Last God and Devil เทพและปีศาจองค์สุดท้าย

Last God and Devil

เทพและปีศาจองค์สุดท้าย

ตอนที่ 1 

ตุบ ตุบตุบ ตุบ ตุบตุบ... เสียงหัวใจที่แผ่วเบายิ่งกว่าเสียงลมหายใจของคนชรา ที่ใกล้ตายเต็มทีได้ค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ 

"เหอะ นี้คงจะจบลงแล้วสินะ สวรรค์ในมีตารู้ทั้งรู้ว่าข้าคิดถูกแต่ไม่เคยมีใครเชื่อข้าเลย อึก"

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ได้นอนแผ่หลาอยู่บนซากศพสิ่งมีชีวิตเกือบทุกชนิด นับแสนนับล้านได้พูดขึ้น ขณะที่หัวใจของเขากำลังจะหยุดเต้น 

"เฮ้อ... ชีวิตข้าต้องมาจบลงตรงนี้จริงหรือ ทั้งๆที่ข้ายังไม่ได้รู้เลยว่าใครคือบิดามารดาข้า ใครคือคนที่ทรยศตระกูลข้า ข้าคือใครกันแน่ ทำไมข้าต้องแบกรับชะตากรรมเช่นนี้ อึก เอือก" โลหิตหลั่งไหลออกมาจากทวารทั้งห้า แม้แต่ดวงตายังหลั่งโลหิตแห่งความโศกเศร้า สุดพันธนา จนร่างกายของเขาซีดขาวยิ่งกว่ากระดาษ เขาพยายามรวบรวมพละกำลังทั้งหมด พยายามยกแขนขึ้นมาจับที่บริเวณสร้อยคอสุดความสามารถ เพื่อจะหยิบแหวนที่อยู่บนสร้อยคอของเขาขึ้นมาดูเป็นครั้งสุดท้าย 

"อึก สุดท้ายแล้วข้าก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวข้าเลย สุดท้ายแล้วข้าก็ยัง..ข้าก็ยัง..."

 แหวนวงนี้ชายหนุ่มได้พกติดตัวมาตั้งแต่จำความได้ เขาเคยถามพ่อและแม่บุญธรรมของเขาเสมอ ซึ่งคำตอบที่ได้รับเสมอมาคือ ของสิ่งนี้ได้ติดตัวเขามาตั้งแต่พ่อและแม่บุญธรรม เจอเขาที่หาดทรายพกติดตัวมาด้วย ซึ่งนอกจากตระกร้าที่ใส่เขาไว้แล้วก็มีสร้อยคอที่มีแหวนนี้ห้อยติดคอเขามาเท่านั้น ไม่มีสิ่งใดระบุตัวตนเขาได้อีกเลย ชายหนุ่มได้ตรวจสอบตระกร้าแล้ว มันเป็นแค่ตระกร้าไม้ธรรมดา มีแต่แหวนเท่านั้นที่ดูแปลกประหลาดพิกลเกินบรรยาย มันไม่เคยอยู่ห่างตัวเขา ไม่ว่าชายหนุ่มจะพยายามตั้งลืมทิ้งไว้ หรือโยนทิ้งก็ตาม แต่พอเวลาผ่านไปไม่เกิน 1ชุ่น มันก็จะมาอยู่ที่คอของเขาในลักษณะเดิมเสมอ แหวนมีลักษณะคล้ายหยินหยางครึ่งซ้ายเป็นแหวนหยกสีดำมืดทมิฬ ราวกับคล้ายดวงตาของปีศาจในขุมนรกสุดท้าย ให้ความรู้สึกหดหู่ เศร้าเสียใจเกินบรรยาย ให้ความรู้สึกเมื่อเห็นและได้เ

จอกับขัมนรกที่โศกา ที่สุด อีกครึ่งเป็นสีขาวสว่างไสวให้ความรู้สึกเมตตา การุณ ความอบอุ่น

"ใกล้แล้วสินะจุดสิ้นสุดของลมหายใจของข้า จุดสุดท้ายแห่งชีวิตที่น่าสมเพชของข้า มาเลย!!! ข้าพร้อมแล้ว ข้าพร้อมที่จะไปแล้ว รอข้านะ ทุกคนข้ากำลังจะไปหาพวกเจ้าแล้ว สุดท้ายข้าก็ทำมันไม่สำเร็จ ข้า...ข้าขอโทษพวกเจ้าจริงๆ ฮึกๆ"

เสียงที่แผ่วเบาแทบไม่ได้ยินของชายหนุ่ม ได้พูดขึ้นพร้อมกับน้ำตาแห่งสายเลือดได้ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองของชายหนุ่ม สติของเขาเริ่มเลือนลาง

"หึๆ ช่างน่าสมเพชเจ้าจริงๆ" 

อยู่ๆเสียงหนึ่งก็ได้ดังขึ้นพร้อมกับชายชราถือไม้เท้าเดินมาหาชายหนุ่ม หัวโล้นมีเคราขาวยาวจรดพื้น หลังค่อม หน้าตาเหี่ยวย่นเหมือนกับว่าอยู่บนโลกนี้มานานแสนนาน สวมใส่ชุดคลุมสีเทา มันเป็นชุดคลุมที่แปลกประหลาดคล้ายจะสว่างคล้ายจะมืด ให้ความรู้สึกยากที่จะหยั่งถึง 

