บทนำ
" อ้วนทำไร"
"หาร้านสัก"
"หาทำไม" เลย์เงยหน้ามองเพื่อนอย่างหงุดหงิด
" หาไปซักผ้ามั้ง ไอ้สัส!" เลย์เลิกสนใจเพื่อนและหันมาสนใจหน้าจอโทรศัพท์ต่อ และเขาก็มาสะดุดตากับภาพถ่ายด้านหลังของผู้ชายคนหนึ่ง กลางหลังมีลายสักรูปปีกเต็มแผ่นหลัง ไหนจะที่แขนทั้งสองข้าง ลายเส้นดูวิจิตรศิลป์และประณีตบรรจง เลย์ตัดสินใจกดเข้าไปที่หน้าไอจีของร้านก่อนจะทักไดเร็คไป
ซาลาเปา : สอบถามครับ
BesideU : ครับ?
ซาลาเปา : ถ้าจะจองคิวต้องทำไงครับ
BesideU : ก็จองดิครับ ถามได้
ซาลาเปา : .....
BesideU : วางไข่หรอครับ
ซาลาเปา : 😒😒
BesideU. : สรุปจองคิววันไหนนะครับ
ซาลาเปา : วันที่ช่างว่างครับ
ซาลาเปา : วันไหนครับ?
BesideU : ว่างปีหน้าครับ
ซาลาเปา : งั้นไม่สัก
BesideU : หยอกครับ ยังไงรบกวนมาติดต่อเองที่ร้านครับ ขอบคุณ
" ไอ้สัส ร้านเหี้ยนี่.. กวนตีน" เลย์กดดูโลเคชั่นที่เจ้าของร้านส่งมาก่อนจะบอกลาเพื่อนๆและเดินทางไปยังร้านที่ปักหมุดไว้
หน้าร้านสักที่ดูเหมือนบ้านคนธรรมดาๆนี่มันอะไรกัน ลายสักสวย..แต่ได้มาตรฐานป่ะวะ เลย์เดินเข้าไปกดกริ่งที่ประตู แต่ก็ไร้วี่แววเจ้าของบ้าน เค้ายังคงยืนรออยู่พักใหญ่ก่อนจะได้ยินเสียงรถจักรยานที่ปั่นมาจอดข้างๆเขา ผู้ชายรูปร่างขี้ก้างหัวสีทองซึ่งแตกต่างจากในรูปที่เขาเห็น แต่ลายสักที่ต้นแขนทำให้เลย์รู้ได้ทันทีว่านี่คือร้านที่เค้าตามหาแน่ๆ
" มาทำไร? "
" เอ่อ.. ที่ทักไว้อ่ะครับ"
" อ๋อ ส่งโลฯให้ผิด ป่ะๆเข้าบ้านก่อน"
"งั้นไว้วันหลังก็ได้ครับ"
" จะสักแมะ? ถ้าสักก็เข้าบ้านกับกูก่อน เร็ว! กูหิวข้าว"
" มึงหิวข้าวแล้วเกี่ยวไรกับผมวะพี่"
" เออ ก็กูเหงา ไม่แดกก็มานั่งเป็นเพื่อนกู" เลย์ขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกคนกำลังสื่อ
" ไม่เอาอ่ะ ผมกลับละ "
" ไม่มีไม่เอาอ่ะ ต้องเอา ไป๊ " เลย์ถูกชายหนุ่มช่างสักลากคอเข้าไปในรั้วบ้าน หนำซ้ำยังถูกฉุดกระชากให้เข้าไปนั่งในครัวด้วยกันอีก แล้วอะไรคือการให้เลย์มานั่งมองอีกคนกินข้าว เลย์ไม่เข้าใจ
" พี่ผมจะกลับ"
" ถ้ามึงลุกกูไม่สักให้ "
" ไม่สักก็ไม่สักดิ ผมหาร้านใหม่ก็ได้ "
