หวานใจนายหมอ(ปาก)หมา

บทนำ 

"นี่ฉันถามจริงๆเถอะนะยังเด็กหัวแข็ง เธอจะอยากได้บ้านที่มีสนามใหญ่โตไปทำไมกัน" เขาละไม่เข้าใจจริงๆเลยเชียว ก็ในเมื่อเขาพาเธอมาอยู่ที่คอนโดฯหรูกลางกรุง ทั้งยังสะดวกสบายขนาดนี้ ยังจะต้องการอะไรอีก

"แล้วหนูขอมาอยู่คอนโดฯหรอคะ คุณถามความสมัครใจของหนูแล้วหรอคะ คอนโดฯของคุณมีที่อึ ที่ฉี่ ที่วิ่งเล่นให้ถั่วเขียวแล้วหรอคะ" เธอขัดใจจริงๆเลยเชียว เธอไม่ได้อยากมาอยู่ที่นี่สักหน่อย แต่ก็ทำได้แค่เดินหน้างอเข้าไปหาถั่วเขียว เจ้าหมาพันธุ์ทางที่นั่งตาใสเอียงคอ มองคนทั้งคู่สนทนากันเรื่องของตน

"ถั่วเขียว หนูอยากวิ่งเล่นบนสนามหญ้ากว้างๆมั้ยลูก" น้ำเสียงที่คุยกับเจ้าถั่วเขียวกับน้ำเสียงที่คุยกับเขามันช่างต่างกันนักราวฟ้ากับเหว ให้มันได้งี้สิ

บ๊อก! บ๊อก! เจ้าหมาตาใสเห่าเสียงดัง เสียงใสๆของมันทำให้เจ้าของห้องอย่างเขาเคืองใจนัก มันช่างไม่รู้อะไรซะเลย หมาเด็กยังไงก็คงเป็นหมาเด็กอยู่วันยังค่ำสินะ

"อยากวิ่งหรอลูก โอ๋ๆๆๆ เดี๋ยวแม่จะหาบ้านที่มีสนามหญ้ากว้างๆแล้วไปอยู่กันสองคนเนอะลูกเนอะ" เธอพูดเสียงอ่อนลงจนเขาจับสังเกตได้ เธอพูดได้เพียงเท่านั้นน้ำตาก็พลันรื้นขึ้นมาเอ่อเต็มหน่วย เพราะพ่อแม่แยกทางทำให้ต้องอยู่กับปู่และย่า พอสิ้นบุญของท่านทั้งสอง เธอก็เหมือนตัวคนเดียว ซ้ำยังโชคร้ายต้องมารับจ้างคนใจร้ายอย่างเขาทำงานเพื่อส่งตัวเองเรียนให้จบอีก

เขาที่ยืนกอดอกดูพฤติกรรมของเด็กสาว(ที่กำลังโตเป็นสาว)และฟังคำพูดประชดประชันที่เธอคุยกับหมาแล้วมันเคืองใจชะมัด ใครล่ะจะไม่รู้ว่าเธอต้องการจะแดกดันเขา ทำให้อารมณ์เสียแต่หัววันให้ได้เลยสิน่า ยัยเด็กหัวแข็ง!

"ถ้าเธอมีปัญญาก็ลองทำให้ฉันพอใจดูสิ บางทีฉันอาจจะสงเคราะห์ส่งเธอไปอยู่บ้านสวนอย่างที่เธอต้องการก็ได้นะ" เขาลองยื่นข้อเสนอดู แต่ก็ฟังดูกำกวมยังไงชอบกล

"แล้วคุณจะให้หนูทำอะไรล่ะคะ ในเมื่อหนูทำอะไรคุณก็ไม่เคยพอใจสักอย่าง ก็ไม่รู้จะจ้างมาทำไม" ประโยคหลังเธอพูดเสียงแผ่วลง หากแต่หูของคนหาเรื่องอย่างเขากลับได้ยินอย่างชัดเจน

"ง้ั้นเธอก็เอาไอ้หมาจอมตะกละนี่ไปปล่อยซะสิ ฉันจะได้เลิกจ้างเธอ!" รู้ทั้งรู้ว่าค่าใช้จ่ายของตัวเองเพิ่มขึ้นเพราะเลี้ยงหมายังจะปากดี

