พลิกวิกฤตให้เป็นเยอ

Intro

โรงพยาบาลนครธัญญะ

11 : 34 PM

“ช่วยแม่ผมด้วยครับ” เสียงแก่แหบพูดขึ้นหลังจากเตียงผู้ป่วยมาถึง และกำลังเคลื่อนที่ตรงไปห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาลเอกชนที่มีผู้คนไม่มากเท่าไหร่ “คนไข้ล้มมาใช่ไหมคะ” เสียงพยาบาลถามไปวิ่งไป ชายแก่ตอบกลับ ก่อนจะหยุดแล้วมองไปเตียงผู้ป่วยที่เข้าไปด้านในของห้องฉุกเฉิน

“คุณคะ” เสียงจากสาวที่อายุน้อยกว่าอีกคน “ผมโอเค..” ชายแก่พูดขึ้นก่อนจะเอามือยกมาปิดหน้า

11:55 PM

“ผมกำลังไปครับแม่” เสียงทุ้มขับรถออกมาด้วยความเร็วออกจากตัวเมืองที่ตัวเองทำงาน ในใจก็ภาวนาว่าให้อาม่าปลอดภัย รถที่ขับมาด้วยความเร็วที่100กิโลเมตรต่อชั่วโมง “ไม่ต้องรีบนะธาร หมอยังไม่ออกมา”

“ครับแม่” ผมเลี้ยวเข้าโรงพยาบาล แล้วเลือกที่ขับไปด้านหลังของตึกฉุกเฉิน ผมขับให้ช้าลงมานิด แต่ดีหน่อยที่ไม่มีรถสักคัน อาจจะเป็นเพราะดึกแล้ว

“เห้ยย!!”

เอี๊ยดดดด โคร่มม!...

หน้าห้องฉุกเฉิน

“ธาร คนนั้นคือใครหรอลูก” เพราะผมที่มาพร้อมกับเตียงผู้ป่วย “ผม…” ผมแทบไม่มีแรงสักนิดเพราะผมเพิ่งชนคน ไม่รู้ว่าแรงขนาดไหนเธอมีเลือดไหลออกที่หัว รอไม่นานก็มีคนมีช่วยไว้แถมยังอยู่ในโรงพยาบาลอีกเลยทำให้ถึงมือหมอได้เร็ว ครั้งแรก มันเป็นครั้งแรกที่ผมชนคน ให้ตายเถอะ! “ผมขับรถชนคน”

“ว่าไงนะ!” เสียงถูประสานกันสองเสียง ที่มาจากพ่อกับแม่ของผม “ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า เธอถึงมือหมอแล้วไม่เป็นไรนะ” แม่เข้ามาปลอบผมแล้วจับที่แขนผมเบาๆ ผมพยักหน้าเป็นรับรู้ว่าผมสบายใจมานิดหน่อยแต่ก็นิดหน่อย

“เหอะ สร้างปัญหาตลอดเวลา”

“คุณ…”

“คุณดูสิ แม่ก็อยู่ในห้องนี้ ยังมีผู้หญิงที่ไอ้ธารมันไปชนเขามาอยู่ในห้องนี่อีก!”

“ผมไม่ได้ตั้งใจ”

“เหอะ”

“พอเลยทั้งสองคน รอให้หมออกมาก่อน แค่นี้ฉันก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว” เสียงของผู้เป็นแม่พูดขึ้น ก่อนจะจับมือผมแล้วนั่งลงอยู่ห้องฉุกเฉิน

12 : 15 AM

“คนไข้ของคุณหลี่หมิ่นโจวครับ”

“ครับ แม่ผมเป็นยังไงบ้างครับ” เสียงลุกลี้ลุกลนของพ่อของผม พูดขึ้นทันที่หมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“อาการทรงตัวแล้วครับ สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือน ถือว่าไม่ได้สาหัสอะไรสบายใจได้เลยครับ แต่ยังไงคุณก็ตามผมมาคุยที่ห้องนะครับ” หมอพูดเสร็จก็เดินนำไปที่ใดที่หนึ่งของโรงพยาบาล แล้วบอกกับพ่อผมให้ไปคุยต่อที่ห้อง

“ค่อยยังชั่วหน่อยนะคะ ฉันก็คิดว่าท่านจะเป็นอะไรไป” เสียงผู้แม่พูดขึ้น “ผมจะไปคุยกับหมอ ยังไงคุณก็รออยู่ที่นี่แหละ” ผู้เป็นแม่พยักหน้าแล้วมองมาที่ผม

“อาม่าปลอดภัยแล้วนะ”

“ครับ แต่หมออีกคนยังไม่ออกมาเลยนะแม่ ผมกังวล…”

12 : 55 AM

“หมอครับ คนที่ผมชน…”

“คุณเองหรอ…ฉันถามหน่อยนะในโรงพยาบาลทำไมถึงขับเร็วขนาดนี้” เสียงจากหมอที่ตัวเล็กว่าผมนิดหน่อย เธอยืนอยู่ข้างหน้าและมีพยาบาลอีกคนยืนอยู่ข้างๆ “คุณหมอคะใจเย็นๆนะคะ” เสียงพยาบาลกระซิบเบาๆ

“เพื่อนชั้นปลอดภัยดี…เดี๋ยวพยาบาลพาคนป่วยไปที่ห้องพิเศษด้วยนะคะ ลงชื่อว่าชั้นเป็นคนดูแลรักษา”

“ได้ค่ะคุณหมอ”

“เดี๋ยวครับคุณ” ผมเรียกดักไว้เพราะรู้ว่าคุณหมอสาวตรงหน้าจะต้องเดินไปไหนแน่ๆ

“มีอะไร ชั้นบอกแลวไงว่าเพื่อนชั้นปลอดภัยดี” เธอพูด

“ผมจะรับผิดชอบเอง เรื่องค่าใช้จ่าย” ผมพูด

“ไม่ต้องหรอก ยังไงเพื่อนชั้นก็ผิดด้วย”

“ยังไง…”

“เพื่อนชั้นเป็นโรคนอนละเมอ แล้วที่เกิดอุบัติเหตุก็เป็นเพราะโรคด้วย”

“แต่ผม…เป็นคนชนเธอ ให้ผมดูอาการเธอก็ได้”

“ได้ แต่พรุ่งนี้ตอนเช้าแล้วกันนะคะ” เธอพูดเสร็จ พร้อมกับรอยยิ้มแล้วเดินไป ปล่อยให้ผมกับแม่มองหน้ากัน”

“ไปรออาม่าที่ห้องเถอะธาร”

“ครับ”