แก้คำผิดแล้วนะจร้า
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย ชายรักชาย
นายเอก(ผู้ชาย)สามารถตั้งครรภ์ได้
มีความรุนแรงทางด้านเนื้อหา มีบทบรรยายถึงการกระทำชำเรา การข่มขืน การฆาตกรรม เลือดสาด หากไม่อยากจิตตกแนะนำให้รีบกดกลับ
ผู้ที่มีอายุน้อยกว่าสิบแปดปี ไม่ควรอ่าน
หรืออยากอ่านควรได้รับคำแนะนำจากผู้ที่บรรลุนิติภาวะแล้ว
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
มันไม่ได้มีสาระอะไรเลยนอกจาก สารเลวที่เอาไว้ด่าพระเอก
หากคุณกำลังหาข้อคิดคติสอนใจอยู่นั้น
ดีสุดคือนิทานอีสป
แต่ถ้าอยากได้รับความบันเทิงแบบนิยายไปด้วยแนะนำเรื่องอื่นของพลอยสีสมุทรนะ มีหลายแนวมาก แต่ไม่ใช่เรื่องนี้
โปรดขี่จักรยานด้วยความระมัดระวัง
แถวนี้หลุมมันเยอะ
...
บทนำ
"แกร๊ง...แกร๊ง..." เสียงโลหะกระทบพื้นเป็นเสียงแรกที่เจ้าของร่างกายบอบช้ำได้ยินหลังจากฟื้นคืนสติดวงตากลมโตปรือขึ้นมองรอบๆอย่างสับสน ลำคอแห้งผากตีบตันทำให้เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ นอกจากส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"ซี้ดดด...แค่เป็นลมทำไมถึงได้ระบมทั้งตัววะ" วีรัชคิดในใจหลังจากได้ส่งเสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดออกมา
"หึๆ...มึงจำไว้นะ ว่ามึงไม่มีทางหนีไปจากกูได้" เสียงเย็นเยียบแฝงไปด้วยอารมณ์โกรธเคืองดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัวกับชายหนุ่มหน้าขรึม หุ่นล่ำบึกเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและบาดแผล
"ไอภัทร..." วีรัชเรียกเพื่อนหนุ่มอย่างดีใจถึงแม้ว่าในตอนแรกเขาคิดว่าสถานที่แบบนี้คงมีคนลักพาตัวเขามาฆ่าหั่นศพแล้วแท้ๆแต่การได้พบหน้าเพื่อนรักทำให้เขาวางใจลงได้
"หึ...มึงยังจำชื่อกูได้อีกเหรอ ไม่ด่ากูว่าไอเดรัจฉาน ไอเศษแดนมนุษย์ ไอสวะแล้วรึไง"
"เห้ย...แค่กๆ...มึง...กูหิวน้ำ..." แม้อยากจะอธิบายหรือยากถามความให้กระจ่างแค่ไหนแต่ร่างกายกลับไม่เอื้ออำนวยจึงรีบขอน้ำจากเพื่อนเพื่อให้หายจากอาการคอแห้งนี้
"หึ...มึงอยากกินน้ำเหรอได้...ดูท่ามึงยังไม่อยากกินน้ำกูตอนนี้ งั้นกินน้ำนี้ไปก่อนและกัน"
"ซ่า..." พูดจบมือหนาก็ยกถังน้ำสีดำข้างๆสาดใส่ร่างบางที่โดนโซ่ตรวนขึงไว้ทันที
"มึง..." ตาโตเบิกกว้างอย่างตกใจและประหลาดใจในการกระทำของเพื่อนรัก
ก่อนหน้านี้มันยังเลี้ยงสุกี้เขาอยู่เลยแต่ทำไมตอนนี้ถึงได้หยาบคายแล้วทำเรื่องหมาๆใส่เขา
สมองที่ยังไม่ค่อยตื่นเต็มที่รีบประมวลผลหาสาเหตุของเรื่องบ้าๆนี้จนกระทั่งเหมือนมีดวงไฟสว่างขึ้นในหัว
เรื่องพวกนี้เขาไม่เคยเจอแต่เขากลับรู้สึกว่ามันคุ้นเคย จะไม่ได้คุ้นเคยได้ยังไงในเมื่อน้องสาวตัวดีพูดกรอกหูเขาทุกวัน
อีกทั้งกลุ่มเพื่อนสาวๆของตนยังคงพูดเรื่องนี้ได้แทบทุกวินาที
ใช่แล้วเรื่องบ้าบอพวกนี้เป็นนิยายที่น้องสาวของผมซึ่งเป็นลูกของน้าน้องของแม่แต่งขึ้นมา
ผมไม่เคยอ่านนิยายมันหรอกนะ เลือดนักเขียนมันช่างเข้มข้นเสียจริงๆ เพราะผมก็เป็นนักเขียนเหมือนมัน(แต่ไม่ค่อยดัง)
แต่ไอน้องคนนี้มันกลับสัปดลให้เพื่อนผมเป็นพระเอกส่วนผมก็เป็นนายเอกผู้น่าสงสาร แล้วที่บ้าไปกว่านั้นมันเป็นแนว mpreg ผู้ชายท้องได้น่ะสิ(ขนาดไม่เคยอ่านนะ)