" แต่กูสักให้ฟรีนะ"
" เออๆก็ได้ๆ อะไรของพี่แม่งวะ" เลย์นั่งรออีกคนกินจนเสร็จ ก่อนจะถูกบังคับให้นั่งซ้อนท้ายมาจนถึงร้านสักของเจ้าตัว ร้านขนาดกลางมีความโมเดิร์นนิดๆผสมผสานกับสไตล์ล๊อพหน่อยๆ
" ว่าแต่มึงจะสักอะไร "
" สักชื่อที่อก " ช่างสักหัวทองมองเลย์ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างหยาบคาย
" มองเชี่ยไรของพี่"
" มึงอายุเท่าไหร่"
" 19"
" กูไม่เชื่อ กูไม่สักให้เด็กต่ำกว่า18 มึงกลับไปเหอะ" เลย์อ้าปากค้างกับคำปฏิเสธของช่างสักหัวทองตรงหน้า จะว่าคำชมก็ไม่ใช่คำด่าก็ไม่เชิง เลย์เปิดกระเป๋าเงินและหยิบบัตรประชาชนส่งให้ช่างสักหัวทองดู
" เชื่อยัง "
" เออๆ ทำไมถึงอยากสักวะ มันเจ็บนะ"
"มันเท่ดี " เลย์ส่งยิ้มให้อย่างภาคภูมิใจ
แต่เลย์ไม่มีทางรู้เลยว่ารอยยิ้มที่ตัวเองส่งให้ช่างสักนั้นจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป
" เอางี้ ถ้ามึงอยากสักฟรี ก็มากินข้าวกับกูทุกวันเข้าใจ?"
" ตลกป่ะพี่ ผมมีเรียนทุกวัน "
" อยู่หอไหน " ช่างสักหัวทองก้มลงวาดๆเขียนๆอะไรสักอย่างในกระดาษระหว่างถามเลย์ไปด้วย เลย์พยายามชะเง้อคอดูอีกคนก็เบี่ยงหลบไม่ยอมให้ดู
" หอในอ่ะ ทำไม"
" เดี๋ยวไปส่ง "
" ส่งไม "
" อยากไปส่งเฉยๆ ให้กูไปส่งเถอะ " อยู่ๆคำพูดและสายตาของช่างสักหัวทองก็ทำให้เลย์รู้สึกแปลกๆในหัวใจ คันหยุมหยิมดุ๊บดิ๊บนุ๊บนิ๊บไปหมด เลย์เบือนหน้าหนีอีกคนทำเป็นสนใจลายสักในร้านแทน
" ว่าแต่พี่ชื่อไรวะ "
" ชื่อเหมือนแฟนมึง "
" ยังไม่มีแฟนป๊ะพี่ จะให้เหมือน.. แป๊ปนะ หลอกถามว่าโสดป่ะเนี่ย" เลย์หรี่ตามองช่างสักอย่างหยอกล้อ
" ไม่ได้หลอกถาม กูบอกจริงๆ"
" อะไรของพี่มึงวะ" เลย์ทำหน้างงๆ ก่อนจะเก็บของตั้งท่าลุกยืน
" หึหึ"
" ไม่บอกชื่อผมก็จะเรียกเฮียแทนละกัน เนาะไอ้เฮีย "
" เออแล้วแต่มึง แล้วจะไปไหน "
" กลับดิ ง่วงจะนอน "
" เดี๋ยวไปส่ง"
"ไม่ต้องก็ได้"
" เดี๋ยวกูให้ดูลายที่กูออกแบบให้มึง เอามะ " เลย์ชั่งใจก่อนจะพยักหน้ารับ
หน้าหอใน
" ขอบคุณที่มาส่งนะ "
" เออ "
" ดูดทำไมเนี่ย เหม็นว่ะ "
" ไม่ชอบ?"
