สวัสดี ก่อนอื่น ฉันขอแนะนำตัวเองก่อนเลย ฉันชื่อเฮลลี่ ฉันเป็นเด็กกำพร้า เนื่องจากพ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิตทั้งคู่ ปู่กับย่าไม่รับเลี้ยงฉันเพราะฉันเป็นสาเหตุให้ลูกของเขาต้องตาย ฉันถูกพูดกรอกหูมาตลอดว่าฉันมันตัวซวย อยู่กับใครไม่ได้ทุกคนต้องตายกันหมด ฉันจึงได้มาอยู่ที่นี่ บ้านเด็กกำพร้า ฉันไม่เชื่อว่าตัวเองเป็นตัวซวย เด็กอายุ 2 ขวบอย่างฉันจะไปทำอะไรให้ใครต้องตายได้ และฉันเชื่อแบบนั้นมาตลอด
จนกระทั่ง ฉันได้รับอุปการะจากครอบครัวคนฮ่องกง ฉันถูกพามาที่ฮ่องกงในทันที ตอนแรกฉันก็กลัวนะที่ต้องมาอยู่กับคนแปลกหน้าแต่พออยู่ไปอยู่มามันกลายเป็นว่าฉันหลงรักครอบครัวนี้ เขาทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่คนนอก ฉันคือลูกสาว และเขาเลี้ยงดูฉันดีมาก ไม่ว่าฉันต้องการอะไรเขาหามาให้ฉันได้ทุกอย่าง และวันนี้พวกเขาจะจัดงานวันเกิดให้กับฉัน เขาบอกให้ฉันรออยู่ที่บ้าน เขาจะไปหาของมาเซอร์ไพรส์ ฉันอยู่กับพวกเขามาได้18 ปี ก็คิดว่าคงไม่มีอะไรแล้ว มันก็แค่คำพูดของคนที่ไม่อยากได้ภาระอย่างฉันแค่นั้นเอง แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลกฉันได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลแห่งหนึ่งว่า พ่อกับแม่บุญธรรมของฉันได้เสียชีวิตลงแล้วเนื่องจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ และทันใดนั้นเองคำพูดของปู่กับย่าก็ลอยเข้ามาในหัวของฉัน
"แกมันตัวซวย อยู่กับใครไม่ได้หรอก จะพาเขาตายกันไปหมด "
"ตัวซวย..ไปออกไปนะ ออกไปจากบ้านของฉัน ไป๊!!"
"ฮึก..ย่าจ๋าา เฮลลี่ไม่มีที่ไป อย่าไล่เฮลลี่เลยนะคะ"
"แกจะไปตายที่ไหนก็ไป แกทำให้ลูกชายฉันต้องตาย ออกไป ตั้งแต่แกเกิดมามีอะไรดีๆเกิดขึ้นมาบ้าง ห๊ะ"
"ปู่ขาา..เฮลลี่ขออยู่ด้วยนะคะ"
"ไปซะเถอะเฮลลี่ ปู่ไม่อยากเห็นหน้าหลานอีก"
ปึงงง...
ภาพความทรงจำที่ไม่ดีผุดขึ้นมาทันที เมื่อเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้านของปู่กับย่าแท้ๆของเธอ แต่เธอกับถูกขับไล่อย่างกับหมูหมา
เธอเป็นตัวซวยจริงๆใช่ไหม
"ฮึก หนูขอโทษนะคะ หนูขอโทษ" เฮลลี่พร่ำพูดมันออกมาอย่างสุดกลั้นพร้อมน้ำตามากมายที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจ เธอนอนกอดรูปภาพครอบครัวใหม่ของเธอพร้อมน้ำตามากมายที่หลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
หลังจากที่จัดงานศพของพ่อกับแม่บุญธรรมเธอเรียบร้อยแล้ว ก็มีผู้ชายวัยกลางคนท่านนึงเดินมาหาเธอพร้อมยื่นเอกสารบางอย่างให้กับเธอ เธอจึงเปิดมันออกดูและอ่านมันทุกบรรทัดเพราะมันคือลายมือของพ่อบุญธรรมของเธอนั่นเอง
"หมายความว่ายังไงคะ เฮลลี่ต้องแต่งงานหรอคะ กับใคร?"
"..........."
Guest
