บ้านหลังเล็กบนเนินเขาที่ห่างออกจากหมู่บ้านบนเขามาเพียงเล็กน้อย หากแต่สงบ ร่มรื่น ด้านข้างโอบล้อมไปด้วยพืชไม้นานพรรณ ด้านหลังเป็นทิวเขาสลับซับซ้อนที่แซมด้วยสายหมอก และปุยเมฆ สิ่งเหล่านี้คอยฟูมฟักหล่อเลี้ยงหัวใจที่แห้งเหี่ยว จากที่เคยเย็นชา แค้น แค้นมากเสียจนทำเขากลายเป็นคนนิสัยก้าวร้าว ขาดสติ ยามนึกถึงมันปวดหนึบในใจ เจ็บราวมันจะแตกหรือบุบสลายให้ได้
ที่นี่ทำให้หัวใจของชายหนุ่มกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง กลับมาเป็นคนที่ครอบครัวคอยเฝ้ารอ เพียงแต่เขายังไม่พร้อมออกจากที่นี่ เขายังอยากพัก อยากอยู่ลำพัง ยังไม่พร้อมจะเข้าสู่สังคมที่วุ่นวาย
ปลายเดือนมิถุนายน ฝนพรำบางๆยามใกล้พลบค่ำ
"พรุ่งนี้ไปรับขวัญบ่ายโมงนะคะ อยากเห็นเราใส่ชุดแต่งงานจะแย่ละ" ปากสวยเอ่ยพร้อมเขย่งเท้ายื่นหน้าหวานขึ้นหอมแก้มหนาอันเป็นที่รัก
"ครับ ขับรถกลับดีๆนะ ถึงแล้วรีบโทรมาบอกเลย" ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมโน้มลงมาฝังจมูกลงบนแก้มเนียนสวย
เธอหน่ะอ่อนหวาน สุภาพ วางตัวดีมีมารยาท อีกทั้งยังสวยมาก สวยเสียจนผู้ชายเจ้าเสน่ห์อย่างเขาหลงจนหัวปักหัวปำ
รัก เธอและเขารักกันมากท่ามกลางความยินดีของทั้งสองครอบครัว ความเหมาะสม ความพอดีอย่างลงตัว เฟอร์เฟ็ก ใช่ มันสมบูรณ์มากทุกอย่าง
ร่างสูงยืนมองรถคันงามเคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา หากไม่ติดว่ามีธุระกับพ่อและพี่ชายเขาคงไม่ปล่อยให้คนรักขับกลับหรอก
แต่ทุกอย่างกลับกลายเป็นเพียงแค่อดีต อดีตที่เจ็บปวด รวดร้าว แสนจะทรมานยามคิดถึงคนรักที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ แค้นนี้เขาต้องกลับไปชำระแน่นอน
......
แอ๊ะ
......
ประเดิมเรื่องแรกเลยนะคะ ฝากด้วยนะ