คนละทาง มนุษย์ทุกคนมีความฝันที่แตกต่างกันออกไป บางคนมีเป้าหมายที่ชัดเจน บางคนตามหาในสิ่งที่เป็นตัวเองยังไม่เจอ บางคนประสบความสำเร็จ บางคนล้มเหลว
แต่สำหรับฉันคนนี้ ฉันไม่รู้ว่าฉันเกิดมาทำไม เกิดมาเพื่ออะไร อยู่ไปทำไม อยู่ไปเพื่อใคร...ชีวิตที่แสนล่องลอยนี้จะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ ทุกคนเกิดมาแล้วก็ต้องตาย ใช่ตาย...
โรคซึมเศร้า...ไม่ค่อยมีใครเข้าใจหรอกว่าคนที่เป็นโรคนี้เขารู้สึกยังไง หลายคนอาจจะมองว่าพวกที่เป็นโรคซึมเศร้านี้ชอบเรียกร้องความสนใจ อ่อนต่อโลก โง่ ต่าง ๆ นานา แต่ฉันเข้าใจดีเลยล่ะ...พวกคุณไม่มีวันรู้หรอกว่าในแต่ละวัน คนที่เป็นโรคนี้เขาคิดฆ่าตัวตายในความคิดของตัวเขาเองไปกี่พันๆรอบ บางคนก็ทำจริงๆไม่ใช่แค่คิด สำเร็จบ้าง...ไม่สำเร็จบ้าง
เบื่อโลก? อกหัก? โลกส่วนตัวสูง? มีปม? อื้ม...ทุกๆอย่าง พวกเขาคิดว่าพวกเขาไม่มีอะไรดีเลย ไม่มีค่าอะไร...ถึงตายไปก็ไม่มีผลอะไรกับใครทั้งนั้น ความคิดเหล่านี้จะปั่นป่วนอยู่ในหัวเสมอ ๆ
คนที่เป็นโรคนี้จะมีหน้ากาก...ใช่ หน้ากากที่ใช้สวมเพื่อเข้าสังคมคนหมู่มาก เพื่อที่จะเข้ากับคนอื่นได้และไม่โดนมองว่าเป็นโรคบ้าๆนี่ ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้หน้ากากที่ร่าเริงแจ่มใสนั้นเจ็บปวดและทรมานแค่ไหน...บางคนมีสิ่งที่เยียวยาและรักษาจนหายได้ เป็นยาวิเศษที่ชื่อว่าความฝัน ความหวัง และความรัก
แต่สำหรับคนที่ไม่มีเจอ3สิ่งนี้ก็คงซวยหน่อย เพราะเขามีเพียงทางเดียวที่จะทำให้หายเจ็บปวดทรมาน...คือหายไปจากโลกใบนี้อย่างไม่มีวันกลับ
เหมือนกับฉันในตอนนี้....🥀
ติดตามไรท์ได้ที่เพจแมงป่องเรืองแสงในเฟซบุ๊คนะคะ ฝากด้วยค่าาา
Guest