" เออ "
ช่างสักหัวทองทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะขยี้มันด้วยปลายเท้า เลย์ไม่ได้ไม่ชอบบุหรี่เค้าแค่ไม่ชอบกลิ่นของบุหรี่มันชวนเวียนหัวคลื่นใส้
" หึหึ.. ไปขึ้นห้องไปได้ละ"
" ดีพี่ ผมไปละ "
" อ้วน พรุ่งนี้เลิกเรียนตอนไหน "
" หือ? เลิก11โมง "
" เดี๋ยวรอหน้าตึก"
เลย์พยักหน้ารับก่อนจะเดินขึ้นหอไป เลย์ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เค้าทำตามที่อีกฝ่ายขออย่างไม่มีขัดใจ เขาก็ไม่ได้ว่าชอบผู้ชายหรืออะไร.. แต่ลึกๆคนๆนี้มีบางสิ่งที่ทำใจให้เค้าสนใจและยอมทำตามแค่อีกฝ่ายสบตา
" อะไรของมึงวะเลย์ "
BankPart
แบงค์มองอีกคนเดินขึ้นหอจนลับสายตา เขายกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ คนตัวอวบหน้ากลมๆแก้มกลมๆ ปากแดงๆที่ดูนุ่มนิ่ม ทุกสิ่งทุกอย่างช่างดูน่าสัมผัส ตัวเขาเป็นช่างสักธรรมดา การเปิดร้านสักก็แค่งานอดิเรก เพราะงานหลักของเค้าคือธุรกิจของทางบ้าน ตัวเค้าไม่จำเป็นต้องเข้าไปทำทุกวันแต่เดือนนึงจะไปสักครั้งสองครั้งพอให้พนักงานรู้ว่าเค้ายังมีชีวิตอยู่
ตลอดการทำงานและมีชีวิตมาถ้านับตามจริงชีวิตรักของเค้าช่างสั้นและน้อยมาก ด้วยความเป็นคนขี้หึงขี้หวงมากเกินความจำเป็น แถมยังมีนิสัยชอบแกล้ง และใจดีกับทุกคน นิสัยพวกนี้แหละที่ทำให้ชีวิตรักของเค้ามันสั้นนัก
" หึ.. กูลืมถามชื่อมันได้ไง"
ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างเค้าจะมีความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาตลอดหลายปีได้ ก็แค่เด็กแก้มกลมๆปากแดงๆ ทำไมเค้าถึงรู้สึกอยากย่ำยีและอยากถนุถนอมในเวลาเดียวกันได้ขนาดนี้
" ไปไหนมาละมึง" โรมเพื่อนสมัยเรียนของเค้าเอ่ยถามเมื่อเค้าก้าวขาลงจากรถ
" ทำไมขี้เสือกจังวะ"
" กูถามดีๆ"
" ไปส่งเด็กมา"
" ระวังคุก"
" คุกพ่อง! 19แล้วไม่คุกไอ้สัส"
แบงค์นึกขึ้นได้ว่าเขาลืมเอาลายที่ออกแบบให้เด็กอ้วนดู ลายที่เค้าอยากออกแบบให้ทั้งๆที่ปกติถ้าเงินไม่ถึงไม่มีทางที่เค้าจะมานั่งวาดให้เสียเวลาแน่ แต่กับเด็กคนนี่เค้าอยากจะทำให้ทุกอย่าง ขนาดเรื่องบุหรี่ที่เค้าไม่เคยจะฟังใคร แม่ด่าแทบตายเค้ายังทำหูทวนลมแต่กับเด็กอ้วนแค่บอกว่าเหม็นเค้าก็พร้อมโยนทิ้งและขยี้ด้วยปลายเท้า คนๆนี้ทำให้เค้าเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้... แบงค์ว่าตัวเค้าคงไม่สามารถปล่อยเด็กคนนี้ไปได้แล้วล่ะ
" อย่าฝันว่าจะไปจากกูได้เลยต่อจากนี้"
*************************************
Guest
