“ผมคือคนที่ต้องสัมภาษณ์คุณวันนี้ คำถามแรกเลยแล้วกัน คุณพูดมากไหม” เมื่อเขาเอ่ยถามคำถามนั้นจบ เขาก็จ้องฉันตาเขม็งเพื่อรอคำตอบจากฉัน แล้วฉันควรตอบยังไงล่ะเนี่ย นี่มันคือคำถามที่ใช้สัมภาษณ์เหรอเนี่ย
“ไม่ค่ะ ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากพูดค่ะ” ฉันตัดสินใจตอบไปตามความจริง
“ดี วันจันทร์คุณมาเริ่มงานได้เลย” อะไรเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้วนะ ถามแค่นี้จริงๆเหรอ
“เอ่อ”
“ไม่ต้องถาม ผมรับแล้วก็คือรับ” โอเคจ้า รับแล้วก็รับจ้าพ่อคุณ และหลังจากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป แล้วฉันจะจเออะไรบ้างเนี่ยมาวันแรกก็เจอกับคนแปลกเลย
ยัยอวบ ขึ้นรถ” ให้ตายเถอะ เป็นผีหรือไงตามมาหลอกหลอนอยู่ได้ แล้วมีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันว่ายัยอวบ ถึงแม้ว่าฉันจะอวบจริงๆก็เถอะ ไม่ได้สนิทกันสักหน่อย
“ดิฉันจะกลับบ้านค่ะ มันถึงเวลาเลิกงานของดิฉันแล้ว” เรื่องอะไรฉันต้องทำตาม ฉันเลิกงานแล้วย่ะ
“ขึ้นรถ อย่าให้ต้องพูดเยอะ” เชอะเผด็จการที่สุด ขึ้นก็ขึ้น แล้วนี่ทำไมฉันต้องยอมเขาตลอดด้วยเนี่ย หุ้ว ไม่เขข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
“นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนะคะ” ระหว่างทางฉันก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉัน แล้วเขาจะพาฉันไปไหนเนี่ย
“แล้วใครบอกว่าจะพาเธอกลับบ้านสาวน้อย”เขาหันมาทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน เขาเป็นอะไรเนี่ย
“ตื่นได้แล้ววว ถึงแล้ว” เมื่อผมพูดจบยัยอวบก็ลืมตาขึ้นมาทันที แล้วหันมามองผมตาขวาง อะไรกันตื่นขึ้นมาก็หาเรื่องกันเลย
“ป่ะ ลงไป”
“ไปไหน จะกลับบ้าน” ยัยอวบเตรียมตัวปลดเข็มขัดแล้วจะลงจากรถ ทำไมมันดื้อแบบนี้นะ
“นอนนี่วันนี้” ผมพูดจบก็เดินลงจากรถ เดินอ้อมไปฝั่งยัยอวบลากเธอเข้าไปในลิฟท์ด้วยกัน ยัยนี่ก็ขัดขืนสุดแรง แต่ขอโทษเถอะผมแรงเยอะว่าขัดขืนไปก็เท่านั้น
“นี่คุณปล่อยฉันนะ ฉันอยากกลับบ้าน ขอร้องนะ ฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก” อ้าว ยัยอวบพูดงี้ได้ไง ฉันอยากเห็นหน้าเธอทุกวันนะเว้ย
“ถ้าเธอมากับฉันดีๆฉันจะไม่ทำอะไรเธอ แต่ถ้าเธอยังดื้อด้านอยู่อย่างงี้ วันนี้เธออาจจะได้ผัวชื่อเอียร์ก็ได้นะ หรือจะลองดูตอนนี้เลย ลานจอดรถก็ไม่เลวนะ ฉันไม่เคยอยากลองอยู่เหมือนกัน”
Guest
