เด็กหนุ่มผมสีเทาสว่างจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มผมทองบลอนด์ในมือถือจดหมายสีขาวดูท่าทางสบสันอยู่คล้ายกับว่ากำลังหาอะไรสักอย่างอยู่ เด็กหนุ่มผมเทามองสักครู่ก่อนจะเดินเข้าไปทักด้วยความสนใจเป็นพิเศษ
"สวัสดีครับกำลังหาอะไรอยู่ริเปล่าครับ"
"..."
เด็กหนุ่มผมทองเงียบไม่พูดอะไร ด้วยความกล้วที่จะพูดคุยกับคนแปลกหน้า...
"ผมชื่อ เอซอฟ คาร์ล ครับ"(ขอเรียกอีสปว่าเอซอปน่ะมันน่ารักดี)
"ผมชื่อ วิค..เตอร์......แกรนซ์ ครับ"
"แล้วนายกำลังหาอะไรอยู่ล่ะผมอาจจะช่วยได้"
เอซอฟถามเพื่ออาจจะช่วยวิคเตอร์หาสิ่งที่เขากำลังหาอยู่วิคเตอร์มิรู้จะพูดอย่างไรดีจึงส่งจดหมายให้เอซอฟอ่านว่าผู้รับเป็นใคร
"เอ็มม่า วูท เธออยู่ที่สวนเธอมักอยู่ที่นั้น"
ด้วยความที่เอซอฟเป็นคนสังเกตทูกสิ่งรอบตัวจึงรู้...
"ขะ..ขอบคุณครับ คุณคาร์ล"
วิคเตอร์รีบเดินออกจากห้องโถงใหญ่ไปยังสวนเพื่อส่งจดหมายให้กับเอ็มม่า
"ขอบคุณค้าาา จริงสิฝากอันนี้ไปให้คุณหมอเอมิลี่ ไดเยอร์ หน่อยได้ใหม?"
วิคเตอร์ยิ้มรับเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเอ็มม่า เขารับกลองใหญ่ที่เอ็มม่า
"ยินดีครับ"
วิคเตอร์เดินไปที่หน้าห้องของคุณหมอเพื่อส่งกล่องใหญ่ที่เอ็มม่าให้มาส่ง...เมื่อเอมิลี่ ได้รับกลองจึงเปิดดูเธอพบกับดอกไม้สีขาวมีกลิ่นหมอที่ทำให้ผ่อนคลาย
"แล้วพบกัน"
วิคเตอร์เดินออกจากหน้าประตูห้องของเอมิลี่
"เดี๋ยวสิจ๊ะ วิคเตอร์ แกรนซ์ ดอกไม้ดอกนี้ฉันให้เธอจ๊ะ"
เอมิลี่มอบดอกไม้สีขาวให้วิคเตอร์เพื่อเป็นการขอบคุณ เมื่อรับดอกไม้วิคเตอร์ก็เดินออกมาเขาพบกับเด็กหนุ่มผมเทาสว่างที่ช่วยบอกทางให้กับวิคเตอร์ ถึงแม้ว่าจะกล้วเพราะไม่รู้จะพูดอะไรกับเอซอฟ เขาเดินเข้าไปหาเอซอฟและมอบดอกไม้สีขาวให้ เอซอปมองไปที่ดอกไม้นั้นและรับมันมา
"ให้ผม ... ขอบคุณครับ"
เอซอฟจ้องมองวิคเตอร์อย่างไม่ว่างตาสายตาทั้งคู่จ้องมองกันโดยไม่มีใครว่างตาบรรณยายกาศรอบๆตัวเงียบลงไม่มีให้ถอนสายตาออกจากกันเลย....
"ผมขอตัวกลับห้องก่อนน่ะครับวะ..ไว้พบกันในวันใหม่..."
วิคเตอร์ทำลายบรรณยายกาศที่เงียบลงไปเพื่อพาตัวเองออกจากบรรณยากาศอันน่าอึดอัดใจเช่นนี้
มีต่อน้าาาาคุยกันนิดอยากให้บทนำเป็นการทำความรู้จักของเอซอฟและวิคเตอร์เสียก่อน(เพิ่งเริ่มเขียนเรื่องครั้งแรกผิดพลาดประการใดขออภัย)
Guest