"นี่! คุณจะบ้ารึยังไงกัน หนูพึ่งเก็บถั่วเขียวมาเลี้ยงได้ไม่ถึงเดือน แต่คุณจะให้ฉันเอาไปปล่อยเนี่ยนะ มันจะรอดรึเปล่ายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ! ฮึก.. แล้วตัวมันแค่เนี้ย ฮึก.. อายุยังไม่ทันจะถึงสามเดือนด้วยซ้ำ! ฮึก.. จิตใจคุณทำด้วยอะไรกัน ไม่โหดร้ายไปหน่อยหรอ!" เธอตะโกนใส่หน้าเขาทั้งสะอื้น ทั้งสงสารถั่วเขียว มันทำผิดอะไร มันก็เป็นแค่ลูกหมาตาดำๆตัวนึงอะ แม่มันถูกรถชนตายตั้งแต่มันยังไม่หย่านมด้วยซ้ำ เขาชักจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ

"อย่ามาสำออย ทีเรื่องอื่นเธอไม่เคยเสียน้ำตาให้ กะอีแค่ให้เอาหมาไปปล่อยแค่นี้ ถึงกับรำพึงรำพันเชียวรึ ฉันไม่ได้ให้เธอเอาไปฆ่านะ" เขาดึงตัวเธอให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ

"ไม่ได้ให้เอาไปฆ่าแต่คุณก็จะฆ่ามันทางอ้อมด้วยการปล่อยให้มันอดตายที่ข้างนอกนั่น! ปล่อยหนู!"

บ๊อกๆ บ๊อกๆ ถั่วเขียวเห่าคนที่กำลังขึ้นเสียงใส่แม่ของมัน และทำให้แม่มันเจ็บ ทั้งยังพยายามงับขากางเกงของเขาอีกด้วยเพื่อให้เขาปล่อยแม่ของมัน

"โอ๊ย!! ไอ้หมาตะกละ!" เขี้ยวถั่วเขียวโดนขาของเขา ทำให้เขาเจ็บจนเผลอเตะมันเข้าเต็มๆ

เอ๋งงง! เจ้าถั่วเขียวร้องเสียงหลงวิ่งตัวสั่นไปหลบที่หลังโซฟา ด้วยเข้าใจว่าตนมีความผิดจึงถูกทำโทษให้เจ็บ สายตามันหวาดกลัวเหมือนตัวคนเดียว

"ถั่วเขียว!!!" เมื่อหญิงสาวเห็นสายตาของมัน ยิ่งทำให้หัวใจของเธอมันแหลกสลาย สติหลุดทันที

เพียะ!!!

"อย่ามาทำตัวเป็นคนใจยักษ์ ใจมารกับลูกหนู!" เธอกล้าตบหน้าเขา ใช่ เธอตบหน้าเขาแล้วรีบวิ่งไปอุ้มถั่วเขียวหลบเข้าห้องตัวเองไป เมื่อเข้ามาในห้องแล้วเธอเอาแต่กอดถั่วเขียวเอาไว้ราวกับกลัวมันตายและจะหายไปจากเธอ ซ้ำยังร้องไห้แต่เก็บเสียงสะอื้นไว้ ร้องไห้ให้เงียบที่สุด ซึ่งเธอทำเป็นประจำอยู่แล้ว

อีกด้านของประตู

"เชี่ยเอ๊ย!! กูทำอะไรผิดอีกวะเนี่ย!" เขารับรู้ได้แน่ว่าเธอต้องโกรธเขาอย่างจริงจัง ก็คนมันไม่ได้ตั้งใจเตะนี่หว่า ก็เห็นทุกครั้งงับแค่กางเกง ใครจะคิดล่ะว่าครั้งนี้จะงับจริงอะ โชคดีนะที่เขาจับมันฉีดวัคซีนตั้งแต่เก็บมาแรกๆ

"โธ่โว้ย! กับอีแค่หมาตัวเดียวจะอะไรนักหนาวะ!"

'เจ้าหมอคนนี้มันปากหมาสมชื่เรื่องจริงๆเลยเชียว' 

#ต๊ะเอ๋ เค้าเองน๊า  

ความจริงมีเรื่องก่อนหน้า แต่เราว่าเราเขียนได้ไม่ดีพออะ 

เหมือนเขียนไดอารี่เลย ก็เลยขอแก้ตัวใหม่  

เรื่องนี้มีแรงบันดาลใจที่แรงกล้ามาก 

เรื่องราวของคนรักหมาที่จะทำให้คุณซึ้งกับความรักทั้งของหมาและหมอ 

อ๊ะๆ เอาไว้แค่นี้ก่อน เดี๋ยวค่อยติดตามไปเรื่อยๆนะคะ 

เจอกันทุกวันอาทิตย์ ห้าโมงไม่ค่อยตรง นะคะ