คืนที่ฟ้าไร้ใจ

ฤดูกาลเเห่งความเจ็บปวด 

บทนำ 

“ทรมาน” 

“มันเป็นเพียงคำกล่าว ของความรู้สึก” 

สัมผัสเนื้อหนัง เร่งรุมเร้าให้ร่างกายลุ่มหลง เมื่อติดจนคลั่ง ไม่มีสิ่งใดหยุดแรงปรารถนาของเขาได้ กล้ามเนื้อแขนกำยำรัดแน่นรอบเอวคอดบาง   จังหวะขึ้นลงทำให้ฉันหายใจแทบไม่ออก ความอึดอัด ! ระหว่างต้นขาอ่อนแอขาวนวล รู้สึกเหมืืนกับว่ามันจะขาดออกจากกัน ! มือใหญ่บีบเน้นปลายเล็บจิกลงบนผิวบางจนเลือดไหลซึม ๆ ออกมา มืออีกข้างของเขา ผลักเน้นช้อนเอวฉันให้เข้ากับจังหวะของเขา เมื่อร่างกายปลือยเปล่าชิดแนบกับแผงอกหนาแกร่ง ผิวสีเข้มครามแดดเหงื่อไหลผ่านกลางอกจนเห็นได้ชัดถนัดตา สมองฉันว่างเปล่างุนงงสิ่งเดียวที่นัยย์ตาเห็นได้ชัดเจน คือใบหน้าดุดันหอบลมหายใจร้อนแรงรดลินใกล้ริมฝีปากของฉัน “......................”เขาเงียบทุกครั้ง สายตาคมกล้ามองฉันเงียบ ๆ นอกจากสัมผัสรุนเเรงของเขา ฉันไม่กล้าจ้องตาเขา เเวลาไหนก็ไม่เคยคิดจะจ้องตาคู่นั้นของเขาได้นาน  

"เป็นอะไร เจ็บตรงไหน ?"เขาถามเสียงเข้ม 

"ยะ อย่ามาถามอะไรในเวลา แบบนี้ซิ" ฉันก้มหน้าลงใบหน้าเเดงก่ำ จนเห็นสีเเดงส้มถึงใบหู ไม่รู้เขาจะทำหน้าเเบบไหนขอเเค่เวลาเเบบนี้ไม่ต้องมีบทสนทนาอะไรจะได้ไหม ? ตาลุงบ้าเอ้ย! ฉันสบถในใจ ! 

เขายกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ย "นั่นสิ"ร่ายสูงโน้มตัวลงมาพร้อมกับประคองร่างเเบบบางลงที่ฟูกขนสัตว์สดำสนิท เขาใช้มือช้อนไปที่ปลายครางของฉันอย่างเบามือ ก่อนจะประทับจูบยาวนานจนฉันเเทบหายใจไม่ออก มืือเล็กดันแผงอกแกร่งของเขาออก ! เเล้วพูด "จะเเกล้งอะไรอีกตาเเก่บ้า !"ฉันสะบัดหน้าหนีมือน้อย ๆ ดึงผ้าห่มขนสัวต์สุดเเรง เพื่อปกปิดใบหน้าแดงก่ำของตน 

"เปล่าซะหน่อย"ฉันพูดไปก็พลางจับผ้าเเน่นก่อนจะถูกดึงออกอย่างเเรง !  

เขาได้ใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายเขิลจนตัวม้วน เขาไม่สนใจท่าทีของฉันเเน่นอนว่าอาการเขิล งี่เง่าแบบนี้ ยิ่งกระตุ้นให้เขารุนเเรงมากกว่าเดิม 

“อือ อือ”เสียงครางแผ่วเบาถูกกลืนหายไปพร้อมกับเสียงลมพายุและสายฟ้าที่ผ่าลงมาเป็นระยะ สายลมพัดปะทะบาน หน้าต่างไม้สักทองกั้นด้วยกระจกใสสั่นดังครวญครางน่าขนลุก ฉันไม่แน่ใจว่าตอนนี้เวลาผ่านมานานเท่าไหร่ รู้เเต่ว่าร่างกายปวดหนึบไปหมดดวงตาทั้งสองข้างแทบจะลืมตาไม่ขึ้น  เหมือนสติจะหลุดลอยไปช่วงขณะหนึ่ง ความเงียบแทรกตัวผ่านเข้ามาเสียงฝนกับลมพายุพัดแรง ฉันมองผ่านกระจกบานหน้าต่างเป็นภาพมัวๆ เบลอไม่ชัดเจนนัก สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันเมื่อครู่ยังคงรู้สึกถึงสัมผัสรุนแรงจากเขา และเป็นเรื่องปกติที่เขาไม่เคยหลับอยู่บนเตียงผ้าปูขนสัตว์สีดำ มือใหญ่คู่นั้นบรรจงห่มผ้าห่มขนสัตว์ทับบนร่างกายเปลือยเปล่าของฉัน สายตาของเขาจ้องมองฉันนิ่งเงียบเหมือนอย่างทุกครั้ง แสงไฟสีแดงถูกจุดขึ้นที่ปลายบุหรี่แดงวาบชั่วครู่ เขาพ่นควันสีขาวนวลออกมา กลิ่นมันคล้ายกับกลิ่นเปปเปอร์มิ้นแห้งเเละเย็น ลอยอยู่ในอากาศเขาหันมาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  

“นอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนเเต่เช้า”เขาดึงผ้าขึ้นปิดหัวไหล่เพื่อให้แน่ใจว่าคนที่นอนอยู่ข้างตนจะอบอุ่นและไม่เป็นไข้หวัดไปเสียก่อน 

“ค่ะ”ฉันตอบ 

คำพูดเดิมๆ ร่างกายเปลือยป่าวของเขานั่งอยู่มุมหนึ่งตรงขอบเตียงซึ่งไม่ไกลจากฉันมากนัก มือใหญ่อบอุ่นลูบหัวของฉันเบา ๆ เขานั่งลงที่เดิมแล้วหลับตาลง แผ่นหลังเปลือยเปล่าพิงกับหัวเตียงไม้สักแกะสลัก ลวดลายกนกไทยเเบบเก่าโบราณประณีตวิจิตรงดงามตามหลักช่างฝีมือ เเละเป็นความชอบส่วนตัวของเจ้าตัว ฉันยังคงมองเขาขนตางอนยาวกับคิ้วหนาเข้มเลิกขมวดชิดติดกัน บุหรี่ที่สูบไปได้ไม่ถึงม้วนถูกขยี่กับที่เขี่ยบุหรี่เเก้ว ใช่ ! เขากำลังหลับ สำหรับงานในสายอาชีพนี้ เขาจำเป็นต้องบังคับให้ตนเองหลับนอนในท่านี้ ท่าทีเตรียมพร้อมปลิดชีพทุกคนที่เข้ามาใกล้ 

“ฝันดีค่ะ”ฉันพูดอะไรแปลกประหลาดออกไปแต่เพราะยอมรับในชะตากรรมของตนเองเลยต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้ เขาไม่ตอบอะไรกลับมาเเต่มือใหญ่คู่นั้นยังคงลูบอยู่บนศรีษะของฉันเบา ๆ สักพักก่อนจะนิ่งไป  

(โปรดติดตามตอนต่อไป)