คุณชายขายตัว 25+

@โรงเรียนแห่งนึงนอกตัวเมือง

"เนื่องในวันนี้เป็นวันพ่อแห่งชาตินะครับ โรงเรียนเราได้จัดงานวันพ่อประจำปีการศึกษานี้ เชิญนักเรียนชั้นม.6 และตัวแทนนักเรียนที่ได้เชิญคุณพ่อมาเชิญหน้าเวทีครับ"

ผมเป็นนักเรียนชั้นม.6 และผมไม่มีพ่อครับ คงไปยืนโด่เด่ที่หน้าเวที ไม่มีพ่อให้ไหวเหมือนเพื่อนๆไม่รู้จะจัดวันพ่อไปทำไมกัน ไม่เข้าใจเลยสักนิด

"นายชโลทร ลงมา"

"ครับอาจารย์"

"เดี๋ยวไปนั่งรอแถวหลังนะ"

"ครับ"

ยังดีนะที่อ.เรียกลงมา ไม่ต้องไปยืนอายบนนั้น ผมน้อยใจมากที่ผมไม่มีพ่อเหมือนคนอื่น ตั้งแต่เด็กๆแล้ว ผมแอบร้องไห้กับตัวเองอยู่บ่อยๆด้วย

#หลังเลิกเรียน

"นที" เสียงนี้...โยสินะ

"อืมว่าไง" ผมตอบไปโดยที่ไม่เงยหน้ามองมัน

"เห้ย..มึงเศร้าอีกแล้วนะเว้ย"

"ก็..นิดนึงน่ะ ไม่รู้จะมีงานนี้ไปทำไม"

"เอาน่าา กลับบ้านกันวันนี้พ่อกูไปส่ง"

"ไม่เป็นไร มึงไปกับพ่อเถอะ เดี๋ยวกูกลับเอง"

"เอางั้นหรอ"

"อืมไปเถอะ"

"เคๆ เจอกันพรุ่งนี้ หายเศร้าเร็วๆล่ะ..บาย"

"อืมบาย"

โยเป็นเพื่อนสนิทผมเอง มันเป็นผู้หญิงที่ออกจะห้าวๆนิดนึง ไว้ใจได้พอควรเลยล่ะ แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่มีเพื่อนผู้ชายนะ555 ปกติของวัยรุ่นแหละ

วันนี้ผมก็ต้องเดินกลับบ้านคนเดียว จริงๆบ้านก็ไม่ได้ใกล้รร.หรอก แต่ทักๆวันจะมีไอ้โยเดินเป็นเพื่อน ระยะทางบ้านผมมารร.ตั้งกิโลกว่าๆ ผมเดินเอื่อยเฉื่อยคิดไรไปเรื่อย ถึงวันพ่อทีไรเป็นต้องคิดทุกที เขามีหน้าตายังไงนะ คนที่เราต้องเรียกว่าพ่อ...

ผมชื่อ ชโลทร ปัญจรักษ์โภคิน ชื่อเล่นชื่อ นทีครับ อายุ18ปี กำลังจะจบม.6 ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องตั้งชื่อผมให้แปลว่าน้ำทั้งชื่อจริงและชื่อเล่น และก็ไม่รู้ด้วยว่าใครตั้งให้ แม่ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังเลย และนามสกุลนั่นก็คือนามสกุลพ่อ...

"แม่ครับ พ่อผมเป็นใคร"

คำถามนี้ ผมถามแม่ตั้งแต่เด็กๆจนโตแต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบเลย ผมไม่รู้จักพ่อ ไม่เคยมีพ่อในชีวิตเลย...พอพูดถึงพ่อทีไร แม่ก็ไม่ค่อยอยากจะตอบผมสักเท่าไหร่ แม่จะเบี่ยงเบนและก็เปลี่ยนเรื่องคุยไปเรื่อยๆ ผมก็อยากจะรู้นะ ว่าพ่อผมเป็นใคร มีครั้งนึงเคยถามป้า ป้าบอกว่าพ่อทิ้งแม่ให้เลี้ยงผมโดยลำพัง ผมโดนปลูกฝังแบบนี้มาเรื่อยๆจากป้า แม่ผมไม่เคยพูดเรื่องนี้กับผมนะอย่างว่าเวลาพูดถึงแม่ก็เศร้าๆและเปลี่ยนเรื่อง ผมเลยมั่นใจว่าที่ป้าพูดคือเรื่องจริง ผมจึงเกลียดพ่อมาโดยตลอด

ผมคิดเรื่องนี้มาตลอดทางกลับบาน คิดไม่ตกคิดแล้วคิดอีก อีกอย่างทางบ้านผมก็ไม่ได้รวยอะไร เงินกู้กับหนี้ก็เยอะด้วย แม่ก็ป่วยอิดๆออดๆ ไข้บ้าง ปวดท้องบ้าง ต้องใช้ตังอยู่ตลอด ผมก็อยู่ม.6แล้วสิ อยากเรียนต่อก็ไม่รู้จะได้เรียนมั้ย ผมเคยคุยกับแม่แล้ว แม่บอกว่าอยากเรียนก็หาตังเรียนเองไม่ต้องห่วงแม่ พูดงี้ใครจะไม่ห่วงล่ะ เห้ออออ...ม.6ค่าใช้จ่ายมันเยอะด้วยสิ

"แม่สวัสดีครับ"

"เป็นไงลูกวันนี้ ที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง"

"วันนี้เขาจัดงานวันพ่อครับ เขาไหว้พ่อกัน นร.ชั้นม.6ทุกคนต้องพาพ่อไป"

"...." แม่ผมเงียบไปแล้วก็ก้มหน้า

"ที่ผมไม่มีพ่อ เพราะพ่อทิ้งแม่ไปสินะครับ ผมไม่คิดว่าจะมีพ่อเลวขนาดนี้"

"นที..แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าพ่อไม่ได้ทิ้งแม่!"

"ผมไม่เชื่อ ถ้าไม่ได้ทิ้งแล้วแม่จะร้องไห้ทำไม"

"นทีฟังแม่ก่อนได้มั้ย เวลาพูดถึงพ่อพูดดีๆหน่อยได้มั้ย"

"แม่เคยเล่าไรให้ผมฟังด้วยหรอครับ แม่ไม่เคยเข้าใจผมเลยว่าการที่ต้องดูเพื่อนๆไหว้พ่อทุกๆปีมันรู้สึกยังไง ผมก็อยากมีพ่อเหมือนคนอื่นนะแม่"

"...."

"ผมขอโทษ"