"อึก" 

ชายหนุ่มพยายามจะพูด แต่สิ่งที่ออกมาแทนคำพูดคือเลือดเสียสีดำ 

"ฮ่าๆ เจ้าไม่ต้องพูดอะไรหรอก เราผู้เฒ่าแค่เดินทางผ่านมาดูเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาร้าย และดีอะไร"

ชายชราพูดพลางลูบเคราตัวเอง อีกมือหนึ่งก็ใช้ไม้เท้าค้ำยันร่างกายไว้

"ข้านะเฝ้ามองเจ้ามาโดยตลอด แต่เจ้ากับทำให้ความหวังของทุกสิ่งทุกอย่างต้องดับสูญเสมอมา ข้าละผิดหวังในตัวเข้าจริงๆ"

ชายชราได้พูดต่อ พร้อมกับมองดูชายหนุ่มด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"จงหลับให้สบายเถอะนายน้อย"

พอชายชราพูดจบ ดวงตาของชายหนุ่มก็พลันหนักอึ้ง ค่อยๆหลับตาลงไป 

'อะไรนะ!!! นะ นะนายน้อยท่าน ท่านเป็นใครกันแน่!!! เดียว ข้ายังไม่รู้อะไรเลยข้าจะตายไม่ได้ ไม่'

ชายหนุ่มพยายามพูดแต่ไม่มีสิ่งใดหลุดออกจากปากเขาเลย และแล้วสติของเขาก็เริ่มเลือนลาง จนมืดสนิท

"เฮ้อ...ครั้งนี้ก็ผิดหวังอีกแล้วสินะ นายท่านทั้งสอง นี้ก็หลายล้านครั้งแล้ว แต่ผลก็ยังเป็นแบบเดิม เฮ้อ..."

ชายชราพูดขึ้นพร้อมมองไปยังท้องฟ้า ด้วยแววตาแห่งความเศร้าเสียใจสุดจะรับรู้ เมื่อพูดจบก็หันกายเตรียมจะจากไป

เคร่ง!!! เคร่ง!!! เคร่ง!!!

"หืม"

ทันใดนั้นก็มีเสียงระฆังแสนจะไพเราะ เป็นเสียงที่ถ้าใครได้ยินไม่ว่าจะเทพหรือปีศาจ ก็ยังหลงไหลเกินที่จะไม่สนใจ

"สวรรค์ นี้ นี้ ข้าฝันไปหรือนี้ นายท่านสิ้นสุดการรอคอยของนายท่านแล้ว ครั้งนี้ท่านพูดถูกจริงๆ เขาคนนี้แตกต่างจากทุกคน ข้า...ข้า"

ชายชราพูดพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมา

เคร่ง เคร่ง เคร่ง

เสียงระฆังยิ่งมายิ่งดังขึ้น ยิ่งมายิ่งกังวาน พื้นพสุธาสั่นไหว พื้นน้ำกระเพื่อมอย่างรุนแรง ท้องฟ้าแยกออก ปรากฏระฆังสีทองขนาดใหญ่ ที่สั่นไหว ภาพที่เกิดขึ้นเหมือนเป็นจุดสิ้นสุดของโลก และการกำเนิดใหม่ของโลกอีกด้วย

ขณะนั้นเองร่างของชายหนุ่มที่หมดสติใกล้ตายเต็มที ก็ลอยขึ้นจากพื้นสูงขึ้น สูงขึ้นแสงสีทองจากระฆังเข้ามาโอบอุ้มชายหนุ่มไว้

พื้นแผ่นดินท้องฟ้าเริ่มหมุน มิติต่างๆเริ่มฉีกขาด เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างถูกหมุนวนดูดเข้าไปในระฆังสิทอง ภาพตรงหน้าเหลือเพียง ชายหนุ่มที่หมดสติกับชายชรา พื้นที่สีทองสุดลูกหูลูกตาที่อยู่ตรงหน้าบุคคลทั้งสองนั้นให้ความรู้สึก ศักดิ์สิทธิ์ให้ความรู้สึกว่าสิ่งมีชีวิตต่างนั้นต่ำต้อยเกินจะยืนอยู่หน้าระฆังทอง

"ฮ่าๆๆๆๆ ข้าจะคอยดูนายน้อยคนนี้อีกสักหน่อยละกัน"

ชายชราพูดขึ้นด้วยเสียงแห่งความสุข พร้อมกับหายตัวไปเหมือนไม่เคยยืนอยู่ที่นี้มาก่อน

วิ้งงงงงงง

แสงสีทองอาบร่างกายชายหนุ่มไปทักซอกทุกมุม โอบอุ้มเหมือนจะเคยเป็นสิ่งหนึ่งสิ่งเดียวกับร่างกายชายหนุ่มคนนี้มาก่อน

พลันภาพทุกสิ่งทุกอย่างก็หายไป...