แค่ผมรู้ว่ามันจิ้นผมกับไอภัทรผมก็ยูวีมันจะแย่แล้วนี่ยังเขียนให้ผมท้องได้วันนั้นที่ผมรู้ผมก็เบิ้ดกะโหลกมันไปเสียกะโหลกมันแทบยุบ
แต่ถ้าผมตื่นผมจะเอาให้หนักๆให้มันยุบไปถึงหน้าผากเลยโทษฐานรบกวนการพักผ่อนอันสงบของผม
"สัสเอ้ย...กูฟังจนหลอนแล้วเก็บไปฝันเลยเหรอวะ" คิดอย่างรู้สึกเอือมระอาบวกกับละเหี่ยใจ ทั้งๆที่เป็นเวลานอนหลับพักผ่อนแท้ๆแต่กลับฝันเรื่องอัปรีย์จัญไรนี้ได้
"มึงพูดเหี้ยอะไร...อย่าคิดว่ามึงตอแหลแล้วกูจะเชื่อมึงอีกนะ" คำพูดจาระคายหูของเพื่อนในชีวิตจริงที่มันเป็นคนที่แสนสุภาพมากทำให้วีรัชลมแทบจับแล้วตะลึงพรึงเพริดกับความฝันที่เหมือนจริงมากระดับฟูลเฮชดีนี้ แม้ขนาดสิวทุกเม็ดบนใบหน้าเพื่อนยังเหมือนราวกับตัวจริงกำลังแกล้งเขาอยู่อย่างนั้น แต่สิ่งที่เขาทำออกไปกลับตรงข้ามกับความคิดในใจ
"เหรอครับ งั้นก็แล้วแต่นายเลย อยากด่าอะไรก็ด่าอยากทำอะไรก็ทำ" พูดด้วยใบหน้าไม่แยแสอะไรก็จะให้เขามาวอรี่อะไรถึงแม้ว่ามันจะโคตรสมจริงแต่มันก็แค่ความฝันเท่านั้นเขาไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว
"มึงกล้ามากนะที่ประชดกู...สงสัยกูจะเบามือกับมึงไปจริงๆ" พูดจบก็ก้าวยาวๆมาหาร่างบางทันทีก่อนจะกระชากโซ่ที่ล่ามข้อมือบางนั้นอย่างรุนแรง
"โอ้ยย....เหี้ยเอ้ยยยทำไมเจ็บ โคตรสมจริงเลยวะ" ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนที่จะส่งสายตาพิฆาตไปยังเพื่อนหนุ่มที่เป็นแค่ตัวละครในนิยายเท่านั้น
"มึงคิดว่ามึงฝันอยู่รึไง ได้เดี๋ยวมึงได้รู้กันว่ามันเป็นความจริง" มือหยาบกร้านกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวออกจากร่างบางอย่างรุนแรงปรากฏร่องรอยบาดแผลและรอยรักที่ตนสร้างไว้มากมายบนเนื้อนวล ซึ่งปลุกเร้าอารมณ์ดิบของชายหนุ่มร่างสูงขึ้นอย่างหยุดไม่อยู่
"แม่งเอ้ย...ปล่อยกูนะไอภัทร...ไอน้องเวรเอ้ย อย่าให้กูตื่นนะ" ก่นด่าน้องสาวอย่างโมโหก่อนจะหลบสัมผัสรุนแรงและร้อนแรงของคนบนร่างที่พยายามซุกไซร้ซอกคอขาวของตนอย่างไม่รู้สึกสงสารคนเจ็บเลย
...
***บทนำแสบๆ (แสบแผลแทนวีน่ะสิ)
...
เป็นใครก็คงจะรู้สึกพิลึกที่วาร์ปเข้านิยายเรื่องจองจำนายเพื่อนรัก(น้องสาวแต่ง) แต่ถ้ามันเป็นนิยายปกติคงจะรู้สึกเฉยๆหรือปลื้มปริ่มอยู่ที่มีพระเอกเหมือนอัศวินขี่ม้าขาว แต่นี่คือนิยายซาดิสแห่งชาติ
ดราม่าน้ำตาแตกที่โด่งดังไปหลายๆประเทศของอาจารย์มิโดริจังอิย้ะไตไต ซึ่งเป็นนักเขียนชาวไทย(ไม่เปิดหน้า)ที่เขียนนิยาช×ช สุดแซ่บอ่านแล้วต้องสำรองเลือดไว้ยี่สิบถุง ไม่พอสิ ต้องสำรองโรง'บาลไว้มากกว่า
ดราม่าจนต้องมีโรงงานผลิตทิชชู่ในบ้านน่ะ ซึ่งจุดเรียกยอดวิวก็มาจากความเกรียนกวนเบื้องล่างของนักเขียนคนนี้ ที่หาทุกท่วงท่าพลิกแพลงทุกลีลารักปนความซาดิสใส่ให้พระเอกของเรื่องกระทำชำเรานายเอกจนสาสมใจ
ความดราม่าจะสรรหามาแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยเหมือนมดกัดก็เรียกน้ำตาคนอ่านได้เป็นถังๆ ใครไปอยู่ในนิยายแบบนี้โดนกระทำชำเราคงจะสติหลุดไปแล้ว นี่มันยิ่งกว่านรกๆชัด
"กูจะตายมั้ยเนี่ย"
วีรัช
...
Guest
